ویژه نامه جام جهانی مشرق - حضور در جام جهانی فوتبال حتی برای چند دقیقه و در لباس یک تیم ضعیف، می تواند بخش مهمی از گنجینه افتخارات یک بازیکن لقب گیرد. در شرایطی که بسیاری از بازیکن های معمولی فوتبال جهان توانسته اند به این مهم دست پیدا کنند، ستاره های بزرگی نیز بوده اند که به دلایل مختلف از حضور در مهمترین تورنمنت فوتبال جهان باز مانده اند. دلایلی نظیر ضعف تیم ملی، اختلاف نظر با فدراسیون و کادر فنی، مصدومیت و یا حتی مرگ ناگهانی.

در این گزارش به بهانه نزدیک شدن به آغاز جام جهانی 2014 (12 ژوئن- 22 خرداد) به معرفی مختصر ستاره های بزرگی پرداخته ایم که هرگز به جام جهانی نرسیدند:

آلفردو دی استفانو (Alfredo Di Stefano)

فوتبالیست و مربی سابق و مشهور آرژانتینی-اسپانیایی و اسطوره باشگاه رئال مادرید که با قراردادی جنجالی پس از امضای قرارداد اول با بارسلونا به مادرید منتقل شده بود، بدون شک یکی از بهترین و گلزن ترین مهاجمان تاریخ فوتبال محسوب می شود. دی استفانو برای سه تیم ملی اسپانیا، کلمبیا و آرژانتین بازی کرد اما با هیچ کدام از این تیم ها نتوانست در جام جهانی فوتبال بازی کند.

این ستاره در سال 1954 به سبب بازی در هر دو تیم آرژانتین و کلمبیا از حضور در جام جهانی منع شد. او بعدتر به تیم ملی اسپانیا رفت اما با این تیم در راه راهیابی به جام جهانی 1958 به توفیق نرسید. دی استفانو 4 سال بعد با درخشش خود اسپانیا را به جام جهانی رساند اما این بار مصدومیت مانع ثبت اولین حضور او در این جام شد تا او یکی از بدشانس ترین بازیکنان تاریخ فوتبال لقب گیرد. آلفردو تا چند ماه پیش رکورددار گلزنی در ال کلاسیکو بود. اما این رکورد توسط لیونل مسی شکسته شد.
یان راش (Ian Rush)

راش در دو مقطع مختلف پیراهن باشگاه لیورپول را به تن کرد و جایگاهی افسانه ای در بین هواداران این تیم به دست آورد (مقطع اول از 1980 تا 1987، سپس یک سال به یوونتوس رفت و مجددا از سال 1988 تا 1996 دوباره به لیورپول آمد). او که با 28 گل زده بهترین گلزن تاریخ تیم ملی ولز به شمار می رود، در انتخابی 3 جام جهانی 86، 90 و 94 برای ولز بازی کرد اما به جز مقدماتی جام جهانی 1986 که ولز با اختلاف یک امتیاز از صعود بازماند در دو تورنمنت دیگر نتایج ضعیفی کسب کردند و از صعود بازماندند.

اگر وی به همراه رایان گیگز و گرث بیل دیگر ستاره های این کشور که نتوانسته اند ولز را سمت جام جهانی هدایت کنند در یک نسل واحد حضور داشتند ولز به سادگی می توانستند راه جام جهانی را در پیش بگیرند. در انگلستان جمله مشهوری در مورد راش وجود دارد، جمله ای که راه شناخت این ستاره را 3 چیز عنوان می کند: سبیل، گل های زیبا و عدم حضور در جام جهانی! این ستاره سابقه فتح 5 عنوان قهرمانی لیگ و یک جام باشگاه های اروپا را در کارنامه دارد.

به گزارش مشرق، شوستر که بخشی از تیم قهرمان جام ملت های 1980 بود، خیلی زود و در سن 24 سالگی وادار به خداحافظی از تیم ملی آلمان شد.

وی در سال 1980 شوستر 20 ساله که تنها چند بازی برای کشورش انجام داده بود، به همراه تیم ملی آلمان برای حضور در مسابقات جام ملت‌های اروپا راهی ایتالیا شد و علیرغم سن و تجربه نسبتا کمی که داشت، چنان پرقدرت و خلاق در میدان ‌ظاهر شد که کارشناسان و صاحب نظران نه تنها او را با بکن‌باوئر مقایسه کردند، بلکه او را به عنوان بهترین بازیکن جام ملتهای اروپا در سال 1980 برگزیدند.

