به گزارش مشرق، 36 سال از نخستین حضور ایران در مسابقات جام جهانی فوتبال می‌گذرد؛ جامی که حسن روشن از ستاره‌های تیم ملی فوتبال ایران در آن بود. حسن روشن در مصاحبه با دویچه‌وله از خاطرات خود و بخت تیم ایران در جام جهانی 2014 می‌گوید.
* تیم ملی فوتبال ایران برای نخستین بار 36 سال پیش به جام جهانی فوتبال صعود کرد و در جام جهانی آرژانتین حضور یافت. شما نیز عضو تیم ملی فوتبال ایران بودید. اگر این خط زمانی را از 36 سال پیش تا الان دنبال کنیم، چه خاطراتی در ذهنتان زنده مانده و چه احساسی دارید و به چه تصاویری فکر می‌کنید؟
- اولین گل ایران در این بازی‌ها را دانایی‌فرد به ثمر رساند و گل دوم را هم من در دیدار ایران و پرو به ثمر رساندم. به‌هرحال آرزوی فوتبالیست هر مملکتی این است که در نهایت به جام جهانی برود و آنجا بازی کند. خیلی سخت بود، ولی ما خیلی راحت رفتیم. به نظر من اگر آن جنگ ایران و عراق پیش نمی‌آمد که ما هشت سال گرفتار آن بشویم و فوتبالمان به‌نوعی تعطیل بشود، وضع بهتری می‌داشتیم.
به‌هرحال موقعیت خوبی شد که سال ۹۸ هم بازیکنان توانستند به جام جهانی راه پیدا کنند. با تعداد بیشتر تیم‌های شرکت‌کننده در جام جهانی. الان بچه‌ها دارند به جام جهانی می‌روند. امیدواریم از نظر بازی اگرهم کم بیآورند، از نظر اخلاقی بتوانند ایرانی‌ها را راضی نگه‌دارند.
* خصوصیات فرهنگی، اخلاقی و فنی تیم ملی ایران در 36 سال پیش چه تفاوت‌هایی با تیم 2014 ایران دارد؟
- آن موقع تیم ملی ایران درست تشکیل شده بود. یعنی ما آن قدر جوان پشت تیم ملی داشتیم که هیچ مشکلی نبود که جباری جایش خالی بماند یا مثلاَ یک بازیکن یا یک دروازه‌بان مثل حسن روشن برود. چون هر بازیکنی که کنار می‌رفت، حالا یا در اثر مصدومیت یا بازنشستگی، هیچ خلائی پیش نمی‌آمد و یک بازیکن دیگر بلافاصله جایش را پر می‌کرد. فرقی که آن موقع با الان داشت این است که ما امروز پشتوانه نداریم.
همین باعث شده که دور بزنیم توی دنیا و بازیکنان ایرانی‌مان را جمع کنیم و از تجربیاتشان استفاده کنیم. متاسفانه به استثنای بازیکنانی که در اروپا بازی می‌کنند و کمی آمادگی دارند، بقیه آمادگی جسمانی خیلی خوبی ندارند. مهمتر از همه، فوتبال یک کادر تاکتیکی خیلی خوبی باید داشته باشد که چون اعضای تیم ملی باهم نبوده‌اند و فقط در مسابقات ظاهر می‌شوند، با تاکتیک مشکل داریم.
به‌هرحال امیدوارم که اگر نتیجه بازی را می‌بازییم، اخلاقمان را نبازییم. در طول این چهار دوره‌ای هم که ما در جام جهانی شرکت کردیم، خوشبختانه، سوای این مساله که باخته‌ایم، برده‌ایم یا مساوی کرده‌ایم، اخلاقمان را بهتر از همه حفظ کرده‌ایم. نمی‌شود آن دوره را با الان مقایسه کرد. برای اینکه الان هنوز تیم اصلیمان را آن طور که باید و شاید مردم نمی‌شناسند.
ولی فرق خیلی محسوس بین 78 با الان این است که تمام ایران آمده‌اند پشتوانه این تیم شده‌اند. چند همایش گذاشته‌اند برای حمایت. قالیباف‌هایمان از سه سال پیش هنرهایشان را بیرون ریخته‌اند و آثاری را برای جام جهانی درست کرده‌اند که بی‌نظیر است و پاداش‌هایی در نظر گرفته‌اند که بی‌نظیر است و خیلی فرق می‌کند با پاداشی که ما گرفتیم که مثلاَ در رده چهاردهم دنیا بودیم در جام جهانی، نفری 16 هزار تومان به ما پول دادند. یعنی چیزی حدود دو هزار دلار آن موقع. و الان از نظر پاداش هم وضعیت بچه‌ها خیلی بالاست.
