به گزارش خبرنگار اقتصادی مشرق ،هر چند مدیران ارشد صنعت خودروسازی کشور چند ماهی است که خود را از عرصه رسانه مخفی کرده و گهگاهی با رپرتاژ آگهی های چند صد میلیونی و آن هم برای ته مانده خبرهای خود عرضه اندام می کنند اما واقعیتهایی در صنعت خودرو است که هیچگاه نه از نگاه مصرف کنندگان و نه از چشم های تیزبین کارشناسان مخفی نمی ماند.
جالب است که مدیران این صنعت در جلسات خصوصی توپ ناکارآمدی خود را به زمین تحریم ها انداخته و از افزایش سرسام آور نرخ ارز سخن می گویند.
به عقیده این مدیران که باید روزی پاسخگوی مدیریت های سیاسی خود بر عرصه خودروسازی کشور باشند تنها دلیل به گل نشستن صنعت خودرو افزایش نرخ ارز و تحریم و تنها راهکار آن هم افزایش دو تا سه برابری قیمت خودرو است.
اما آنان که باید بدانند ،می دانند که در صنعت خودرو کشور چه می گذرد؟
برای این که ثابت کرد گرفتاری این صنعت در کیلومتر 12 تا 14 جاده مخصوص کرج است نه آن طرف آبها، کافی است پیدا شود مسوول با انصافی به سوالات زیر پاسخ دهد:
1-از سه یا چهار سال پیش شرکت ایران خودرو باید سهام بانک پارسیان خود را واگذار می کرد.در حالی که مدیریت ارشد این شرکت بدون هیچ تخصص بانکی در هیات مدیره بانک پارسیان نشسته پاسخ دهد ؛که دلیل این تاخیر چیست؟البته شرکت رقیب نیز دست کمی از ایران خودرو ندارد.سایپا نیز باید پاسخگوی سرمایه گذاری صدها میلیاردی خود در صنایعی غیر از خودرو سازی باشد؟
2-صادرات خودرو با ارز 3500 تومان یعنی سود آوری غیر قابل تصور برای این صنعت.برای نمونه اگر یک سمند تنها به قیمت 14 هزار دلار صادر شود، قیمت آن در کشور هدف حدود 50 میلیون تومان خواهد شد.وضعیت پراید نیز دست کمی از سمند نخواهد داشت. وزیر محترم صنایع که گویا یک تنه می خواهد جور ناکامی این صنعت را به دوش بکشد باید جواب دهد؛چرا با سمند 50 میلیونی و پراید 30 میلیونی وضعیت خودروسازان اینگونه شده است.
3-سالها است که رگ حیات صنعت خودروسازی کشور در دست پاریس نشینان و بانکهای فرانسوی است و مشخص بود که وابستگی به این کشور کمر صنعت خودرو ایران را خواهد شکست.یکی باید پاسخگوی این مساله باشد که چرا فکری به حال این نقطه ضعف نشد.باید پیدا شود مسوول منصفی که پاسخ دهد چرا در بهره برداری از خط تولید خودرویی که می توانست جایگزین مناسبی برای 206 باشد سه سال تاخیر افتاد؟
4-و بالاخره حضور سیاسیون در صنعت خودرو عامل دیگری است که این صنعت را با مشکلات فراوان مواجه کرده است.ای کاش به هیات مدیره های شرکت های زیر مجموعه خودروسازی کشور نگاهی می شد و ای کاش می شد تعداد سیاسیون و افراد وابسته به آنها را در این شرکت ها درآورد تا مشخص شود که صنعت خودرو تا چه حد سیاست زده و وابسته به پاستور است.
5- سوال اساسی که این روزها بر سر زبانها است این است که رانت قیمت کارخانه و قیمت بازار نصیب چه گروه هایی می شود.اگر تولید خودرو کشور امسال به حدود 600 هزار خودرو برسد و متوسط رانت موجود در هر خودرو را 5 میلیون تومان در نظر بگیریم در سال 91 رقمی در حدود 3 هزار میلیارد تومان رانت در این صنعت بوده که یک روز باید مشخص شود چه افرادی و یا چه گروه های سیاسی صاحب این ثروت افسانه ای شده اند.
