سال 1358 امام خمینی (ره) موظف به تنفیذ بنی‌صدر نبود بلکه این اختیار را داشت که او را تنفیذ کند یا نکند اما علی‌رغم میل باطنی‌اش این کار را کرد و بعدها در نامه تاریخی عزل حسینعلی منتظری در فروردین 68 نوشت که «و الله قسم، من رأی به ریاست جمهوری بنی صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذیرفتم».

این تنها یک نمونه از مشی عملی امام (ره) در بکارگیری تاکتیک «نرمش قهرمانانه» بود که برکاتش در سال‌های آینده برای جمهوری اسلامی و همان مردمی که به بنی صدر رأی دادند مشخص شد؛ بگونه‌ای که بنی صدر کمتر از 2 سال بعد، به همراه مسعود رجوی مفتضحانه از کشور گریخت و همان مردمی که به او رأی دادند با شعار «مرگ بر بنی صدر» در خرداد 1360 او را بدرقه کردند.

اما فقط تصور کنیم که در روز تنفیذ بنی‌صدر، امام (ره) تاکتیک «نرمش قهرمانانه» را بکار نمی‌گرفت و بعد از رأی 10 میلیونی مردم، او را به ریاست جمهوری منصوب نمی‌کرد، الان 30 سال همه و همه باید جواب می‌دادند که بنی صدر مظلوم واقع شد و نگذاشتند در این کشور به خلق الله خدمت کند!