* حالا شیرین‌ترین یا عجیب‌ترین خاطره‌ای که از جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در ذهنتان زنده است، چیست؟
- یک مساله، که نمی‌توانم بگویم شیرین‌ترینش بوده، این بود که من چون بازی نمی‌کردم و دوران نقاهت را می‌گذراندم و رزرو بودم، وقتی بچه‌ها آماده می‌شدند بروند توی زمین، من هلندی‌ها را که نگاه می‌کردم، می‌دیدیم که خیلی با تعجب و با ترس به ما نگاه می‌کنند. ما هم تعجب می‌کردیم از اینکه چرا این طور است. 14 سال بعد، یعنی سال 1992، من یک کلاس داشتم در انگلستان که آنجا کاپیتان همان موقع هلند هم شرکت داشت.
وقتی‌که ما باهم کمی جور شدیم، او از بازی هلند تعریف کرد و گفت که آن روز آن قدر ترسیده بودیم از شما که مربی آمد در رختکن و به ما هم دستور دادند که 15 دقیقه کاری نکنیم و فقط مطالعه کنیم تا ببینیم وضعیت تیم ایران چه طور است. بعد از 15 دقیقه به ما گفت نه، آن طور که ما فکر می‌کردیم نیست، حمله کنید. چون ما بازی خوبی هم با فرانسه کرده بودیم، اینها خیلی ترسیده بودند.
* چه خاطراتی از بازی با پرو دارید؟ شما در آن دیدار نیز تک گل ایران را به ثمر رساندید؟
- اصلا قرار نبود من بازی کنم. به‌خاطر اینکه وضعیت بدنم آمادگی کامل را نداشت. ولی با بردی که اسکاتلند مقابل هلند پیدا کرد، ما امیدوار شدیم که اگر پرو را بزنیم، بتوانیم صعود کنیم. به خاطر همین از من خواستند و من خودم هم دوست داشتم بازی کنم که قبول کردم که از اول بازی کنم.
اگر دروازه‌بان پرو روز عادی خودش را می‌داشت، من خودم باید در آن بازی یک گل نه که چهار گل می‌زدم. نه اینکه آن گل‌های دیگرش را هم بد زده باشم. یک گل زدم که با فاصله کمی از بغل دروازه رفت. ولی دو تا دیگر را طوری زدم که اگر دروازه بان پرو روز عادی‌‌اش را داشت صددرصد گل می‌شد. اما او واقعا یک ستاره شده بود.
بعد از بازی هم پیش خودمان فکر کردیم که خب معادلات به‌هم میخورد، اگر ما برویم آنجا، دفعه اول هم باشد، و بتوانیم پرو را که سابقه زیادی دارد، شکست بدهیم. به‌هرحال بازی دست و پا بسته‌ای نبود، با اینکه چهار یک بازی را باختیم. من بازی تک به تک با دروازه‌بان داشتم که عضله پشت پایم پاره شد و دیگر آنجا دقیقه ۶۰ بود که بازی را ترک کردم و بازی را هم چهار یک باختیم.
* شما گفتید که اگر 36 سال پیش یک‌مقدار بخت با تیم ملی ایران می‌بود، آن موقع نیز تیم ملی ایران می‌توانست به دوره یک هشتم نهایی صعود کند. حالا این بار امیدها به نخستین صعود تیم ملی فوتبال ایران به مرحله‌ی تک حذفی جهانی متمرکز شده. چه بختی را می‌بینید برای این دستاوردی که می‌تواند یک سکو موفقیت جدیدی باشد برای فوتبال ملی ایران؟
- ببینید، آقای کی‌روش به‌عنوان مسئول فنی تیم وقتی داشتند از ایران می‌رفتند به کره، خودشان اعلام کردند که ما الان دیگر به جام جهانی فکر می‌کنیم. کره‌جنوبی شاید از نظر تاکتیکی و از نظر فوتبال از ما خیلی ضعیفتر بود و شانس آوردیم که گل نخوردیم و با هوش و ذکاوت قوچان‌نژاد در آن بازی گل هم زدیم و برنده شدیم و تیم اول شدیم. اما رفتن به مرحله‌ی بعدی بسیار سخت است.
یعنی من فکر می‌کنم که بهترین بازی و آسان‌ترین بازی تیم ملی ایران با آرژانتین باشد. چون آنها فوتبال بازی می‌کنند و بچه‌ها ممکن است فرصت خوبی را پیدا کنند که با اینها بتوانند به همان شکل بازی کنند. فوتبال نیجریه قدرتی است، بوسنی هم همین طور. دوندگی دارد و ما هم آن دوندگی را که باید داشته باشیم، متاسفانه هنوز نداریم و به آن مرحله نرسیدهایم. فکر می‌کنم شانس ما برای راه‌یابی به دور بعد بیشتر از ۲۰درصد نباشد. البته اگر بروند خیلی خوشحال می‌‌شویم و این خودش یک رکورد می‌شود.