ویژه نامه جام جهانی مشرق، فدراسیون بین المللی فوتبال ( فیفا ) در فاصله کمتر از یک ماه مانده به آغاز مسابقات جام جهانی 2014 به برخی از عجیب ترین داستان ها در مورد پیراهن تیم های ملی در تاریخ این رقابت ها پرداخته است.
** فضای تنفسی
مکزیک فینال مسابقات 1970 و 1986 را برگزار کرد ولی در هر دو دوره تیم های راه یافته به جام جهانی نگران تأثیر گرما و رطوبت بالای هوا بر روی بازیکنان خود بودند.
دردوره نخست به درخواست نیل فیلیپس پزشک تیم ملی فوتبال انگلیس، مدافع عنوان قهرمانی، لباس هایی از جنس ارتکس دوخته شد؛ نوعی پارچه سبک با سوراخ های بسیار ریز برای تهویه هوا.
اما کار انگلیس به همین جا ختم نشد و آنها با اینکه در جام جهانی 1966 با پیراهن های سرخ رنگ قهرمان شده بودند، در جام جهانی 1970 لباس های یک دست سفید را به عنوان لباس اول و لباس های آبی آسمانی را به عنوان لباس دوم خود انتخاب کردند. علت این انتخاب، استفاده از رنگ های روشن برای انعکاس تابش فروزان خورشید در مکزیک و خنک نگه داشتن بازیکنان بود. لباس های سرخ رنگ نیز به عنوان لباس سوم تیم انگلیس برگزیده شد.
شاگردان سر الف رمزی در آخرین مسابقه مرحله گروهی مقابل چکسلواکی، با لباس های آبی آسمانی وارد زمین شدند در حالیکه لباس تیم چک سفید بود. همین مسئله سرمربی انگلیس را دچار مشکل کرد به طوریکه بعدا اعتراف کرد زیر نور خورشید نمی توانسته بازیکنان را از هم تشخیص بدهد.
این انتخاب رمزی حتی تماشاگران تلویزیونی مسابقات در سراسر جهان را هم دچار مشکل کرد و بسیاری از آنها که بازی ها را از تلویزیون های سیاه و سفید تماشا می کردند، نتوانستند بازیکنان دو تیم را از هم تشخیص بدهند.
تیم ملی انگلیس به همین دلیل در بازی یک چهارم نهایی مقابل آلمان غربی لباس معروف سرخ رنگ خود را پوشید و در گرمای سوزان لئون، در وقت های اضافی با نتیجه 3 بر 2 شکست خورد.
تیم ملی آرژانتین نیز در جام جهانی 1986 برای لباس معروف راه راه آبی و سفید خود از جنس ارتکس استفاده کرد.
کارلوس بیلاردو سرمربی آرژانتین بعد از اینکه این تیم با لباس های آبی رنگ نخی خود اروگوئه را در مرحله یک هشتم نهایی یک بر صفر شکست داد، گفت: چنین لباسی اصلا برای بازی یک چهارم نهایی مقابل انگلیس در گرمای سوزان ظهر مکزیکو سیتی مناسب نیست.
وی از تولید کننده لباس های تیم ملی آرژانتین خواست که پیراهن های آبی رنگ سبک تری را تهیه کند که در آن مدت کوتاه امکان پذیر نبود. او با توجه به اینکه فقط سه روز تا روز مسابقه باقی مانده بود، روبن موچلا یکی از اعضای کادر فنی خود را به یکی از فروشگاه های پایتخت مکزیک فرستاد تا پیراهن مناسبی را تهیه کند. موچلا سپس با دو دست لباس آبی مختلف برگشت اما هیچکدام مورد پسند واقع نشدند.
با وجود این دیه گو مارادونا که در آن زمان تازه به عنوان ستاره تیم آرژانتین پدیدار شده بود، در مورد یکی از آنها گفت: لباس زیبایی است. با آن انگلیس را خواهیم برد.
از این رو موچلا به فروشگاه برگشت و 38 دست از لباس هایی که کاپیتان تیم آرژانتین انتخاب کرده بود را خرید.
یک طراح هم نشان فدراسیون فوتبال آرژانتین را طراحی کرد و این نشان ها بر روی هر پیراهن دوخته شدند. شماره های نقره ای رنگ فوتبال آمریکایی نیز با عجله بر پشت پیراهن ها اتو شد. چند ساعت بعد مارادونا گل معروف ˈدست خداˈ را به ثمر رساند و با لباس هایی که با عجله از یکی از فروشگاه های مکزیکو سیتی خریداری شده بود، یکی از بهترین بازی های تاریخ جام جهانی را به نمایش گذاشت.
