قبل از جنگ 51 روزه اتفاقی افتاده بود تحت عنوان "آشتی ملی فلسطین." به اعتقاد بسیاری، جنگ 51 روزه پیامد این آشتی بود. وقتی حماس تصمیم گرفت دولت را در غزه واگذار کند، همه تصورشان این بود که لباس رسمی و دولتی حماس کنده شده و لباس رزم مقاومت می‌پوشد. به همین دلیل اسرائیلی‌ها با آشتی ملی مخالفت می‌کردند. یعنی آشتی ملی اگر نتیجه‌اش تقویت مقاومت باشد، برای اسرائیل پذیرفته شده نیست.

از آن‌جایی‌که حماس در دوره حکومتش نتوانست از لحاظ معیشتی و اقتصادی، غزه را تأمین بکند و جبهه مقاومت هم دچار محدودیت‌هایی شده بود و بیداری اسلامی هم آن‌طور که می‌خواستند، به ویژه در تحولات مصر، نتیجه‌ای نداشت، لذا حماس دید که باید به نفع مقاومت، صحنه دولتی را ترک کند و این کار را کرد.

وقتی اسرائیل دید نمی‌تواند حماس را مهار کند، به غزه حمله کرد. قبل از این‌که دولت خودگردان بتواند غزه را در اختیار بگیرد و زیر چتر حکومتی خود قرار دهد، اسرائیلی‌ها حمله کردند. می‌خواستند تا جایی که امکان دارد تا قبل از دسترسی دولت خودگردان به غزه، هرچه از حماس باقی‌مانده را نابود کنند و دولت خودگران بیاید و تتمه آن را از بین ببرد.

همه این‌ها به این خاطر بود که دولت خودگران، امکان و توانایی مقابله با ساختاری را نداشت که حماس در طی چند سال درست کرده بود. فضا هم فضای بسیار مناسبی برای این حمله بود. یعنی کشورهای منطقه آن‌قدر درگیر مسائل عراق و سوریه و داعش بودند که یک حاشیه امنی از منظر افکار عمومی برای اسرائیل ایجاد شده بود. اسرائیلی‌ها هم هیچ‌وقت از این فرصت‌ها به سادگی نمی‌گذرند.

در مخیله هیچ‌کس نمی‌گنجد که انگلیس، فرانسه یا آمریکا کاری بکنند که دولت فلسطین به استقلال برسد، آن هم بدون هماهنگی و مخالفت‌های اسرائیل. با توجه به مسئله تقسیم نقش‌ها، متوجه می‌شویم که حتی اعراب در این مسیر نقشی دارند. دولت خودگران اعلام آمادگی می‌کند و آمریکا و غرب هم می‌گویند که همه زمینه‌ها فراهم است. حال اگر اسرائیل خودش را موافق نشان دهد، فضای غیرقابل توجیهی پیش می‌آید. اسرائیل با دو هدف، می‌آید و موضعی مخالف سایر کشورهای غربی می‌گیرد که دو دلیل دارد: یکی این‌که آخرین امتیازات ممکن را بگیرد و دیگر این‌که یک نقش مخالف هم در این فضا بازی کند. می‌خواهد بگوید ما آن‌چنان هم نیازمند صلح و سازش نیستیم، در حالی که کاملاً نیازمند است.

تحلیل خود صهیونیست‌ها این است که مجبورند چنین توافقی را امضا کنند، چراکه در بدترین شرایط هستند. جامعه صهیونیستی پذیرفته است که بدون صلح نمی‌تواند ادامه دهد و جامعه بین‌الملل را به این سمت کشانده که نهایتاً "دو دولت" در این میان شکل بگیرند. اسرائیل به هیچ عنوان زیر هیچ توافق‌نامه‌ای با فلسطینی‌ها را امضا نخواهد کرد، اما جامعه بین‌الملل با هدایت صهیونیست‌ها به این نتیجه رسیده است که اسرائیل هیچ راه بقایی در فلسطین ولو در یک چارچوب کوچک ندارد جز امضای توافق‌نامه.

