به گزارش مشرق، بُخل یکی از مذموم ترین صفات و حالات انسانی که آموزه های دینی روایی ما بشدت از آن نهی کرده و آن را منشاء بسیاری از فسادها و گناهان دانسته اند، است.

خداوند متعال در آیه 37 سوره مبارکه نساء می فرماید: «الَّذِينَ يَبْخَلُونَ وَ يَأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبُخْلِ وَ يَكْتُمُونَ ما آتَاهُمُ اللّه ُ مِنْ فَضْلِهِ وَ أَعْتَدْنا لِلْكَافِرِينَ عَذَابا مُهِينا»؛ «آنان كه بخل مى ورزند و مردم را به بخل فرمان مى دهند و آنچه را كه خداوند از فضل خويش به آنان داده است پوشيده نگه مى دارند. و ما براى كافران عذابى خوار كننده فراهم آورده ايم».

امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «بخل، در بردارنده همه بدي ها است و افسارى است كه [بخيل] به وسيله آن به سوى هر بدى كشانده مى شود.»

همان حضرت (ع) می فرمایند: «بخل همنشين خود را خوار مى دارد و كناره گير از خود را ارجمند مى سازد.»

امام رضا (ع) نیز در نکوهش این صفت مذموم می فرماید: «بخل، آبرو را بر باد مى دهد.»

همچنین، امام هادى (ع) می فرمایند: «بخل، نكوهيده ترين خوى است.»

رسول گرامی اسلام (ص) فرموده اند: «بيگانه ترين شما از من، بخيلِ بد زبانِ زشت كردار است.»

و نیز می فرمایند: «كم آسايش ترين مردم، بخيل است.»

همان حضرت (ص) فرموده اند: «بخيل، از خدا و مردم به دور و به آتش نزديك است.»

منابع:
بحارالانوار
غررالحکم
میزان الحکمه