** لباس های سبز و سفید فرانسه
دو تیم فرانسه و مجارستان در بعد از ظهر روز 10 ژوئن سال 1978 و در حالیکه هر دو تیم دیگر شانسی برای صعود به دور دوم جام جهانی نداشتند، در آخرین مسابقه خود در گروه یک برابر هم به میدان رفتند.
اما یک ساعت و نیم قبل از شروع مسابقه توجه هنری میشل هافبک تیم فرانسه به رنگ پیراهن بازیکنان تیم مجارستان جلب شد.
کاپیتان تیم نانت در نتیجه بی درنگ به سمت آندراس توروسیک مهاجم تیم مجارستان رفت و از او پرسید : ˈپیراهن سفید؟ˈ.
توروسیک هم پاسخ داد: ˈبله پیراهن سفیدˈ.
هنری میشل گفت: ˈولی فرانسه قرار است با پیراهن سفید بازی کندˈ.
اما توروسیک که هیچکدام از پیراهن های تیمش را نداشت اصرار می کرد تیم مجارستان قرار است سفید بپوشد.
میشل که متوجه وجود مشکلی شده بود، موضوع را با مسوولان تیم فرانسه در میان گذاشت و آنها گفتند بر اساس توافقنامه فیفا، فرانسه باید سفید بپوشد.
این ماجرا ادامه یافت تا اینکه هنری پاترله ناظر تیم فرانسه ناگهان متوجه شد او مقصر این سردرگمی است و گفت: تقصیر من است. این توافقنامه بند دیگری هم داشت که من هرگز آن را نخواندم.
اما مشکل اینجا بود که لباس آبی رنگ اول فرانسه 400 کیلومتر دورتر و در بوینوس آیرس بود و آنها جایگزینی برای آن نداشتند.
به همین دلیل چاره ای جز به تأخیر انداختن مسابقه وجود نداشت. اتفاقی که موجب ناراحتی تماشاگران حاضر در استادیوم شد.
در همین حال یک خودروی پلیس آژیر کشان با سرعت به سمت باشگاه اتلتیکو کیمبرلی رفت تا لباس های راه راه سبز و سفید این تیم را برای فرانسوی ها بیاورد. اما فقط 16 دست از این لباس ها موجود بود و به همین دلیل دومینیک روچتوآ یکی از دروزاه بان های فرانسه مجبور شد با پوشیدن شورت آبی رنگ شماره 18 و پیراهن شماره 7 وارد زمین شود.
فرانسه در این دیدار با نتیجه 3 بر یک به پیروزی رسید.
البته فرانسه تنها فینالیست جام جهانی نیست که به دلیل تداخل رنگ پیراهنش با حریف، مجبور شد از پیراهن یک تیم باشگاهی استفاده کند.
در جام جهانی 1950 برزیل نیز تیم مکزیک در بازی مقابل سوییس از پیراهن های راه راه آبی و سفید رنگ باشگاه کروزیرو استفاده کرد و آرژانتین در دیدار مقابل آلمان غربی در جام جهانی 1958 سوییس، پیراهن های زرد رنگ آی.اف.کی مالمو را پوشید.
** پیراهن هایی شبیه لباس یوونتوس
جام جهانی 1990 ایتالیا تجربه فراموش نشدنی برای کاستاریکا بود. این تیم در آن جام با صعود به دور دوم همه را شگفت زده کرد. نبردی به یادماندنی که با یک تغییر برنامه ریزی نشده همراه بود.
کاستاریکا بعد از پیروزی غیر منتظره یک بر صفر مقابل اسکاتلند با پیراهن های سرخ رنگ و یقه های سفید، در مقابل برزیلی قرار گرفت که بازیکنانی چون کارکا و آلمائو را در اختیار داشت.
این تیم برای این بازی بی هیچ دلیلی لباس خود را عوض کرد و با پیراهن هایی راه راه سفید و مشکی شبیه لباس یوونتوس، وارد ورزشگاه تورین رشد.
فدراسیون فوتبال کاستاریکا به احترام باشگاه لیبرتاد، قدیمی ترین باشگاه این کشور که ورشکسته شده بود، تصمیم به پوشیدن این لباس گرفته بود.