چند عامل وجود دارد. یکی این‌که 66 یا 67 سال پس از تشکیل رژیم صهیونیستی این‌ها نتوانستند مشخصات یک کشور را در قالب جمعیت، مرکز یا حاکمیت به دست بیاورند. الآن کل یهودی‌ها در سراسر دنیا 14 میلیون نفر جمعیت دارند که فقط 5 میلیون و 200 هزار نفر از آن‌ها در فلسطین اشغالی زندگی می‌کنند. ایده اسرائیلی‌ها این بود که تمام یهودی‌ها به فلسطین بیایند. آژانس یهود، مأموریتش انتقال و مهاجرت دادن تمام یهودی‌ها به فلسطین بود. اسرائیل نه‌تنها در آن ایده، شکست خورده، بلکه دچار مهاجرت معکوس نیز شده است. بین 800 هزار تا یک میلیون یهودی شهروند اسرائیل محسوب می‌شوند، ولی الآن در اسرائیل نیستند.

از بین نرفتن مقاومت و در نتیجه ناامنی در فلسطین اشغالی یکی از مهم‌ترین عوامل بود، در حالی که کابینه نتانیاهو با همین شعار "امنیت" وارد شد. حتی اگر این مسئله هم حل شود، مشکلات اقتصادی وجود دارد. بحث دیگر، بحران خاموش ولی مؤثر جمعیتی است که رژیم صهیونیستی را از درون تهدید می‌کند. نرخ رشد جمعیت یهودی‌ها در فلسطین اشغالی به زحمت به یک درصد می‌رسد، در حالی که نرخ رشد فلسطینی‌ها چهار درصد است. مهاجرت معکوس و سقط جنین را هم کنار این‌ها بگذارید. از زمانی که اسرائیل اعلام موجودیت کرده تا الآن، دو میلیون و دویست هزار نفر در فلسطین اشغالی متولد شده‌اند، اما سه میلیون نفر به خارج مهاجرت کرده‌اند. برخی آمار اسرائیلی می‌گوید نزدیک دو میلیون نفر سقط جنین داشته‌اند، یعنی معادل همان جمعیتی که متولد شده، سقط جنین شده است.

دو مشکل این‌جا وجود دارد: یکی این‌که طبق آخرین برآوردها، حدود 7 میلیون فلسطینی داخل اراضی اشغالی زندگی می‌کنند که جمعیت آن‌ها مدام در حال افزایش است. بیش از پنج میلیون تا شش میلیون فلسطینی هم پشت مرزها هستند: در اردوگاه‌های سوریه، لبنان، اردن و در سراسر دنیا پراکنده‌اند. دوم این‌که تفاوت‌های فرهنگی، اجتماعی، زبانی و حتی عقیدتی در میان یهودی‌ها وجود دارد که شکاف‌هایی در این جامعه ایجاد کرده است. ثبات سیاسی در این رژیم نمی‌بینیم. اگر خیلی زور بزنند یک ‌سری ائتلاف شکننده تشکیل می‌دهند. استراتژیست‌های اسرائیلی و آمریکایی می‌گویند اگر اسرائیل با همین وضعیت پیش برود، نهایت عمرش 10 سال است.

این‌ها برای آن‌که بتوانند طول عمر خود را بیش‌تر کنند، آمدند گفتند که صهیونیسم خوب بود، منتهی یک عده آدم‌های بد، وحشی و جنایت‌کار آمدند، این ایده را محقق کردند و آن را نباید به حساب کل صهیونیسم گذاشت. یک ایده‌ای در اسرائیل به نام "پست‌صهیونیسم" شکل گرفت، یعنی بازنگری در عملکرد دولت‌مردان و دست‌اندرکاران تحقق صهیونیسم. معتقدند که اعمال گذشته اسرائیل اشتباه بود. با این حال، به صهیونیسم هیچ انتقادی نمی‌کنند. بسیاری از این‌ها می‌گویند ما با فلسطینی‌ها همدرد و همراه هستیم. در حزب "کارگر"، "صلح اکنون" و چند حزب دست چپی دیگر از جمله "میرتس" فعالیت‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی می‌کنند. ته ذهن‌شان این است که "ما به‌رغم تمام این جنایت‌هایی که کردیم یک کاری بکنیم که صهیونیسم را به فلسطینی‌ها بقبولانیم."

