مشرق - خدا رو شکر که باران بارید و باعث شد تا صد هزار نفری که قرار بود به استادیوم آزادی رفته و شاهد باخت تیم ملی کشورشان برابر ازبک ها باشند، در خانه نشسته و از طریق جعبه جادویی به تماشای این اتفاق اسفبار برای ورزش کشور باشند.
تیم ملی ایران باخت تا از یک سو در جدول رده بندی پایین تر از کره جنوبی و ازبکستان قرار گیرد و از سوی دیگر با قطر هم امتیاز شده و نفس های تیم ملی لبنان را پشت سر خود احساس کند. اما این شکست هم مثل تمام ناکامی های قبلی سپری شد و بازهم آب از آب تکان نخورد. هیچ یک از مسئولان فدراسیون فوتبال هم که بعد از پیروزی برابر کره جنوبی یک به یک مصاحبه کرده بودند حتی یک معذرت خواهی خشک و خالی هم نکردند.
علی کفاشیان هم که از ابتدای مسابقه در ورزشگاه آزادی حضور داشت در دقایق پایانی مسابقه بدون آنکه کسی متوجه خروجش از ورزشگاه شود، استادیوم آزادی را ترک کرد تا صدای شعار هواداران حاضر در ورزشگاه آزادی را نشنود.
این مرد همیشه خنده روی فوتبال ایران که کلکسیونی از تمام ناکامی ها در دوران وی محقق شده است، شاید به خاطر فرار از شعارهای تماشاگران بود که از ورزشگاه آزادی به سرعت خارج شد. تماشاگرانی که در دقایق پایانی بازی علت اصلی ناکامی تیم ملی را شخص اول فدراسیون فوتبال قلمداد کردند و شعار حیا کن رها کن را علیه وی سر دادند. اين هم ريشه در اين داشت كه ديگر نمي توانستند خنده هاي مردي را تحمل كنند كه فوتبال اين مرز و بوم در دورانش روزهاي تاريكي را تجربه كرد.
فوتبالی که حتی در هفته گذشته رکورد کسب ناکامی در 72 ساعت را نیز شکست و در فاصله 3 روز 3 تیم ملی در رقابت های بین المللی با شکست مواجه شدند. بعد از دو باخت فوتسال در رقابت های جام جهانی و تيم ملي جوانان در رقابت های قهرمانی آسیا این بار نوبت تیم ملی بزرگسالان ایران بود که برابر ازبکستان شکست را متحمل شود و راه صعود به جام جهانی را برای خود سخت کند.
اما حالا وقت خداحافظی فرارسیده است. کفاشیان و اطرافیانش دیگر جایی برای ماندن در فدراسیون فوتبال ندارند. یا باید خودشان دست از سر این فوتبال بردارند و بروند و یا اینکه اعضای مجمع بار دیگر همچون انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال در اسفند ماه سال گذشته، شرف و عزت خود را سرلوحه قرار داده و رئیس همیشه ناکام فدراسیون فوتبال را روانه منزل کنند.
به غیر از اعضای مجمع رسانه ها هم موظفند تا همانگونه که به حمایت همه جانبه از علی کفاشیان پرداختند، این بار برای رفتن وی تلاش کنند و رئیس خنده روی فدراسیون فوتبال را مجاب کنند که دیگر کسی او را نمی خواهد.
هفته جاری هفته ای سرنوشت ساز و حساس برای فوتبال ایران و علی کفاشیان خواهد بود. اینکه او مجاب به استعفا خواهد شد یا خیر امری است که در طول این هفته مشخص خواهد شد. اما فوتبال ایران دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و شاید با سکوت کفاشیان و عدم استعفای وی، اتفاقاتی رخ دهد که حتی به سود شخص اول فوتبال کشور نیز نباشد.
*امیر قربانی
تیم ملی ایران باخت تا از یک سو در جدول رده بندی پایین تر از کره جنوبی و ازبکستان قرار گیرد و از سوی دیگر با قطر هم امتیاز شده و نفس های تیم ملی لبنان را پشت سر خود احساس کند. اما این شکست هم مثل تمام ناکامی های قبلی سپری شد و بازهم آب از آب تکان نخورد. هیچ یک از مسئولان فدراسیون فوتبال هم که بعد از پیروزی برابر کره جنوبی یک به یک مصاحبه کرده بودند حتی یک معذرت خواهی خشک و خالی هم نکردند.
علی کفاشیان هم که از ابتدای مسابقه در ورزشگاه آزادی حضور داشت در دقایق پایانی مسابقه بدون آنکه کسی متوجه خروجش از ورزشگاه شود، استادیوم آزادی را ترک کرد تا صدای شعار هواداران حاضر در ورزشگاه آزادی را نشنود.
این مرد همیشه خنده روی فوتبال ایران که کلکسیونی از تمام ناکامی ها در دوران وی محقق شده است، شاید به خاطر فرار از شعارهای تماشاگران بود که از ورزشگاه آزادی به سرعت خارج شد. تماشاگرانی که در دقایق پایانی بازی علت اصلی ناکامی تیم ملی را شخص اول فدراسیون فوتبال قلمداد کردند و شعار حیا کن رها کن را علیه وی سر دادند. اين هم ريشه در اين داشت كه ديگر نمي توانستند خنده هاي مردي را تحمل كنند كه فوتبال اين مرز و بوم در دورانش روزهاي تاريكي را تجربه كرد.
فوتبالی که حتی در هفته گذشته رکورد کسب ناکامی در 72 ساعت را نیز شکست و در فاصله 3 روز 3 تیم ملی در رقابت های بین المللی با شکست مواجه شدند. بعد از دو باخت فوتسال در رقابت های جام جهانی و تيم ملي جوانان در رقابت های قهرمانی آسیا این بار نوبت تیم ملی بزرگسالان ایران بود که برابر ازبکستان شکست را متحمل شود و راه صعود به جام جهانی را برای خود سخت کند.
اما حالا وقت خداحافظی فرارسیده است. کفاشیان و اطرافیانش دیگر جایی برای ماندن در فدراسیون فوتبال ندارند. یا باید خودشان دست از سر این فوتبال بردارند و بروند و یا اینکه اعضای مجمع بار دیگر همچون انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال در اسفند ماه سال گذشته، شرف و عزت خود را سرلوحه قرار داده و رئیس همیشه ناکام فدراسیون فوتبال را روانه منزل کنند.
به غیر از اعضای مجمع رسانه ها هم موظفند تا همانگونه که به حمایت همه جانبه از علی کفاشیان پرداختند، این بار برای رفتن وی تلاش کنند و رئیس خنده روی فدراسیون فوتبال را مجاب کنند که دیگر کسی او را نمی خواهد.
هفته جاری هفته ای سرنوشت ساز و حساس برای فوتبال ایران و علی کفاشیان خواهد بود. اینکه او مجاب به استعفا خواهد شد یا خیر امری است که در طول این هفته مشخص خواهد شد. اما فوتبال ایران دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد و شاید با سکوت کفاشیان و عدم استعفای وی، اتفاقاتی رخ دهد که حتی به سود شخص اول فوتبال کشور نیز نباشد.
*امیر قربانی