به گزارش مشرق، داود مهدوی زادگان در کانال خود در ایتا مطلبی با عنوان؛ عبرت های سببی و مسببی واقعه کربلا منتشر کرد:

عبرت هر آن چیزی است که باید آن را خواند و فهمید و از آن عبور کرد. عبرت، اندرز و زنهای است که نباید در آن توقف کرد و از آن سرمشق و الگو گرفت. بلکه باید آن را بگذاریم و بگذریم. تنها وجه سرمشق بودن عبرت ها در عمل نکردن مطابق با آن است. امور پلید و اعمال خبیثه الگوی عمل انسان های درست کردار نیست و لذا مایه عبرت شمرده می شود.

عبرت ها به دو دسته کلی سببی و مسببی تقسیم می شوند. هر آن چیزی که سبب پدید آمدن عبرتی شده باشد، عبرت سببی است. و آن عبرتی که معلول عبرت دیگری باشد، عبرت مسببی است.

جوانی که هم نشینی با بدان و منکران را بر می گزیند، سرنوشت و زندگی او به سمت پلیدی و تباهی خواهد رفت. زندگی تباه شده معلول آن انتخاب بد است. در اینجا هر دو امر عبرت آموز است. لکن آن امر که علت است ( همنشینی با بدان ) عبرت سببی است. و آن که معلول است ( سرنوشت شوم )، عبرت مسببی است.

انسان های صالح و عبرت آموز غالباً توجه شان معطوف به عبرت های مسببی است و کمتر به عبرت های سببی توجه دارند. شاید یک دلیل کثرت وقوع پدیده های عبرت آموز در همین امر باشد. اگر توجه مان به عبرت های سببی بیشتر شود، عبرت های مسببی کمتر اتفاق می افتد.

پس، باید برای تعمیق عبرت‌گیری مان به عبرت های سببی بیشتر توجه کرد و از آن موضع به عبرت های مسببی التفات کرد.

البته تعمیق عبرت‌گیری به خردورزی بیشتری نیاز دارد. چون وقتی عبرت گیرنده در چرایی واقعه عبرت آموز تأمل می کند، مجبور است که بیشتر خردورزی کند. لذا ممکن است مراد از صاحب بصیرتان در آیه شریفه " فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الْأَبْصَارِ" ( الحشر : 2 ) کسانی باشد که علاوه بر عبرت های مسببی بر عبرت های سببی نیز بیشتر می اندیشند.

آنچه که در واقعه کربلا از سوی اشقیاء و ظالمین و منافقین و دین ستیزان بر نسل پاک رسول الله صلی الله علیه و آله ابا عبدالله الحسین علیه السلام و یاران با وفایش رفت تا دنیا دنیاست، برای همه مؤمنان و صلحا و پاک دیننان عبرت انگیز است. اما عبرت های عاشورا از جنس عبرت های مسببی است. چون می توان از چرایی وقوع آنها سوال کرد.

اگر خواهان فهم عبرت های سببی عاشورا هستیم، پاسخ آن را نه در کربلا بلکه باید در روزگار حکمرانی مظلومانه امام علی علیه السلام جستجو کرد. اگر جفا و بد عهدی کوفیان و شامیان با امام علی علیه السلام نبود، عبرت های عاشورایی اتفاق نمی افتد. بنگرید که چگونه حضرت وصی از همراهی نکردن مردم کوفه در جنگ با معاویه می نالید تا چرایی عبرت های واقعه کربلا معلوم گردد.

*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.