در مقابل، یک عده از یهودی‌های خارج از فلسطین اشغالی می‌گویند: "صهیونیسم الآن در یک چاهی دارد فرو می‌رود که باعث می‌شود آن هشت میلیون و هشتصد هزار نفر یهودی که در سایر کشورهای دنیا هستند، آن‌ها هم از بین بروند." معتقدند صهیونیسم از ابتدا یک پروژه بد، عقیم و ضد بشری بود. مثلاً در آمریکا، گروه یهودی "ناتوری کارتا" این پرچم را بلند کرده است. جریان یهودیت جهانی به این نتیجه رسیده که اسرائیل پروژه‌ای تمام‌شده است. دیگر الآن انتقاد از صهیونیسم به عنوان یک موجودیت بد و ناپسند در انگلیس کاملاً معمول است و کمپین‌های تحریمی زیادی برای این کار وجود دارد.

این درست به همان تعریف "صهیونیسم" برمی‌گردد. صهیونیسم چهره جدیدی از مسئله قدیمی "یهود" است که در قرن بیستم، ماسک صهیونیستی به چهره گذاشته است. "مسئله یهود" چیست؟ مسئله "نژاد" است. می‌گویند ما قوم برگزیده‌ایم. مسئله دیگر و مهم‌ترین دغدغه یهود در طول تاریخ، "پول" است. این‌ها دنبال جای امنی می‌گردند که بتوانند از پول در سایه امنیت استفاده کنند. هیچ سرزمینی برای یهود ارزش مذهبی و اعتقادی ندارد. سرزمینی برای یهود ارزش دارد که بتواند منافع اقتصادی‌اش را تأمین کند.

حالا این قومیت در سراسر دنیا پراکنده شده است. معادل همین جمعیت در فلسطین اشغالی، در آمریکا یهودی داریم. 520 هزار یهودی فقط در پاریس زندگی می‌کنند. در آمریکای لاتین و آرژانتین، آفریقا، کانادا، ژاپن و چین هم یهودی داریم. چه‌طور می‌شود که این قومیت این‌قدر پراکندگی دارد؟ خود یهودی‌ها می‌گویند برای این است که ما را مورد آزار و اذیت قرار داده‌اند، مجبور شدیم پراکنده شویم. با این حال، وقتی یهودیت همه منافعش را تا جایی که امکان داشته در یک موقعیت جغرافیایی مکیده، لگد زده و به جای دیگر مهاجرت کرده است.

این برمی‌گردد به نگاه اصولی که نظام ما درباره فلسطین داشته است. وقتی یک مقدار عقب‌تر می‌رویم دیدگاه‌های حضرت امام را داریم. ایشان بلافاصله پس از پیروزی انقلاب درباره فلسطین موضع می‌گیرند و روز جهانی قدس را اعلام می‌کنند. برخی دلیل دفاع ایران از فلسطین را دلایل امنیتی و منافع ملی می‌دانند که اگر ما از فلسطینی‌ها دفاع نکنیم، فردا باید در مرز خودمان با اسرائیلی‌ها بجنگیم. بنده به‌هیچ‌وجه این تحلیل را قبول ندارم. حتی بعد انسانی ماجرا نیز ملاک نیست، چون مسلمان‌های تحت ظلم در سراسر جهان برای ما علی‌السویه هستند.