اما این کار ظاهرا دلیل دیگری هم داشت چراکه الکساندر گیمارائس از اعضای تیم کاستاریکا بعدا گفت: بورا میلوتینوویچ سرمربی کاستاریکا در جام جهانی 1990 ایتالیا به خاطر تیم یوونتوس پیشنهاد کرد که پیراهن هایمان را عوض کنیم.
این مربی صربستانی با زیرکی هر چه تمام تر تصمیم گرفت برای جلب حمایت تماشاگرانی که به ورزشگاه تورین رفته بودند، بازیکنان پیراهن هایی شبیه لباس یوونتوس بپوشند.
اما گیمارائس خاطر نشان کرد: فقط یک مشکل وجود داشت. اینکه ورزشگاه پر بود از هواداران تیم برزیل.
کاستاریکا در نهایت با نتیجه یک بر صفر باخت ولی چهار روز بعد دوباره همان لباس را پوشید و با شکست 2 بر یک سوئد، در کمال تعجب به مرحله حذفی صعود کرد.
** عجیب ترین داستان پیراهن جام جهانی!
بولیوی وقتی برای انجام اولین مسابقه خود در جام جهانی 1930 اروگوئه مقابل یوگسلاوی پا به میدان گذاشت، یکی از عجیب ترین داستان های مربوط به پیراهن های جام جهانی را خلق کرد.
بازیکنان این تیم پیراهن های سفید رنگی پوشیده بودند که روی هر یک از آنها فقط یک حرف نقش بسته بود.
دلیل این امر فقط زمانی مشخص شد که بازیکنان در برابر عکاسان به گونه ای ایستادند که جمله ˈویوا اروگوئهˈ شکل گرفت. این تیم در آن بازی 4 بر صفر باخت.
آنها در بازی بعدی خود مقابل برزیل نتوانستند ژست پیش از بازی خود را دوباره تکرار کند چون تیم برزیل پیراهن سفید رنگ پوشیده بود و میزبان برای نجات بولیوی پیراهن های آبی آسمانی خود را به این تیم قرض داد.
** هم نوایی به رنگ زرد و آبی
پیراهن تیم برزیل از سال 1914 تا 1950 که در آن میزبانی جام جهانی را بر عهده داشت، سفید رنگ بود اما بعد از شکست از اروگوئه در فینال این رقابت ها، روزنامه ˈکوریو دا منهاˈ نوشت: پیراهن های یقه آبی که بازیکنان در این جام پوشیدند نفرین شده بودند.
این روزنامه سپس به همراه کنفدراسیون ورزش های برزیل مسابقه ای را به راه انداخت که در آن از خوانندگان خواسته شده بود لباسی را به رنگ پرچم برزیل برای تیم ملی این کشور طراحی کنند.
برنده این مسابقه یک نویسنده و تصویرگر 18 ساله انتخاب شد که الدیر گارسیا شلی نام داشت. او پیراهنی را طراحی کرد که بعدها به مشهورترین پیراهن فوتبال بر روی کره خاکی تبدیل شد: پیراهنی زرد رنگ با شورت آبی و جوراب های سفید.
برزیلی ها اولین بار در جام جهانی 1954 سوییس با این پیراهن به میدان رفتند و در نخستین بازی خود مکزیک را 5 بر صفر شکست دادند. برزیل سپس با این پیراهن پنج بار قهرمان جهان شد که اولین آنها در جام جهانی 1958 یکی دیگر از داستان های نادر در مورد لباس بازیکنان را رقم زد.
در آن جام حریف برزیل در بازی فینال تیم زرد پوش کشور میزبان بود. از این رو قرعه کشی شد تا مشخص شود کدام تیم باید لباسش را عوض کند. در این قرعه برزیلی ها باختند اما به جای پوشیدن لباس های شوم سفید رنگ، مسوولان تیم برزیل دو روز قبل از بازی تصمیم گرفتند از یکی از فروشگاه های استکهلم لباس های جدیدی بخرند.
آنها در نهایت موفق شدند لباس آبی رنگی متعلق به فرشته نگهبان برزیل را پیدا کنند.
نشان این فرشته سپس از روی پیراهن ها برداشته شد و نشان کنفدراسیون برزیل جای آن را گرفت.
در آن مسابقه برزیل با درخشش په له و گارینچا 5 بر 2 به پیروزی رسید.