جالب است که مدیران این صنعت در جلسات خصوصی توپ ناکارآمدی خود را به زمین تحریم ها انداخته و از افزایش سرسام آور نرخ ارز سخن می گویند.
به عقیده این مدیران که باید روزی پاسخگوی مدیریت های سیاسی خود بر عرصه خودروسازی کشور باشند تنها دلیل به گل نشستن صنعت خودرو افزایش نرخ ارز و تحریم و تنها راهکار آن هم افزایش دو تا سه برابری قیمت خودرو است.
اما آنان که باید بدانند ،می دانند که در صنعت خودرو کشور چه می گذرد؟
برای این که ثابت کرد گرفتاری این صنعت در کیلومتر 12 تا 14 جاده مخصوص کرج است نه آن طرف آبها، کافی است پیدا شود مسوول با انصافی به سوالات زیر پاسخ دهد:
1-از سه یا چهار سال پیش شرکت ایران خودرو باید سهام بانک پارسیان خود را واگذار می کرد.در حالی که مدیریت ارشد این شرکت بدون هیچ تخصص بانکی در هیات مدیره بانک پارسیان نشسته پاسخ دهد ؛که دلیل این تاخیر چیست؟البته شرکت رقیب نیز دست کمی از ایران خودرو ندارد.سایپا نیز باید پاسخگوی سرمایه گذاری صدها میلیاردی خود در صنایعی غیر از خودرو سازی باشد؟
2-صادرات خودرو با ارز 3500 تومان یعنی سود آوری غیر قابل تصور برای این صنعت.برای نمونه اگر یک سمند تنها به قیمت 14 هزار دلار صادر شود، قیمت آن در کشور هدف حدود 50 میلیون تومان خواهد شد.وضعیت پراید نیز دست کمی از سمند نخواهد داشت. وزیر محترم صنایع که گویا یک تنه می خواهد جور ناکامی این صنعت را به دوش بکشد باید جواب دهد؛چرا با سمند 50 میلیونی و پراید 30 میلیونی وضعیت خودروسازان اینگونه شده است.
3-سالها است که رگ حیات صنعت خودروسازی کشور در دست پاریس نشینان و بانکهای فرانسوی است و مشخص بود که وابستگی به این کشور کمر صنعت خودرو ایران را خواهد شکست.یکی باید پاسخگوی این مساله باشد که چرا فکری به حال این نقطه ضعف نشد.باید پیدا شود مسوول منصفی که پاسخ دهد چرا در بهره برداری از خط تولید خودرویی که می توانست جایگزین مناسبی برای 206 باشد سه سال تاخیر افتاد؟
4-و بالاخره حضور سیاسیون در صنعت خودرو عامل دیگری است که این صنعت را با مشکلات فراوان مواجه کرده است.ای کاش به هیات مدیره های شرکت های زیر مجموعه خودروسازی کشور نگاهی می شد و ای کاش می شد تعداد سیاسیون و افراد وابسته به آنها را در این شرکت ها درآورد تا مشخص شود که صنعت خودرو تا چه حد سیاست زده و وابسته به پاستور است.
5- سوال اساسی که این روزها بر سر زبانها است این است که رانت قیمت کارخانه و قیمت بازار نصیب چه گروه هایی می شود.اگر تولید خودرو کشور امسال به حدود 600 هزار خودرو برسد و متوسط رانت موجود در هر خودرو را 5 میلیون تومان در نظر بگیریم در سال 91 رقمی در حدود 3 هزار میلیارد تومان رانت در این صنعت بوده که یک روز باید مشخص شود چه افرادی و یا چه گروه های سیاسی صاحب این ثروت افسانه ای شده اند.