متأسفانه سیاست‌مداران ما مواضعی را اعلام می‌کنند که این موضوع از آن‌ها قابل برداشت است. ما برای یک عده‌ای که اصلاً قائل به دفاع از فلسطین نیستند، این توجیه را می‌آوریم که منافع ملی ما اقتضا می‌کند از فلسطین دفاع کنیم. اما سوای دو دلیل قبلی، مهم‌ترین دلیلی که نظام اسلامی و مخصوصاً حضرت امام در خصوص قضیه فلسطین اهتمام داشتند، دیدن آن به عنوان یک مسئله دینی و اعتقادی است. حضرت امام در سال 42 و ابتدای قیام خودشان، فلسطین را سرفصل محورهای مبارزاتی خودشان قرار می‌دهند. آن موقع که بحث منافع ملی نبود و ما حکومتی به آن صورت نداشتیم.

در صحیفه، امام صحبتی دارند که کم‌تر روی آن کار شده است. ایشان به رهبران جنبش جهادی می‌گویند که "تا زمانی که یک یهودی در فلسطین هست، شما باید مبارزه کنید." در جایی دیگر و در پیام‌شان به مناسبت قیام مردم فلسطین در سال 61 می‌فرمایند: "مسئله قدس یک مسئله شخصی نیست و یک مسئله مخصوص به یک کشور و یا یک مسئله مخصوص به مسلمین جهان در عصر حاضر نیست، بلکه حادثه‌ای است برای موحدین جهان و مؤمنان تمام اعصار گذشته و حال و آینده."

"صهیون" اسم کوهی در جنوب قدس است که ظاهراً محل مدفن حضرت داوود است. حضرت داوود و پسر ایشان حضرت سلیمان یادآور شکوه و عظمت دولت اسرائیل و یهود است. این هم در ساخت یک معبدی نمود پیدا کرد که حضرت داوود شروع کرد و حضرت سلیمان ساخت آن را اتمام نمود. آن را "هیکل" یا "معبد سلیمان" نام‌گذاری کرده‌اند. معنای سیاسی صهیونیسم "جنبش ملی یهود" است. یعنی یهودی‌ها از سراسر دنیا برگردند به همان دوران طلایی. این یک بهانه است تا یهودی‌های عوام و فقیر را به اسرائیل بکشانند. یهودی‌هایی که به اسرائیل رفته‌اند، یهودهای درجه چندم هستند. یهودی‌های مهم و بانفوذ هم‌چنان در نیویورک و پاریس در امن‌ترین و بهترین نقاط دارند زندگی می‌کنند.

برای این‌که فضایی میهنی، اعتقادی و وطنی درست بکنند، آمدند جنبش ملی یهود با بهانه سرزمین موعود را علم کردند. هر کسی هم که به این ایده کمک بکند، صهیونیست است. حالا می‌خواهد مسیحی باشد، یهودی باشد یا حتی مسلمان باشد. لازم نیست که خودتان به اسرائیل بروید، در همین حد که قبول داشته باشید، صهیونیست به حساب می‌آیید، حالا در هر نقطه‌ای از دنیا با هر دینی که می‌خواهید باشید.

من یک بار بررسی کردم ببینم چه تعداد "نخبه" یهودی داریم. نخبه به این معنا که در یک حوزه‌ای سرآمد باشد: مالی، علمی، فرهنگی، هنری، حتی ورزشی. بعد تحقیق کردم که از این تعداد، چند نفر ساکن سرزمین‌های اشغالی هستند. تعدادشان به یک درصد کل جمعیت یهودی‌ها هم نرسید. معروف است که تعداد بسیار زیادی از نوبل‌گرفته‌ها یهودی هستند. درست است، ولی باید دید چند تای آن‌ها در سرزمین‌های اشغالی ساکن هستند. معلوم می‌شود که این تعدادی که در اسرائیل هستند، یهودی‌های متنفذ نیستند. یهودی اصیل که واقعاً دنبال منافع دنیوی خودش است، الآن دارد در آمریکا و سایر کشورهای اروپایی برای من و شما نقشه می‌کشد!

