به گزارش مشرق، تیم ملی کاراته ایران در شرایطی به کار خود در رقابت‌های قهرمانی آسیا پایان داد که در دوره قبلی این رقابت‌ها توانسته بود قهرمان آسیا شود. ایران در این دوره پس از ژاپن و قزاقستان در رده سوم قرار گرفت و در واقع کار به جایی رسیده که قزاقستان هم از ایران پیشی گرفته است.
در روز نخست این رقابت‌ها رضا روشن تنها با یک برد مقابل چین تایپه از دور رقابت‌ها کنار رفت. در وزن 60 کیلوگرم امیر مهدی‌زاده با قدرت توانست نتیجه امارات را در ژاپن هم تکرار کند و به مدال طلا برسد. فاطمه چالاکی نماینده وزن 55 کیلوگرم بانوان کشورمان در شرایطی که تیم ایران در دوره قبل در این وزن به مدال برنز رسیده بود با قبول شکست از نماینده کره‌جنوبی با یک رقابت از گردونه رقابت‌ها حذف شد. در وزن 50- کیلوگرم بانوان، سحر کرجی توانست برنز دوره قبل مسابقات را در این دوره به نقره تبدیل کند و با توجه به شرایط جدول رده‌بندی می‌توان عملکرد او را مثبت ارزیابی کرد. او در دیدار پایانی به مصاف حریفی از کشور میزبان رفت.
سعید احمدی نیز در وزن 67 کیلوگرم مردان توانست به مدال نقره برسد. در بخش کاتا و در قسمت مردان مهران قربانعلی‌پور به مدال برنز رسید. مهسا افسانه هم که در دوره قبلی رقابت‌های قهرمانی آسیا به مدال برنز رسیده بود نتوانست توقعات را برآورده کند و با قبول شکست از حریف ویتنامی از دور مسابقات حذف شد.
در روز دوم این مسابقات در وزن 61- کیلوگرم بانوان رزیتا علیپور در حالی از دور رقابت‌ها کنار رفت که در دوره قبل دلارام دوستی توانسته بود به نشان برنز آسیا دست پیدا کند. در وزن 75-کیلوگرم مردان ابراهیم حسن بیگی در شرایطی حذف شد که در دوره قبل بهمن عسگری موفق شده بود در این وزن مدال طلای آسیا را از آن خود کند. در وزن 68-کیلوگرم بانوان در شرایطی الهه رضازاده موفق شد به مدال برنز برسد. در دوره قبل پگاه زنگنه موفق شده بود در این وزن مدال نقره آسیا را از آن خود کند. ذبیح‌الله پورشیب نیز که از جمله با تجربه‌های تیم ملی محسوب می‌شود نتوانست در ژاپن نتایج امارات را تکرار کند. او در دوره قبل نقره گرفته بود اما در این دوره به نشان برنز دست پیدا کرد.
سجاد گنج‌زاده در وزن 84+کیلوگرم در شرایطی که در امارات مدال طلا را از آن خود کرده بود در این دوره به نقره آسیا بسنده کرد. در بخش کاتای تیمی هم تیم بانوان و مردان در شرایطی در این دوره به نشان برنز رسیدند که در دوره قبل نایب قهرمانی آسیا را از آن خود کرده بودند.
در روز سوم و پایانی، کومیته‌کاهای تیمی ایران در دو بخش بانوان و مردان به مصاف رقبای خود رفتند. بانوان ایران بعد از شکست مقابل ژاپن به گروه بازنده‌ها رفتند اما در این گروه به مالزی باختند تا نه تنها به طلای دوره قبل نرسند بلکه حتی برنز هم نگیرند. تیم مردان هم در فینال به ژاپن برخورد کرد و در این مبارزه تنها توانست یک تساوی بگیرد و در مجموع سه بر صفر به تیم میزبان باخت تا ژاپنی‌ها باز هم در این مسابقات طلا را از چنگ ایران درآورند.
همانطور که از نتایج پیداست ملی‌پوشان کشورمان نه تنها موفق نشدند از عناوین دوره قبلی رقابت‌های قهرمانی آسیا دفاع کنند بلکه نتوانستند از حیثیت کاراته ایران که به قول علیرضا دباغیان در دنیا صاحب سبک است دفاع کنند. ایستادن در رده سوم آسیا هیچ توجیهی ندارد. این ناکامی‌ها را جدا از مباحث فنی می‌توان از جهات دیگری نیز بررسی کرد. برای این کار بهتر است به حرف‌هایی که علیرضا سمندر بعد از شکست در انتخابات هیات رئیسه آسیا زد بیشتر توجه کنیم.