این فوتبالیست پرتوان آلمانی که به «فرشته مو طلایی» و همچنین «سان برناردو» یا «برناردو مقدس» شهرت یافته بود 8 سال در بارسلونا و 2 سال در رئال مادرید توپ زد و با هر دو تیم قهرمان لالیگا شد.

وی بعدها با سرمربیگری رئال مادرید بار دیگر به شهرت ویژه ای رسید، جزو معدود ستاره های دنیای فوتبال محسوب می شود که علی رغم تولد در یک کشور صاحب فوتبال، از حضور در جام جهانی بازمانده است. شوستر ماجرای جدایی ناگهانی اش از تیم ملی آلمان را این گونه روایت می کند: «من بدون اجازه بارسلونا را ترک کردم چون می خواستم در دیدار دوستانه کشورم با برزیل شرکت کنم. باشگاه به من اجازه سفر نمی داد زیرا ما روز بعد یک مسابقه برابر رایو داشتیم. آنها در نهایت پذیرفتند که من 45 دقیقه بازی کنم. بعد از آن مسابقه ملی یک مهمانی ترکیب داده شد ولی من در آن حضور نیافتم چون باید صبح زود بیدار می شدم. این همان جایی بود که همه چیز گیج کننده شد. به من گفتند که چون در مهمانی نبوده ام دیگر به تیم ملی دعوت نخواهم شد.»

جرج بست (George Best)

به گزارش مشرق، جادوگر فقید ایرلندی (وی در سال 2005 و در سن 59 سالگی از دنیا رفت) که نام خانوادگی اش به خوبی توصیفش می کند، هیچ وقت موفق نشد ایرلند شمالی را از پشت گیت های جام جهانی عبور دهد. بست پیش از درگیر شدن با حواشی زیاد و مصرف بالای الکل، در منچستر یونایتد در کنار تعداد زیادی ستاره دیگر می درخشید.

بست طرفداران بى شمارى در بين فوتبال دوستان و غيرفوتبال دوستان داشت. شمارى از عشاق وى حتى با قوانين اوليه فوتبال نيز آشنايى نداشتند و صرفاً با توجه به حواشى و جذابيتهاى غيرورزشى بست به او دل بسته بودند. آنان با توجه به نام خانوادگى اش او را Simply the Best ( بهترين محض) لقب داده بودند.

در سال 1958 هواپیمای حامل بازيكنان منچستر يونايتد در نزديكى شهر مونيخ سرنگون شد و هفت تن از بازيكنان اصلى اين تيم به همراه 14 كادر فنى و روزنامه نگار همراه تيم كشته شدند. به گفته «سر مت بازبى» سرمربى آن هنگام شياطين سرخ، ظهور جورج بست در اوايل دهه 60 يكى از دلايل مهم اوج دوباره منچستر يونايتد پس از حادثه خونين و مرگبار مونيخ و مطرح شدن دوباره اش به عنوان يك تيم قدرتمند بين المللى بود.
جرج بست در مدت بيش از 10 سال عضويت از 1963 تا 1974 در منچستر يونايتد 361 بار براى اين تيم بازى كرد و 137 گل نيز به ثمر رساند. البته او دو سال نيز عضو تيم آماتورهاى منچستر يونايتد بود.
جوانان فوتبال دوست در اواسط و اواخر دهه 60 به ياد مى آورند كه دو بازيكن يكى جوان، سبزه و قد بلند با موهايى افشان تا روى شانه و ديگرى سفيد، طاس، مسن و كوتاه قد به عنوان يكى از موفقترين زوجهاى تاريخ فوتبال باشگاهى جهان در منچستر يونايتد درخشيدند و براى تيم خود و هوادارانشان شادى آفريدند. اين دو تن جورج بست و بابى چارلتون بودند.

