به گزارش مشرق، انتخاب شعار سال تحت عنوان «تولید، پشتیبانی‌ها و مانع‌زدایی‌ها» از میان سایر اولویت‌های موجود کشور در سال ۱۴۰۰ که در واقع آن را باید ادامه شعار «جهش تولید» و «رونق تولید» در دو سال گذشته دانست که به ضرورت توجه مضاعف مسئولان و مقامات دستگاه‌های اجرایی و قانون‌گذاری به ارتقای ظرفیت‌های تولیدی کشور و رفع موانع از سر راه آنها به عنوان تنها علاج گذر از شرایط خطیر کنونی اشاره دارد.
بررسی‌ها نشان می‌دهد که تولید در ایران مشکلات متعددی دارد ولی مهمترین مشکلات تولید را شاید بتوان در ۹ سرفصل «مقررات و قوانین مخل و تصمیمات خلق الساعه»، «تامین مواد اولیه»، «قیمت گذاری دستوری»، «نظام بانکی»، «اشکالات سیستم حمل‌ونقل کشور»، «بدهی‌های معوق واحدهای تولیدی»، «تامین نقدینگی»، «تامین اجتماعی» و «مالیات» عنوان کرد. در این خش از پیگیری مشکلات تولید، به موضوع تأمین اجتماعی پرداخته‌ایم.
تأمین اجتماعی نقش حیاط خلوت دولت‌ها را دارد
حسین سلاح‌ورزی رئیس کانون عالی کارفرمایی ایران در پاسخ به این سوال که به نظر شما سازمان تأمین اجتماعی در حال حاضر در خدمت نظام تولید است یا خیر؟ اظهار کرد: متأسفانه در همه سال‌های اخیر سازمان تأمین اجتماعی نقش حیاط خلوت دولت‌ها را ایفا کرده است. در حالی که سازمان تأمین اجتماعی به عنوان یک صندوق بین نسلی، باید حافظ و حامی منافع عائله ۴۲ میلیون نفری جمعیت و خانوارهای مرتبط با نظام تولید کشور باشد.
وی افزود: متأسفانه در تمام سال‌های گذشته تحت تأثیر و تصمیم دولت‌ها و به صورت صد در صد دولتی اداره می‌شده و شرکای اصلی و ذینفعان واقعی سازمان یعنی کارفرمایان، کارگران و بازنشستگان فقط به شکل موردی در هیأت امنای سازمان که البته نقش مشورتی و تشریفاتی دارد، حضور دارند و عملاً در اداره این نهاد نقش مؤثری ندارند.
نایب رئیس اتاق بازرگانی ایران گفت: اگر می‌خواهید دریابید که تأمین اجتماعی در فضای کسب و کار و نظام تولید کشور چه نقشی دارد، کافی است به میزان دعاوی و شکایت‌های طرح شده در دیوان عدالت اداری مراجعه کنید. بیشترین گلایه و شکایت و دادخواست‌های مطروحه از طرف صاحبان کسب و کار علیه سازمان تأمین اجتماعی است.
وی در مورد اینکه در راستای توسعه سه جانبه‌گرایی، چه قدم‌هایی برداشته شده است، تصریح کرد: باید در مقام عمل دید که چه اتفاقی افتاده است، منظور از سه جانبه‌گرایی، برابر شدن سهم سه گروه مشارکت‌کننده در همه سازوکارهای مرتبط است، مثلاً در سازمان تأمین اجتماعی آیا شرکای اجتماعی (کارگر، کارفرما و دولت) در همه ارکان تصمیم‌گیری سازمان اعم از هیأت امنا، هیأت نظارت بر سازمان، هیأت مدیره و … سهم و تأثیر مساوی دارند؟ البته که خیر.
سلاح ورزی گفت: تأکید سازمان بین‌المللی کار (ILO) و فلسفه تشکیل‌دهنده این سازمان، رعایت سه جانبه‌گرایی است.
رئیس کانون عالی کارفرمایی ایران در ادامه اظهار کرد: تصور من این است که در طول ادوار همه دولت‌ها و مجلس‌ها از سازمان تأمین اجتماعی به عنوان ابزاری برای کسب محبوبیت و جلب آرا استفاده کرده و با تحمیل و تکلیف وظایف و مأموریت‌های متعددی بار هزینه‌ای فراوانی به این صندوق تحمیل کرده‌اند.
وی افزود: از طرف دیگر هم دولت‌ها از پرداخت بدهی به این سازمان خودداری کرده و مدیران مربوطه جهت بقای سازمان و ادامه خدمت‌دهی و در جهت تأمین هزینه‌ها و منابع مورد نیاز، عملاً دست در جیب فعالان اقتصادی کرده و به اشکال و انحا گوناگون، نیاز منابع را از جهت بنگاه‌ها و واحدهای اقتصادی تأمین می‌کرده‌اند، که این باعث اختلال در فضای کسب و کار و نارضایتی فعالان اقتصادی شده است.
به گفته رئیس کانون عالی کارفرمایی ایران، بهترین راهکار و سریع‌ترین مسیر برای سازمان تأمین اجتماعی، تن دادن به موضوع سه جانبه‌گرایی واقعی و استفاده از ظرفیت تشکل‌های اصلی کارفرمایی و کارگری در نظام تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی سازمان تأمین اجتماعی و ارکان آن است.
سلاح‌ورزی تاکید کرد: در صورت مشارکت واقعی کارفرمایان و کارگران در نظام تصمیم‌گیری و اداره این صندوق بین‌المللی، چند فایده مشخص از جمله افزایش درآمدهای سازمان، جلوگیری از ریخت و پاش و هزینه‌های زائد، سرمایه‌گذاری‌های مؤثرتر و بهتر، جلوگیری از دخالت‌های بیش از حد دولت‌ها و ممانعت از تحمیل وظایف جدید از طرف مجلس‌ها و … وجود خواهد داشت.