به گزارش مشرق، در دوران جنگ تحمیلی رژیم بعث عراق علیه ایران روحیات شهادت‌طلبانه نیروهای ایرانی بود که دشمن را از رخنه در مواضع رزمندگان خودی ناامید ‌کرد؛ چراکه آنها می‌دیدند با انسان‌هایی مواجه هستند که از مرگ نمی‌هراسند و بی‌محابا به قلب آتش می‌زنند؛ رشادت این نیروها وقتی بیشتر نمایان می‌شد که بعثی‌ها عقب‌نشینی می‌کردند.

سردار حسین همدانی یکی از صحنه‌های مجاهدت و مظلومیت رزمندگان را این گونه روایت می‌کند:

فروردین 1360 بود که سوار بر موتور تریل به امامزاده عباس رفتم؛ آنجا صحنه بسیار فجیعی مشاهده کردم؛ عناصر لشکر 10 زرهی دشمن، در روز اول عملیات بعد از تصرف مجدد امامزاده عباس تعدادی از بسیجی‌های ما را که اسیر گرفته و به روش سفاکانه‌ای به شهادت رسانده بودند.

بعثی‌ها دست‌های آن اسیران بی‌دفاع را از پشت بسته بوده و سرهای‌شان را در وضعیت سجده روی زمین قرار داده بودند؛ بعد هم تانک‌هایشان را آورده و سرهای بچه‌های اسیر ما را زیر شنی آن تانک‌ها له کرده بودند. باور کنید تا زنده هستم تصویر دلخراش سرهای له شده‌ی آن بچه‌ها که صورت‌شان هم‌سطح زمین پوشیده از خاک نرم بیابان شده بود، در نظرم مجسم است.

از نظر تعداد این شهدا حدود 10 ـ 15 نفری می‌شدند؛ بلافاصله اجسادشان را جمع‌آوری کردیم و دستور دادم سریع آنها را به عقب منتقل کنند.