اوضاع در تیم ملی اما برای او این گونه نبود و این ستاره همه بار تیمش را به تنهایی به دوش می کشید. او 37 بار در تیم ملی بازی کرد و 9 گل نیز با پیراهن این تیم وارد دروازه رقبا نمود. پس از خداحافظی بست از تیم ملی و در زمان حضور او در لیگ آمریکا، ایرلند شمالی موفق شد به جام جهانی 1982 راه پیدا کند. در ابتدا قرار شد بیلی بیگم، سرمربی وقت ایرلند بست را دوباره به تیم میل فرا خواند اما این مربی در نهایت از تصمیمش منصرف شد. بست در این باره نظر جالبی دارد: «من در شرایط بندی مناسبی بودم اما تیم آمریکایی ام واقعا افتضاح بود. بیلی بینگم یک بار برای تماشای تیم ما آمد و ما عملکرد خوبی نداشتیم. او برای انتخاب من تحت فشار زیادی بود و من فکر می کردمط بیعی است که با توجه به چیزی که دیده مرا کنار بگذارد. انتظار نداشتم که در هر بازی شرکت کنم اما ای کاش او مرا به عنوان بخشی از تیم با خود می برد و حداقل 15 دقیقه به من بازی می داد تا در جام جهانی بازی کرده باشم.»

عبدی پله (Abedi pele)

عبدی ایو (به انگلیسی: Abedi Ayew) سرشناس به عبدی پله (به انگلیسی: Abedi pele) که برای 3 سال متوالی(1991 تا 1993) مرد سال فوتبال آفریقا انتخاب شد، در دورانی عضو تیم ملی غنا بود که این تیم شانس چندانی برای حضور در جام جهانی نداشت. او که در دهه 90 میلادی با المپیک مارسی 3 بار فاتح لیگ فوتبال فرانسه شد و یک قهرمانی اروپایی نیز کسب کرد، حسرت حضور در جام جهانی را برای همیشه با خود همراه دارد. در دو دوره اخیر جام جهانی تیم ملی غنا بدون دردسر زیادی صعود کرده است. آنها در جام جهانی گذشته حتی در آستانه حضور در دیدار نیمه نهایی قرار داشتند اما با شکست 4-2 در ضربات پنالتی مقابل اروگوئه حذف شدند.
وی سال‌ها کاپیتان تیم ملی فوتبال غنا در رقابت‌های بین‌المللی بود و در 67 بازی 33 گل برای تیم ملی کشورش به ثمر رساند و بهترین گلزن تاریخ این کشور به شمار می رود. پله به تهران هم سفر کرده است و یک عکس معروف از وی همراه با محمدخاکپور، حمید استیلی و فرهاد کاظمی که آن زمان در تیم بهمن بازی می کردند بودند وجود دارد.


اریک کانتونا (Eric Cantona)

بازیکن سابق باشگاه اوسر و المپیک مارسی فرانسه، که به عنوان یک بازیکن جوان در مدرسه فوتبال سلستین اولیور،‌ ملی‌پوش سال‌های دور این کشور می‌رفت، پس از این‌که به دلیل درگیری‌های زیاد با داوران،‌ مربیان و مدیران باشگاه‌ها و فدراسیون فوبال فرانسه با محرومیت مواجه و هیچ تخفیفی هم در مجازاتش داده نشد، فعالیتش را در فوریه سال 1992 در لیدز یونایتد انگلیس ادامه داد.

با وجود موفقیت‌های ورزشی‌اش (قهرمان لیگ و جام حذفی فرانسه با المپیک مارسی و مون‌پلیه و حضور موفق در تیم ملی)، دیگر هیچ باشگاه فرانسوی حاضر به استخدام او نبود. فقط به لطف نفوذ ملی‌پوش سابق فرانسه و حامی‌اش، میشل پلاتینی، توانست به جای این‌که در سال 1991 به حرفه‌اش پایان دهد،‌ به انگلیس منتقل شود.

لیدز یونایتد در تابستان سال 1992 با کانتونا در همان ابتدای کار، قهرمانی لیگ برتر را به دست آورد. در نوامبر سال 1992 با قراردادی با مبلغ کمتر 2/1 میلیون پوند به منچستر یونایتد پیوست که در آنجا در سال‌های بعد، تبدیل به یک سوپرستاره و محبوب‌ترین بازیکن لیگ برتر انگلیس شد.
به گزارش مشرق، شخصیت خاص اریک کانتونا و عصبانیت های مداوم او هیچ گاه فرصت حضور طولانی مدت در تیم ملی را برای این بازیکن فراهم نکرد. شاید اکر کینگ کانتونا به لحاظ اخلاقی کمی آرامتر بود، حتی با سطح فنی به مراتب ضعیف تری نیز می توانست مهره فیکس تیم ملی فرانسه باشد.