سمندر گفت که رئیس فدراسیون جهانی از او خواسته‌ای داشته و به همین دلیل حرف‌هایی را علیه مسئولان کاراته جهان و آسیا زد که قطعا تبعاتی برای ایران به دنبال خواهد داشت. او در شرایطی برای توجیه شکست در انتخابات هیئت رئیسه به مسئولان مذکور حمله کرد که هر فردی می‌دانست این کار پیش از رقابت‌های سختی که تیم ملی کاراته ایران دارد، صحیح نیست.
اولین سؤال این است که آیا حرف‌های او را تنها در ایران می‌خوانند و برای ایستادن جلوی خواسته‌های رئیس فدراسیون جهانی او را تشویق می‌کنند؟ هر چند با توجه به صحبت‌های اخیر نصرالله سجادی معاون قهرمانی وزارت ورزش و جوانان ظاهراً صحبت‌های سمندر برای مسئولان کشورمان نیز توجیه خوبی برای از دست دادن کرسی هیئت رئیسه آسیا به حساب نیامده است. جالب است در شرایطی که در ایران همایش‌هایی برای چگونگی خفظ کرسی‌های بین‌المللی برگزار می‌شود، فدراسیون کاراته به راحتی فرصت‌سوزی می‌کند و موفق نمی‌شود از داشته‌اش دفاع کند.
از این ناکامی بزرگ که بگذریم باید پرسید تغییرات کادرفنی که از سوی رئیس فدراسیون کاراته صورت گرفت تا چه اندازه در عدم موفقیت تیم ملی نقش داشت؟ چه کسی است که از این موضوع اطلاع نداشته باشد که تنها در فاصله چند ماه مانده به شروع این مسابقات علیرضا سمندر با دعوت از محمد آرین‌خو ترکیب فنی تیم را تغییر داد و چند هفته بعد آرین‌خو را کنار گذاشت یا نتوانست با او کار کند یا نتوانست به تعهدات خود عمل کند و آرین‌خو قید همکاری با او را زد؟ کجای دنیا کادر فنی تیم قهرمان قاره‌ای را در فاصله چند ماهه تا این اندازه تغییر می‌دهند و بعد از آن رئیس آن فدراسیون صحبت‌های تندی را علیه فردی که خودش او را انتخاب کرده، می‌زند؟
برکناری دبیر فدراسیون پیش از این مسابقات، تدبیر(!) دیگری از سوی علیرضا سمندر بود. او مانند رقابت‌های جهانی آلمان در آخرین روزهای مانده تا شروع مسابقات با تغییری اینچنینی شوکی را به بدنه فدراسیون وارد کرد که واقعا هنوز هم برای خیلی‌ها سؤال است که رئیس فدراسیون کاراته چرا در آن برهه این کار را کرد. واقعا نمی‌شد یک ماه دیگر این کار را انجام داد؟
معمای دیگر این تدابیر خارق‌العاده، انتصاب مشاور فنی در فاصله چند روز مانده به شروع مسابقات است. صحرانورد به چه دلیل مشاور فنی شد و خروجی او در این رقابت‌ها چه بود؟
وقتی به تمام این مسائل دقت کنیم درمی‌یابیم که علیرضا سمندر بیشترین سهم را در این ناکامی‌ها دارد. بار دیگر اشتباهات او را می‌شماریم: تغییر کادرفنی و ایجاد حاشیه‌های فراوان در این موضوع، ایجاد تغییرات در بدنه فدراسیون در زمان‌های حساس که خروجی‌اش متفاوت با آنچه شد که باید می‌شد، از دست رفتن کرسی بین‌المللی ایران در آسیا، حاشیه‌های تمام نشدنی در فدراسیون و در نهایت نزول از پله اول آسیا به رده سوم آن هم در شرایطی که علاوه بر قزاقستان، چین هم برای ما دردسرساز شده بود.