این بازی علاوه بر اینکه سرآغازی برای قهرمانی های بعدی برزیل بود، سنت دیگری را آغاز کرد و برزیل از آن پس از پیراهن های آبی رنگ به عنان لباس دوم در مسابقات استفاده کردند.
** فضای تنفسی
مکزیک فینال مسابقات 1970 و 1986 را برگزار کرد ولی در هر دو دوره تیم های راه یافته به جام جهانی نگران تأثیر گرما و رطوبت بالای هوا بر روی بازیکنان خود بودند.
دردوره نخست به درخواست نیل فیلیپس پزشک تیم ملی فوتبال انگلیس، مدافع عنوان قهرمانی، لباس هایی از جنس ارتکس دوخته شد؛ نوعی پارچه سبک با سوراخ های بسیار ریز برای تهویه هوا.
اما کار انگلیس به همین جا ختم نشد و آنها با اینکه در جام جهانی 1966 با پیراهن های سرخ رنگ قهرمان شده بودند، در جام جهانی 1970 لباس های یک دست سفید را به عنوان لباس اول و لباس های آبی آسمانی را به عنوان لباس دوم خود انتخاب کردند. علت این انتخاب، استفاده از رنگ های روشن برای انعکاس تابش فروزان خورشید در مکزیک و خنک نگه داشتن بازیکنان بود. لباس های سرخ رنگ نیز به عنوان لباس سوم تیم انگلیس برگزیده شد.
شاگردان سر الف رمزی در آخرین مسابقه مرحله گروهی مقابل چکسلواکی، با لباس های آبی آسمانی وارد زمین شدند در حالیکه لباس تیم چک سفید بود. همین مسئله سرمربی انگلیس را دچار مشکل کرد به طوریکه بعدا اعتراف کرد زیر نور خورشید نمی توانسته بازیکنان را از هم تشخیص بدهد.
این انتخاب رمزی حتی تماشاگران تلویزیونی مسابقات در سراسر جهان را هم دچار مشکل کرد و بسیاری از آنها که بازی ها را از تلویزیون های سیاه و سفید تماشا می کردند، نتوانستند بازیکنان دو تیم را از هم تشخیص بدهند.
تیم ملی انگلیس به همین دلیل در بازی یک چهارم نهایی مقابل آلمان غربی لباس معروف سرخ رنگ خود را پوشید و در گرمای سوزان لئون، در وقت های اضافی با نتیجه 3 بر 2 شکست خورد.
تیم ملی آرژانتین نیز در جام جهانی 1986 برای لباس معروف راه راه آبی و سفید خود از جنس ارتکس استفاده کرد.
کارلوس بیلاردو سرمربی آرژانتین بعد از اینکه این تیم با لباس های آبی رنگ نخی خود اروگوئه را در مرحله یک هشتم نهایی یک بر صفر شکست داد، گفت: چنین لباسی اصلا برای بازی یک چهارم نهایی مقابل انگلیس در گرمای سوزان ظهر مکزیکو سیتی مناسب نیست.
وی از تولید کننده لباس های تیم ملی آرژانتین خواست که پیراهن های آبی رنگ سبک تری را تهیه کند که در آن مدت کوتاه امکان پذیر نبود. او با توجه به اینکه فقط سه روز تا روز مسابقه باقی مانده بود، روبن موچلا یکی از اعضای کادر فنی خود را به یکی از فروشگاه های پایتخت مکزیک فرستاد تا پیراهن مناسبی را تهیه کند. موچلا سپس با دو دست لباس آبی مختلف برگشت اما هیچکدام مورد پسند واقع نشدند.
با وجود این دیه گو مارادونا که در آن زمان تازه به عنوان ستاره تیم آرژانتین پدیدار شده بود، در مورد یکی از آنها گفت: لباس زیبایی است. با آن انگلیس را خواهیم برد.
از این رو موچلا به فروشگاه برگشت و 38 دست از لباس هایی که کاپیتان تیم آرژانتین انتخاب کرده بود را خرید.
یک طراح هم نشان فدراسیون فوتبال آرژانتین را طراحی کرد و این نشان ها بر روی هر پیراهن دوخته شدند. شماره های نقره ای رنگ فوتبال آمریکایی نیز با عجله بر پشت پیراهن ها اتو شد. چند ساعت بعد مارادونا گل معروف ˈدست خداˈ را به ثمر رساند و با لباس هایی که با عجله از یکی از فروشگاه های مکزیکو سیتی خریداری شده بود، یکی از بهترین بازی های تاریخ جام جهانی را به نمایش گذاشت.
