به گزارش مشرق، شبکه ايران نوشت: شنيده ايم که انسان هاي بزرگ جامع اضداد هستند. امام بزرگوار ما نيز که به حق يکي از بزرگان تاريخ اسلام بودند، در عين صلابت و سرسختي در برابر دشمنان، در برابر دوستان برخوردي لطيف و چهره اي متبسم داشتند. جناب حجت الاسلام و المسلمين رحيميان که سال هاي سال توفيق حضور در کنار امام را داشته اند، دو نمونه از مواردي که باعث خنده شديد حضرت امام شده بود را نقل نموده اند که با هم مي خوانيم:
«روزي آقاي حاج عيسي براي امام (رحمة الله عليه) چاي مي آورد و در محضر امام (رحمة الله عليه) حالت عطسه بر او عارض مي شود و بي اختيار عطسه مي کند. حضرت امام (رحمة الله عليه) خطاب به حاج عيسي مي گويد: "يرحمکم الله" حاج عيسي هر چه فکر مي کند، جمله اي را که در پاسخ گفته مي شود، به ياد نمي آورد و صرفاً با تداعي برخي کلمات، بي اختيار مي گويد: "سمع الله لمن حمده" و امام از اين پاسخ به شدت مي خندد. حاج عيسي دستپاچه مي شود و مي گويد: "آقا حرف بدي زدم؟" و امام (رحمة الله عليه) با مهرباني مي فرمايند: "نه، زياد هم بي تناسب نبود."
قضيه ديگري را نيز مرحوم حاج احمد آقا برايم نقل کرد که روزي آقاي "ظهير نژاد" رئيس وقت ستاد مشترک ارتش همراه با يکي از فرماندهان براي تقديم گزارش خدمت امام (رحمة الله عليه) آمده بودند. فرمانده مزبور که مي خواسته گزارش بدهد، بعد از "بسم الله" بدون توجه به محدود بودن وقت و وضعيت مخاطب، انگار که مي خواهد سخنراني کند، شروع مي کند به خواندن خطبه و آيه "نريد أن نّمنّ ...". آقاي ظهير نژاد که به دليل صراحت و بي ريايي اش مورد علاقه امام (رحمة الله عليه) بود، ميان حرف او مي پرد و با لهجه خاص خود مي گويد: "آهاي! اصل حرفت را بزن! خيال مي کني امام عوام است!" و امام به شدت مي خندند.»
(در سايه آفتاب، نوشته حجت الاسلام و المسلمين رحيميان، نشر شاهد، صفحه 251)