کاراته ایران با این تصمیمات اشتباه در آسیا سقوط کرد، آبرویش رفت و حالا حالاها باید تلاش کند تا اعتبار از دست رفته‌اش را باز پس بگیرد. وزارت ورزش چه واکنشی به این ناکامی‌ها دارد و چه تصمیم مدیریتی خواهد گرفت؟ آیا فدراسیون کاراته نیاز به خانه‌تکانی ندارد؟
در روز نخست این رقابت‌ها رضا روشن تنها با یک برد مقابل چین تایپه از دور رقابت‌ها کنار رفت. در وزن 60 کیلوگرم امیر مهدی‌زاده با قدرت توانست نتیجه امارات را در ژاپن هم تکرار کند و به مدال طلا برسد. فاطمه چالاکی نماینده وزن 55 کیلوگرم بانوان کشورمان در شرایطی که تیم ایران در دوره قبل در این وزن به مدال برنز رسیده بود با قبول شکست از نماینده کره‌جنوبی با یک رقابت از گردونه رقابت‌ها حذف شد. در وزن 50- کیلوگرم بانوان، سحر کرجی توانست برنز دوره قبل مسابقات را در این دوره به نقره تبدیل کند و با توجه به شرایط جدول رده‌بندی می‌توان عملکرد او را مثبت ارزیابی کرد. او در دیدار پایانی به مصاف حریفی از کشور میزبان رفت.
سعید احمدی نیز در وزن 67 کیلوگرم مردان توانست به مدال نقره برسد. در بخش کاتا و در قسمت مردان مهران قربانعلی‌پور به مدال برنز رسید. مهسا افسانه هم که در دوره قبلی رقابت‌های قهرمانی آسیا به مدال برنز رسیده بود نتوانست توقعات را برآورده کند و با قبول شکست از حریف ویتنامی از دور مسابقات حذف شد.
در روز دوم این مسابقات در وزن 61- کیلوگرم بانوان رزیتا علیپور در حالی از دور رقابت‌ها کنار رفت که در دوره قبل دلارام دوستی توانسته بود به نشان برنز آسیا دست پیدا کند. در وزن 75-کیلوگرم مردان ابراهیم حسن بیگی در شرایطی حذف شد که در دوره قبل بهمن عسگری موفق شده بود در این وزن مدال طلای آسیا را از آن خود کند. در وزن 68-کیلوگرم بانوان در شرایطی الهه رضازاده موفق شد به مدال برنز برسد. در دوره قبل پگاه زنگنه موفق شده بود در این وزن مدال نقره آسیا را از آن خود کند. ذبیح‌الله پورشیب نیز که از جمله با تجربه‌های تیم ملی محسوب می‌شود نتوانست در ژاپن نتایج امارات را تکرار کند. او در دوره قبل نقره گرفته بود اما در این دوره به نشان برنز دست پیدا کرد.
سجاد گنج‌زاده در وزن 84+کیلوگرم در شرایطی که در امارات مدال طلا را از آن خود کرده بود در این دوره به نقره آسیا بسنده کرد. در بخش کاتای تیمی هم تیم بانوان و مردان در شرایطی در این دوره به نشان برنز رسیدند که در دوره قبل نایب قهرمانی آسیا را از آن خود کرده بودند.
در روز سوم و پایانی، کومیته‌کاهای تیمی ایران در دو بخش بانوان و مردان به مصاف رقبای خود رفتند. بانوان ایران بعد از شکست مقابل ژاپن به گروه بازنده‌ها رفتند اما در این گروه به مالزی باختند تا نه تنها به طلای دوره قبل نرسند بلکه حتی برنز هم نگیرند. تیم مردان هم در فینال به ژاپن برخورد کرد و در این مبارزه تنها توانست یک تساوی بگیرد و در مجموع سه بر صفر به تیم میزبان باخت تا ژاپنی‌ها باز هم در این مسابقات طلا را از چنگ ایران درآورند.
همانطور که از نتایج پیداست ملی‌پوشان کشورمان نه تنها موفق نشدند از عناوین دوره قبلی رقابت‌های قهرمانی آسیا دفاع کنند بلکه نتوانستند از حیثیت کاراته ایران که به قول علیرضا دباغیان در دنیا صاحب سبک است دفاع کنند. ایستادن در رده سوم آسیا هیچ توجیهی ندارد. این ناکامی‌ها را جدا از مباحث فنی می‌توان از جهات دیگری نیز بررسی کرد. برای این کار بهتر است به حرف‌هایی که علیرضا سمندر بعد از شکست در انتخابات هیات رئیسه آسیا زد بیشتر توجه کنیم.
