به گزارش مشرق به نقل از مهر، ابرنواختر انفجار ستاره ای است که پرانرژی‌تر از یک نواختر محسوب می شود.
هنگامی که تمام سوخت هسته‌ای یک ستاره با جرم بیشتر از حد چاندراسخار (1.44 جرم خورشیدی) به پایان برسد، نیروی گرانش برتری یافته و ستاره شروع به انقباض می کند. دراین حالت به دلیل عدم وجود فشار کافی داخلی، ستاره شروع به فروریزش می کند، برای وقوع یک انفجار ابرنواختری سرعت فروریزش باید بسیار زیاد باشد. فشار روی هسته ستاره سبب فشردگی آن می‌شود که در نتیجه آن الکترونها و پروتونهای مجزا ترکیب شده و نوترونها را به وجود می‌آورند زیرا در آن فشار شدید تنها نوترونها می توانند وجود داشته باشند. سرانجام بخش بیرونی ستاره منفجر شده و تبدیل به سحابی ابرنواختری می شود.
آخرین اکتشاف در این رابطه نواختر UDS10Wil یا SN ویلسون بوده است که بیش از 10 میلیارد سال پیش منفجر شده است.
SN ویلسون به عنوان یک نوع نواختر Ia طبقه بندی شده است که کشف آن برای ستاره شناسان با هیجان بسیاری همراه است چرا که این نوع نواخترها یک سطح ثابتی از روشناسیی دارند که می توان از آن برای اندازه گیری انبساط جهان استفاده کرد.
انبساط جهان به معنی افزایش فاصله متریک بین اجسام جهان با گذشت زمان است. این انبساط درونی است، یعنی به فاصله نسبی بین اجزای جهان برمی گردد و به معنی حرکت اجسام به سمت فضای بیرون نیست. انبساط جهان از ویژگی‌های مهم کیهان شناسی انفجار بزرگ است.
نوع Ia نواخترها نیز سرنخی به ماهیت انرژی تاریخ محسوب می شوند، نیروی اسرار آمیز و عمدتا ناشناخته ای که گفته می شود در شتاب انبساط جهان نقش دارد.
دیوید جونز ستاره شناس دانشگاه جان هاپکینز اظهار داشت که این رکورد شکن دور پنجره ای رو به نخستین روزهای کیهان باز می کند و بینش مهمی درباره نحوه انفجار این ستاره ها فراهم می کند. با وجود چنین کشفی ما می توانیم نظریه هایی را درباره میزان موثق بودن این انفجارها برای درک تکامل کیهان و انبساط آن را به بوته آزمایش بکشیم.
ناسا گزارش داده است که این اکتشاف در پی یک پروژه سه ساله هابل صورت گرفته است که روی نواخترهای نوع Ia متمرکز شده بود تا مشخص کند که آیا این نواخترها طی 13.8 میلیارد سال پیش از زمان تولد کیهان تغییر کرده اند یا خیر.
ستاره شناسان از دوربین3 میدان عریض هابل برای جستجوی این نواختر و برای محاسبه فاصله آن از طیف سنج استفاده کردند.
کشف این نواختر با کمک تعمیر و به روزسازی تلسکوپ فضایی هابل در سال 2009 میسر شد. این تلسکوپ در سال 1990 به فضا پرتاب شده است و در ارتفاع 563 کیلومتری بالای سطح زمین قرار دارد.
فضانوردان شاتل فضایی آتلانتیس تجهیزات 10 هزار کیلویی را برای این تلسکوپ به فضا برده و 11 روز را صرف تعمیر یک دوربین میدان عریض آسیب دیده کرده و در کنار آن یک دوربین قویتر جدید نیز نصب کردند.
در همین مأموریت، فضانوردان هر شش ژیروسکوپ هابل و باطریهای آن را درکنار یک دستگاه رایانه که ماه ها پیش از آن نقص پیدا کرده بود تعویض کردند.
در طی 23 فعالیت، اکتشافهای هابل به قدری مهم بوده اند که موجب شده است شخصتیهای آکادمیک و علمی کتابهایی که تدریس می کنند را بازنویس کنند. ثبت تصاویری از اعماق کیهان و مرگ و تولد ستاره ها درمیان دستاوردهای این تلسکوپ کهنه کار بوده است.
همچنین هابل نقش مهمی در کشف نقش انرژی تاریخ در شتاب انبساط جهان داشته است. هابل همچنین نشان داد که اکثر کهکشانها و در کیهان دربرگیرنده سیاهچاله های بزرگی هستند.
دانشمندان ناسا اعلام کردند تعمیرها و به روز سازیهای انجام شده موجب می شود که هابل تا سال 2014 و شاید تا سالهای 2016 و 2017 به کار خود ادامه دهد.