شورِ غزل گرفت، دلش روضه‌خانه شد // آهی کشید، قطره اشکی روانه شد
نم نم گریست، آب شد آرام، مثل شمع // تا داغِ تشنه کام به کامش زبانه شد
یک مصرع از برادر و خواهر سرود، بعد // باران گرفت، شعر تَرَش عاشقانه شد
می‌خواست تا غزل بسراید، ولی نشد // دریای اشک، مثنویِ بی‌کرانه شد
«هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق» // هرگز نمیرد آنکه غمش جاودانه شد
***
سرمستی امروز به فردا نگذارید // در میکده، پیمانه پُر، جا نگذارید
با وسوسه سیب نجنگید... بچینید // در کیسه خود حسرت دنیا نگذارید
پیراهن کنعانی پرهیز بدرید // بر صفحه دل داغ زلیخا نگذارید
نعلین ریا را بدر آرید... درآیید // حیف است که در خاک طُوی پا نگذارید(1)
عیسی‌تر از آنید که از مرگ بترسید // پا یک شبه جا پای یهودا نگذارید
یک عمر دویدید ولیکن نرسیدید // یک لحظه و یک ثانیه حتی نگذارید... مرداب بمانید...
بجوشید بکوشید // در بسترتان لاشه دریا نگذارید
1-إنی أَنا ربک فاخلع نعلیک إنک بالواد المقدس طوى (سوره طه، آیه 12)