همسر او، خلیل سامانی (موج)، نیز شاعر بود. دختر آن‌ها سپیده سامانی هم شعر می‌گوید. رباب تمدن در سال ۱۳۴۸ به بیماری ام اس دچار شد و در سال ۱۳۵۷ روی صندلی چرخ‌دار نشست. همسر رباب در سال ۱۳۶۰ به علت حمله قلبی درگذشت. پس از مدتی سپیده سامانی که سال‌ها از مادرش نگه‌داری کرده بود، به علت بروز مشکلاتی در سلامتی‌اش و با اصرار مادر، رباب تمدن را در زمستان سال ۱۳۶۴ به سرای سالمندان نیکان تهران سپرد.
یکی از شعرهایی که تمدن در دوران بیماری سروده است:
«هر چند که دست‌بسته و پا به گلم
از روی تمام دوستداران خجلم
گویند که بی‌دواست دردم، لیکن
بیمار امیدوار تخت چهلم»
این شاعر مبارز سرانجام در شانزدهمین روز مردادماه سال 1386 بر اثر ایست قلبی درگذشت و پیکرش در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به‌خاک سپرده شد. مجموعه‌ی شعری به نام «شبیخون» از او باقی مانده است.