** لباس های سبز و سفید فرانسه
دو تیم فرانسه و مجارستان در بعد از ظهر روز 10 ژوئن سال 1978 و در حالیکه هر دو تیم دیگر شانسی برای صعود به دور دوم جام جهانی نداشتند، در آخرین مسابقه خود در گروه یک برابر هم به میدان رفتند.
اما یک ساعت و نیم قبل از شروع مسابقه توجه هنری میشل هافبک تیم فرانسه به رنگ پیراهن بازیکنان تیم مجارستان جلب شد.
کاپیتان تیم نانت در نتیجه بی درنگ به سمت آندراس توروسیک مهاجم تیم مجارستان رفت و از او پرسید : ˈپیراهن سفید؟ˈ.
توروسیک هم پاسخ داد: ˈبله پیراهن سفیدˈ.
هنری میشل گفت: ˈولی فرانسه قرار است با پیراهن سفید بازی کندˈ.
اما توروسیک که هیچکدام از پیراهن های تیمش را نداشت اصرار می کرد تیم مجارستان قرار است سفید بپوشد.
میشل که متوجه وجود مشکلی شده بود، موضوع را با مسوولان تیم فرانسه در میان گذاشت و آنها گفتند بر اساس توافقنامه فیفا، فرانسه باید سفید بپوشد.
این ماجرا ادامه یافت تا اینکه هنری پاترله ناظر تیم فرانسه ناگهان متوجه شد او مقصر این سردرگمی است و گفت: تقصیر من است. این توافقنامه بند دیگری هم داشت که من هرگز آن را نخواندم.
اما مشکل اینجا بود که لباس آبی رنگ اول فرانسه 400 کیلومتر دورتر و در بوینوس آیرس بود و آنها جایگزینی برای آن نداشتند.
به همین دلیل چاره ای جز به تأخیر انداختن مسابقه وجود نداشت. اتفاقی که موجب ناراحتی تماشاگران حاضر در استادیوم شد.
در همین حال یک خودروی پلیس آژیر کشان با سرعت به سمت باشگاه اتلتیکو کیمبرلی رفت تا لباس های راه راه سبز و سفید این تیم را برای فرانسوی ها بیاورد. اما فقط 16 دست از این لباس ها موجود بود و به همین دلیل دومینیک روچتوآ یکی از دروزاه بان های فرانسه مجبور شد با پوشیدن شورت آبی رنگ شماره 18 و پیراهن شماره 7 وارد زمین شود.
فرانسه در این دیدار با نتیجه 3 بر یک به پیروزی رسید.
البته فرانسه تنها فینالیست جام جهانی نیست که به دلیل تداخل رنگ پیراهنش با حریف، مجبور شد از پیراهن یک تیم باشگاهی استفاده کند.
در جام جهانی 1950 برزیل نیز تیم مکزیک در بازی مقابل سوییس از پیراهن های راه راه آبی و سفید رنگ باشگاه کروزیرو استفاده کرد و آرژانتین در دیدار مقابل آلمان غربی در جام جهانی 1958 سوییس، پیراهن های زرد رنگ آی.اف.کی مالمو را پوشید.
** پیراهن هایی شبیه لباس یوونتوس
جام جهانی 1990 ایتالیا تجربه فراموش نشدنی برای کاستاریکا بود. این تیم در آن جام با صعود به دور دوم همه را شگفت زده کرد. نبردی به یادماندنی که با یک تغییر برنامه ریزی نشده همراه بود.
کاستاریکا بعد از پیروزی غیر منتظره یک بر صفر مقابل اسکاتلند با پیراهن های سرخ رنگ و یقه های سفید، در مقابل برزیلی قرار گرفت که بازیکنانی چون کارکا و آلمائو را در اختیار داشت.
این تیم برای این بازی بی هیچ دلیلی لباس خود را عوض کرد و با پیراهن هایی راه راه سفید و مشکی شبیه لباس یوونتوس، وارد ورزشگاه تورین رشد.
فدراسیون فوتبال کاستاریکا به احترام باشگاه لیبرتاد، قدیمی ترین باشگاه این کشور که ورشکسته شده بود، تصمیم به پوشیدن این لباس گرفته بود.
