وابستگی و ذلت پذیری، برای ما ایرانی ها قابل تحمل نیست؛ مردم ما دوست ندارند کشورهای دیگر، آنان را به چشم یک موجود بی اختیار و وابسته ببینند؛ و همین نکته یکی از مواردی است که باعث شد ملت، بر شاه و طاغوت پهلوی، خشم بگیرند و در نهایت، آن را ساقط کنند. این جمله ی امام راحل (رحمه الله) به همین مطلب، اشاره دارد: «وقتى عكس شاه معدوم را در برابر فلان رییس جمهور امریكا دیدم كه آن طور ذلیلانه در مقابل او ایستاده بود, بسیار ناراحت شدم؛ و تلخى این منظره هنوز براى من باقى است كه شاه مملكت اسلامى در برابر كافر خدانشناس این طور اظهار كوچكى كند.»

محمدرضا پهلوی، فقط برای ملت خود شاه بود و با منش شاهانه و متکبرانه، حاضر نبود کوچک ترین توجهی به خواسته های مردم کند اما همین آقای شاه، دربرابر اربابان آمریکایی و انگلیسی خود، جرأت کوچک ترین مخالفت را نداشت؛ بطوری که اگر آمریکایی ها تصمیم به گماردن شخصی در یک منصب رسمی حکومت داشتند خیلی راحت، کار خود را می کردند؛ اتفاقی که درمورد نخست وزیران حکومت پهلوی مثل منصور، هویدا، علم، شریف امامی و ... افتاد و جناب شاه، حتی جیک هم نزد!

آموزه های دینی به ما می گوید که باید در میان خودتان، نرم خو و مهربان باشید و در برابر دشمن، خشن و سخت گیر اما کار شاه دقیقاً برعکس بود؛ او دربرابر ملت خود، متکبر و زورگو بود و در مواجهه با دشمن، ذلیل و ترسو.

بوی گند

البته او مزد اتکای همه جانبه به آمریکا را در سال 1357، تمام و کمال دریافت کرد. پس از فرار از ایران، شاه قصد داشت تا به آمریکا برود و حتماً پیش خودش، فکر می کرد که در مقابل آن همه خوش خدمتی ها، حتماً استقبال گرمی از او خواهد شد. اما جواب «جیمی کارتر» - رییس جمهور وقت آمریکا-  چیز دیگری بود: «عقیده دارم كه اگر بوی گند شاه در كشور ما به مشام برسد نه برای ما خوب است ونه برای خود او.»

و این گونه بود که ژاندارم آمریکا در منطقه به شکلی تحقیرآمیز، سرنگون شد و یکی دیگر از دیکتاتورهای تاریخ، بعد از اتمام تاریخ مصرف، از سوی اربابان غربی خود، طرد گردید.