سمندر گفت که رئیس فدراسیون جهانی از او خواسته‌ای داشته و به همین دلیل حرف‌هایی را علیه مسئولان کاراته جهان و آسیا زد که قطعا تبعاتی برای ایران به دنبال خواهد داشت. او در شرایطی برای توجیه شکست در انتخابات هیئت رئیسه به مسئولان مذکور حمله کرد که هر فردی می‌دانست این کار پیش از رقابت‌های سختی که تیم ملی کاراته ایران دارد، صحیح نیست.
اولین سؤال این است که آیا حرف‌های او را تنها در ایران می‌خوانند و برای ایستادن جلوی خواسته‌های رئیس فدراسیون جهانی او را تشویق می‌کنند؟ هر چند با توجه به صحبت‌های اخیر نصرالله سجادی معاون قهرمانی وزارت ورزش و جوانان ظاهراً صحبت‌های سمندر برای مسئولان کشورمان نیز توجیه خوبی برای از دست دادن کرسی هیئت رئیسه آسیا به حساب نیامده است. جالب است در شرایطی که در ایران همایش‌هایی برای چگونگی خفظ کرسی‌های بین‌المللی برگزار می‌شود، فدراسیون کاراته به راحتی فرصت‌سوزی می‌کند و موفق نمی‌شود از داشته‌اش دفاع کند.
از این ناکامی بزرگ که بگذریم باید پرسید تغییرات کادرفنی که از سوی رئیس فدراسیون کاراته صورت گرفت تا چه اندازه در عدم موفقیت تیم ملی نقش داشت؟ چه کسی است که از این موضوع اطلاع نداشته باشد که تنها در فاصله چند ماه مانده به شروع این مسابقات علیرضا سمندر با دعوت از محمد آرین‌خو ترکیب فنی تیم را تغییر داد و چند هفته بعد آرین‌خو را کنار گذاشت یا نتوانست با او کار کند یا نتوانست به تعهدات خود عمل کند و آرین‌خو قید همکاری با او را زد؟ کجای دنیا کادر فنی تیم قهرمان قاره‌ای را در فاصله چند ماهه تا این اندازه تغییر می‌دهند و بعد از آن رئیس آن فدراسیون صحبت‌های تندی را علیه فردی که خودش او را انتخاب کرده، می‌زند؟
برکناری دبیر فدراسیون پیش از این مسابقات، تدبیر(!) دیگری از سوی علیرضا سمندر بود. او مانند رقابت‌های جهانی آلمان در آخرین روزهای مانده تا شروع مسابقات با تغییری اینچنینی شوکی را به بدنه فدراسیون وارد کرد که واقعا هنوز هم برای خیلی‌ها سؤال است که رئیس فدراسیون کاراته چرا در آن برهه این کار را کرد. واقعا نمی‌شد یک ماه دیگر این کار را انجام داد؟
معمای دیگر این تدابیر خارق‌العاده، انتصاب مشاور فنی در فاصله چند روز مانده به شروع مسابقات است. صحرانورد به چه دلیل مشاور فنی شد و خروجی او در این رقابت‌ها چه بود؟
وقتی به تمام این مسائل دقت کنیم درمی‌یابیم که علیرضا سمندر بیشترین سهم را در این ناکامی‌ها دارد. بار دیگر اشتباهات او را می‌شماریم: تغییر کادرفنی و ایجاد حاشیه‌های فراوان در این موضوع، ایجاد تغییرات در بدنه فدراسیون در زمان‌های حساس که خروجی‌اش متفاوت با آنچه شد که باید می‌شد، از دست رفتن کرسی بین‌المللی ایران در آسیا، حاشیه‌های تمام نشدنی در فدراسیون و در نهایت نزول از پله اول آسیا به رده سوم آن هم در شرایطی که علاوه بر قزاقستان، چین هم برای ما دردسرساز شده بود.
کاراته ایران با این تصمیمات اشتباه در آسیا سقوط کرد، آبرویش رفت و حالا حالاها باید تلاش کند تا اعتبار از دست رفته‌اش را باز پس بگیرد. وزارت ورزش چه واکنشی به این ناکامی‌ها دارد و چه تصمیم مدیریتی خواهد گرفت؟ آیا فدراسیون کاراته نیاز به خانه‌تکانی ندارد؟