قبل از انقلاب ما در ایران یک فردی داشتیم به نام "حبیب لوی" که یک سرمایه‌دار و پول‌پرست یهودی بود. به عشق زیارت کوه صهیون چندین بار پیاده از ایران به فلسطین رفت. به محض تشکیل رژیم صهیونیستی به آن‌جا مهاجرت کرد و خانه‌ای آن‌جا خرید. با این حال، پس از مدتی به ایران برگشت. از او پرسیده بودند با وجود عشقش به اسرائیل، چرا در سرزمین‌های اشغالی نمانده است. گفته بود: "سیاست‌‌های اقتصادی دولت کارگری، نیازهای اقتصادی من را تأمین نمی‌کند." "لوی" حتی با "بن گوریون" اولین نخست‌وزیر اسرائیل دوست تقریباً صمیمی بود، اما باز هم حاضر نمی‌شود در سرزمین‌های اشغالی بماند.

موارد مشابه از این دست زیاد وجود دارد که نشان می‌دهد یهودی‌های گردن‌کلفتی که دنبال پول نفت و سیطره بر منابع ثروت در منطقه هستند، حاضر نیستند به کشور جعلی یهودی‌ها بروند.

نخیر. مسئله یهود هیچ‌وقت از بین نمی‌رود. برای همین است که یهودی‌ها دارند حساب خودشان را از صهیونیست‌ها جدا می‌کنند. همان‌طورکه از فرمایش حضرت امام مشخصاً برمی‌آید، مسئله فلسطین با نابودی اسرائیل پایان نمی‌پذیرد، چون یهودی‌ها از بین نمی‌روند. تا زمانی که این گردونه هستی در چرخش است، مسئله یهود را خواهیم داشت.

برخی از نظریه‌پردازان معتقدند که دورخیز یهود از الآن برای یک منطقه دیگر به نام "چین" است، چرا که در آن‌جا نیروی کار ارزان وجود دارد و یهودی‌ها می‌توانند ثروت عظیم خود را در آن کشور سرمایه‌گذاری کنند. کدهایش را هم داده‌اند و مشخص است چه افراد و چه کسانی آن‌جا سرمایه‌گذاری می‌کنند.

سردمداران آمریکایی که مهره صهیونیست‌ها هستند نگرانند که سرمایه یهودی‌ها از کشورشان منتقل شود. در تاریخ اگر نگاه کنید، یهودی‌ها از تزار روس در زمانی که روسیه ابرقدرت بود، تا جایی که می‌شد استفاده کردند. کاری کردند که روسیه به بدترین مصیبت دچار شد و از هم پاشید. بعد از روسیه، یهود تمرکزش را به اروپا و سپس به آمریکا برد.

در جنبش وال‌استریت همه می‌دانستند آن "یک درصدی‌ها" چه کسانی هستند، ولی هیچ‌کس نمی‌گفت. کاری که کردند این است که "مرز عقیدتی" را از بین برده‌اند. الآن در غرب رایج است که می‌گویند: "شما چه کار دارید که دین طرف چیست!" در حالی که اسلام بین خود و یهود، مرزبندی قائل است. حضرت محمد (ص) به ریش‌سفیدها می‌گفت ریش‌هایتان را خضاب کنید تا به یهودی‌ها شباهت پیدا نکنید. اما الآن این مرزبندی‌ها از بین رفته است. در دنیا نگاه کنید: یهودی‌ها چون دین برای‌شان بی‌اهمیت است و صرفاً نژاد را مهم می‌شمارند، هرچه رنگ دین داشته را از بین برده‌اند. نمود بارز آن را در فیلم‌های امروزی می‌بینیم که در آن‌ها هیچ اثری از دین و تبلیغ آن وجود ندارد.