اما این کار ظاهرا دلیل دیگری هم داشت چراکه الکساندر گیمارائس از اعضای تیم کاستاریکا بعدا گفت: بورا میلوتینوویچ سرمربی کاستاریکا در جام جهانی 1990 ایتالیا به خاطر تیم یوونتوس پیشنهاد کرد که پیراهن هایمان را عوض کنیم.
این مربی صربستانی با زیرکی هر چه تمام تر تصمیم گرفت برای جلب حمایت تماشاگرانی که به ورزشگاه تورین رفته بودند، بازیکنان پیراهن هایی شبیه لباس یوونتوس بپوشند.
اما گیمارائس خاطر نشان کرد: فقط یک مشکل وجود داشت. اینکه ورزشگاه پر بود از هواداران تیم برزیل.
کاستاریکا در نهایت با نتیجه یک بر صفر باخت ولی چهار روز بعد دوباره همان لباس را پوشید و با شکست 2 بر یک سوئد، در کمال تعجب به مرحله حذفی صعود کرد.
** عجیب ترین داستان پیراهن جام جهانی!
بولیوی وقتی برای انجام اولین مسابقه خود در جام جهانی 1930 اروگوئه مقابل یوگسلاوی پا به میدان گذاشت، یکی از عجیب ترین داستان های مربوط به پیراهن های جام جهانی را خلق کرد.
بازیکنان این تیم پیراهن های سفید رنگی پوشیده بودند که روی هر یک از آنها فقط یک حرف نقش بسته بود.
دلیل این امر فقط زمانی مشخص شد که بازیکنان در برابر عکاسان به گونه ای ایستادند که جمله ˈویوا اروگوئهˈ شکل گرفت. این تیم در آن بازی 4 بر صفر باخت.
آنها در بازی بعدی خود مقابل برزیل نتوانستند ژست پیش از بازی خود را دوباره تکرار کند چون تیم برزیل پیراهن سفید رنگ پوشیده بود و میزبان برای نجات بولیوی پیراهن های آبی آسمانی خود را به این تیم قرض داد.
** هم نوایی به رنگ زرد و آبی
پیراهن تیم برزیل از سال 1914 تا 1950 که در آن میزبانی جام جهانی را بر عهده داشت، سفید رنگ بود اما بعد از شکست از اروگوئه در فینال این رقابت ها، روزنامه ˈکوریو دا منهاˈ نوشت: پیراهن های یقه آبی که بازیکنان در این جام پوشیدند نفرین شده بودند.
این روزنامه سپس به همراه کنفدراسیون ورزش های برزیل مسابقه ای را به راه انداخت که در آن از خوانندگان خواسته شده بود لباسی را به رنگ پرچم برزیل برای تیم ملی این کشور طراحی کنند.
برنده این مسابقه یک نویسنده و تصویرگر 18 ساله انتخاب شد که الدیر گارسیا شلی نام داشت. او پیراهنی را طراحی کرد که بعدها به مشهورترین پیراهن فوتبال بر روی کره خاکی تبدیل شد: پیراهنی زرد رنگ با شورت آبی و جوراب های سفید.
برزیلی ها اولین بار در جام جهانی 1954 سوییس با این پیراهن به میدان رفتند و در نخستین بازی خود مکزیک را 5 بر صفر شکست دادند. برزیل سپس با این پیراهن پنج بار قهرمان جهان شد که اولین آنها در جام جهانی 1958 یکی دیگر از داستان های نادر در مورد لباس بازیکنان را رقم زد.
در آن جام حریف برزیل در بازی فینال تیم زرد پوش کشور میزبان بود. از این رو قرعه کشی شد تا مشخص شود کدام تیم باید لباسش را عوض کند. در این قرعه برزیلی ها باختند اما به جای پوشیدن لباس های شوم سفید رنگ، مسوولان تیم برزیل دو روز قبل از بازی تصمیم گرفتند از یکی از فروشگاه های استکهلم لباس های جدیدی بخرند.
آنها در نهایت موفق شدند لباس آبی رنگی متعلق به فرشته نگهبان برزیل را پیدا کنند.
نشان این فرشته سپس از روی پیراهن ها برداشته شد و نشان کنفدراسیون برزیل جای آن را گرفت.
در آن مسابقه برزیل با درخشش په له و گارینچا 5 بر 2 به پیروزی رسید.
این بازی علاوه بر اینکه سرآغازی برای قهرمانی های بعدی برزیل بود، سنت دیگری را آغاز کرد و برزیل از آن پس از پیراهن های آبی رنگ به عنان لباس دوم در مسابقات استفاده کردند.