اریک کانتونا قبل از هرچیز به دلیل استعدادش در دعوا و مناقشه، ‌فقط تا ژانویه 1995 برای تیم ملی کشورش بازی کرد (45 بازی و 20 گل). اختلاف با امه ژاکه‌ سرمربی تیم ملی (1994 – 1998)، رسوایی سال 1995،‌ و نیز کناره‌گیری غیرمنتظره‌‌اش از فوتبال در سال 1997 سبب شد تا وی در زمانی که در رده باشگاهی در اوج به سر می‌برد، راهی به تیم ملی فرانسه نداشته باشد، تیمی که بدون او به بالاترین موفقیت رسید (قهرمانی در جام جهانی 1998). اریک البته به تیم ملی نزدیک شد اما بازیکنان جوانی مثل زیدان به خوبی جای او را پر کرده بودند و به همین جهت کانتونا جایی در ترکیب تیمش برای جام جهانی 1998 پیدا نکرد.

با وجود موفقیت‌های زیاد ورزشی،‌ درواقع به دلیل اتفاقی که در 25 ژانویه سال 1995 روی داد به شهرت جهانی رسید. در بازی مقابل کریستال پالاس، با روش کونگ - فو ضربه‌ای به یک تماشاگر زد که قبل از آن و پس از این‌که داور او را از زمین اخراج کرد، به او آب دهان انداخته و او را با اظهارات نژادپرستانه آزار داده بود.
کانتونا از مجازات دو هفته حبس نجات یافت، ولی از سوی اتحادیه فوتبال اروپا و فیفا، علاوه بر 20 هزار پوند جریمه، به مدت 8 ماه از بازی در تمامی میادین محروم شد.
رایان گیگز (Ryan Giggs)

به محض اشاره به بازیکنان بزرگی که هرگز فرصت بازی در جام جهانی را به دست نیاوردند، احتمالا نام رایان گیگز یکی از اولین نام هایی است که در ذهن فوتبالدوستان تداعی می شود. کشف بزرگ فرگوسن و ستاره سرآمد نسل 92، در تمام این سال ها در ترکیب شیاطین سرخ همه کار کرده اما به سبب غیبت همیشگی در جام جهانی، بخشی از توجهات را از دست داده است.

گیگز که شماره اش در تیم ملی ولز این روزها بر تن گرت بیل قرار دارد، با ملیت یک کشور مطرح فوتبالی مثل انگلیس به سادگی می توانست در جام جهانی بدرخشید اما در ولز هیچ گاه مهره تاثیرگذاری در کنار خود ندید و به همین جهت بازنده همیشگی مسابقات انتخابی جام جهانی بود. او با 11 قهرمانی لیگ، دو قهرمانی در لیگ قهرمانان و 4 قهرمانی جام حذفی یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ فوتبال به شمار می رود. گیگز 64 بازی ملی و 12 گل در کارنامه خود دارد.
دیوید ژینولا (David Ginola)

به گزارش مشرق، علاقه مندان به فوتبال در دهه 90 میلادی حتما ستاره نام آشنای فرانسوی تاتنهام و پاریسن ژرمن به خوبی به یاد دارند. دوران فوتبال ملی "دیوید ژینولا" از مسابقه انتخابی جام جهانی 1994 برابر بلغارستان دچار دگرگونی شد؛ به اعتقاد هواداران تیم ملی فرانسه اشتباه او در این مسابقه بلغارستان را به جای فرانسه راهی جام جهانی کرد و این فشار وحشتناکی را روی شانه های این بازیکن قرار داد. او در آن مقطع به شدت از سوی فرانسوی ها و به ویژه سرمربی وقت تیم ملی فرانسه یعنی ژرار هولیه سرزنش شد. بعد از هولیه، امه ژاکه از دعوت ژینولا به تیم ملی سرباز زد تا این بازیکن تنها 17 مسابقه ملی در کارنامه داشته باشد و هیچ وقت هم به همراه تیمش به جام های جهانی نرود.


