به گزارش مشرق به نقل از شبکه خبر، محمد البرادعي در گفتگو با شبکه تلويزيوني سي ان ان گفت: در حال حاضر 9 کشور داراي سلاح اتمي هستند در حالي که به ديگران مي گويند نبايد به سلاح اتمي نزديک شوند.
البرادعي افزود: براي من اين موضوع عجيب است، در آمريکا، انگليس و هر کشور داراي سلاح اتمي ديگر، ساليانه ميلياردها دلار براي نوسازي زرادخانه سلاح هاي اتمي صرف مي شود ولي مدعي هستند که ديگران نبايد به سلاح اتمي و حتي فناوري اتمي نزديک شوند زيرا براي آنان بد است.
البرادعي گفت: اين موضوع ماندني نيست زيرا مردم شايد فقير باشند ولي نادان نيستند؛ به خصوص اين که فناوري اکنون از دست آنان خارج است و با وجود همه شعارها، کشورهايي مانند ايران که الزاما به دنبال سلاح اتمي نيستند، با فناوري اتمي براي خود قدرت، احترام و اعتبار مي خرند.
مدير کل سابق آژانس بين المللي انرژي اتمي ادامه داد: ببينيد که با عراق چه رفتاري شد و با کره شمالي چه رفتاري مي شود. عراق دريده شد ولي اکنون به کره شمالي گفته مي شود گفتگو کنيم تا به راه حلي صلح آميز برسيم.
البرادعي گفت : به جز گفتگو و اعتمادسازي هيچ راه حلي براي موضوع هسته اي ايران وجود ندارد و اين اتفاق نمي افتد مگر اينکه آمريکايي ها و ايرانيان بر سر ميز مذاکره بنشينند.
وي افزود: نمي توان در آينده هر مدت زماني را که مي خواهيم با تحريم يا ديگر ابزارها تلف کنيم زيرا اين کار کمکي نمي کند.
مديرکل سابق آژانس بين المللي انرژي اتمي گفت: اين هم روشن است که تفاهم با ايران و رسيدن به يک راه حل با اين کشور در حل و فصل مسائل خاورميانه مهم است.
البرادعي افزود: از ديدگاه من ايران دروازه ثبات در خاورميانه و حتي دنياست.
مديرکل سابق آژانس بين المللي انرژي اتمي درباره دريافت جايزه صلح نوبل ضمن توصيف روز دريافت جايزه به عنوان روزي به ياد ماندني گفت : افزون بر موضع گيري من در خصوص جنگ عراق، درخواست من براي جهان عاري از سلاح هاي اتمي در اين امر موثر بود.
البرادعي افزود: جايزه نوبل را به علت اصرار ما براي نشان دادن اين مسئله که نظام منع اشاعه و کنترل تسليحات براي خلاص شدن از تسليحات اتمي کامل نيست، دريافت کرديم.
جمهوري اسلامي ايران ماه مه گذشته با دو کشور برزيل و ترکيه بيانيه اي در تهران امضا کرد که بر مبناي آن بخشي از اورانيوم سه و نيم درصدي ايران به عنوان امانت به ترکيه منتقل مي شد و غربي ها نيز به ازاي آن اورانيوم 20 درصدي در اختيار تهران قرار مي دادند.
اين ميزان اورانيوم تا زماني که سوخت لازم براي راکتور تحقيقاتي به ايران تحويل داده شود در ترکيه باقي مي ماند.
آمريکا در حالي که ترکيه و برزيل را براي تعامل با تهران تشويق مي کرد، يک ماه پس از صدور بيانيه تهران و استقبال جهاني از آن که در بيانيه 120 کشور عضو جنبش عدم تعهد بروز کرد، به مقابله با آن برخاست.
آمريکا و متحدان اروپايي اش موافقتنامه تهران را نپذيرفتند و آن را براي رفع نگراني هاي جامعه بين الملل ناکافي دانستند.
آنها با وجود اين توافقنامه، با اصرار و تطميع، اعضاي شوراي امنيت را به صدور قطعنامه عليه ايران وادار کردند.
شوراي امنيت سازمان ملل هم در ماه ژوئن (خرداد) قطعنامه جديدي تصويب و تحريم هايي عليه ايران اعمال کرد ولي مدت کوتاهي پس از آن سران اتحاديه اروپا و آمريکا تصميم گرفتند مجازات هاي يکجانبه اي بر ضد ايران اعمال کنند.
به دنبال بي‌توجهي آمريکا و متحدانش به بيانيه تهران، ترکيه و برزيل از همراهي با اين گروه در شوراي امنيت خودداري کردند و ضمن انتقاد از برخورد دوگانه اين کشورها، به بيانه چهارم تحريم‌ها عليه ايران راي منفي دادند.