به گزارش مشرق به نقل از فارس، 20 آوریل سال 1802 میلادی از دردآورترین روزهایی است که شیعه تا کنون به چشم خود دیده است، در این روز، وهابیت تازه‌تأسیس اوج قساوت و سفاکی خود را به نمایش گذاشت و با حمله به شهر کربلا و نجف، به هتک حرمت بارگاه امامان مبادرت کرد.

چرا که بر اساس عقیده باطل آن‌ها ساخت گنبد و تزئین قبور اولیای خدا جایز نیست و با استناد به همین ادله، گنبدهای ساخته شده روی قبور را بر نمی‌تابند. بر این اساس بود که به شهرهای مقدس شیعیان مانند کربلا و نجف اشرف حمله‌ور شدند و دست به تخریب مرقد امامان معصوم(ع) زدند. تخریب بقاع ائمه بقیع نیز شاهد دیگری از تحجر و سبعیت وهابیت است.

حمله وهابیان به کربلا از سال 1216 قمری آغاز شد و تا سال 1225 ادامه یافت، در اولین یورش، امیر سعود در رأس لشکری شهر کربلا را محاصره کرد و سپاه وی به زور وارد شهر شد، بیشتر مردم را در بازارها و خیابان‌ها به قتل رساندند، گنبد منور حرم امام حسین(ع) را ویران کردند و صندوق روی مزار حضرت را -که از زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر زینت شده بود- به غارت بردند.

علامه سید محسن امین در کتاب «اعیان الشیعة» درباره این ماجرا چنین می گوید: وهابیان به زور وارد کربلا شدند، مردم آن جا را به خاک و خون کشیدند و جز عده کمی که فرار کردند یا مخفی شدند، دیگران را کشته و مجروح کردند، قبر مطهر امام حسین(ع) را ویران کرده و شبکه‌های ضریح مطهر را کنده و اموال آن جا را سرقت کردند و هرچه از اموال بود با خود بردند، آنان با این کار، اعمال متوکّل عباسی نسبت به قبر مقدس امام حسین (ع) را زنده کردند.