قضیه اشتباه مرگبار دیوید ژینولا چه بود؟

به گزارش مشرق، در آخرین دیدار انتخابی جام جهانی 1994 آمریکا در قاره اروپا تیمهای فرانسه و بلغارستان که در گروه D بودند در 17 نوامبر 1993 در حالی در ورزشگاه پارک دوپرنس به مصاف هم رفتند که فرانسه برای صعود تنها به یک امتیاز برابر حریف نه چندان قوی خود نیاز داشت. اریک کانتونا در دقیقه 31 فرانسه را پیش انداخت و همه را امیدوار کرد اما امیل کاستادینوف 6 دقیقه بعد گل تساوی را به ثمر رساند. بازی تا دقیقه 90 با همین نتیجه در جریان بود که دیوید ژینولا که به عناون یار تعویضی به جای ژان پیر پاپن به بازی آمده بود توپ را در کنار نقطه کرنر سمت چپ دروازه بلغارستان روی دروازه سانتر کرد اما سانتر بی هدف وی به مدافع بلغارستان رسید و تبدیل به یک ضدحمله شد و امیل کاستادینوف با یک شوت زیبا و دیدنی طاق دروازه فرانسه را هدف گرفت و یک باخت تراژیک را برای خروسها رقم زد و بلغارستان و سوئد که اتفاقا در جام جهانی پدیده شدند و به مقام سوم و چهارم رسیدند به جام جهانی صعود کردند. شاید از این اشتباهات در زمین فوتبال زیاد رخ دهد اما شرایط خاص و فشارهای بعد از آن بازی همه و همه باعث شد ژینولا مقصر شماره یک حذف فرانسه معرفی شود در حالی که شاید اگر منطقی تر نگاه کنیم می بینیم که از زمان رسیدن توپ از زمین بلغارستان تا فرانسه بازیکنان دیگری هم حضور داشتند اما ژینولای تکنیکی به قاتل فرانسه معروف شد و هنگامی که از فوتبال خداحافظی کرد تنها 17 بازی ملی داشت.
ژرژ وه‌آ (George Weah)

او را با لقب بهترین فوتبالیست آفریقایی تاریخ می شناسند. او در سال های حضور در کشورهای لیبریا، فرانسه و ایتالیا افتخارات فردی بسیار زیادی کسب کرد؛ در سال 1995 به عنوان مرد سال فوتبال جهان (به عنوان اولین فوتبالیست آفریقایی)، مرد سال فوتبال اروپا، و نیز مرد سال فوتبال آفریقا انتخاب شد. در سال 1998 عنوان برترین فوتبالیست قرن آفریقا را از آن خود کرد؛ افتخاری که بزرگانی چون پله و یوهان کرایف در قاره‌های خود به دست آورده بودند. اما در یک انتخابات جدید در سال 2006،  روژه میلا به عنوان برترین بازیکن 50 سال اخیر آفریقا برگزیده شد. وه‌آ در ماه مارس سال 2004 از سوی پله در فهرست 125 بازیکن برتر زنده دنیا قرار گرفت.

وه آ که سابقه فتح لیگ های فرانسه و ایتالیا باPSG (پاریسن زرمن) و میلان را دارد، به عنوان بازیکن، مربی و حتی سرمایه گذار تلاش کرده تا لیبریا را به جام جهانی ببرد اما این تیم هنوز هم نتوانسته شانسی برای صعود به اولین جام جهانی تاریخ خود داشته باشد.

به گزارش مشرق،گرث بیل (Gareth Bale) هم امسال به جام جهانی نرسید که اگر در جام های بعدی هم به این تورنمنت معروف نیاید به این لیست اضافه خواهد شد.

گرانقیمت ترین بازیکن حال حاضر فوتبال جهان یکی از غایبان سرشناس جام جهانی 2014 خواهد بود. (سایر غایبان سرشناس جام جهانی 2014) بیل البته با سایر بازیکنان اشاره شده در این گزارش یک تفاوت ویژه دارد و آن این است که گرت هنوز هم می تواند خود را به رقابت های جام جهانی برساند. اگرچه حضور تیم ملی ولز در جام های جهانی آینده هنوز هم در دسته محالات می گنجد اما نسل جدید فوتبال این کشور امیدوار است حسرت تاریخی ستاره های ولزی برای حضور در جام جهانی را دور بزند. گرت بیل و آرون رمزی مهمترین ستاره های این روزهای فوتبال ولز به شمار می روند.
**شما مخاطبان عزیز هم اگر بازیکن بزرگ دیگری اضافه بر بازیکنان فوق به ذهنتان می رسد می توانید در بخش نظرات بیان کنید. لازم به ذکر است فقط نظرات مرتبط با گزارش نمایش داده خواهد شد.