امسال چند فیلم خوب در جشنواره هست. دیشب فیلم «سیانور» ساخته‌ی بهروز شعیبی را به همراه ایشان، آقای رضوی تهیه کننده و سایر عوامل محترم آن دیدم و از آنان تقدیرکردم. انحراف سازمان مجاهدین خلق در سال 54 و استحاله آن به یک سازمان مارکسیستی، با توجیه ضرورت علمی شدن مبارزه! و ناکارآمد بودن احکام و دستورات مذهبی! و پدید آمدن شخصیت‌های منفوری چون تقی شهرام و وحید افراخته که نهایتاً منجر به شهادت مجید شریف واقفی و مرتضی صمدیه لباف می‌شود؛ اتفاق کوچکی در تاریخ مبارزه فرزندان ملت نیست و بازخوانی این حوادث می‌تواند عبرت‌آموز و چراغ راه آینده باشد.
از جمله سکانس‌های ماندگار این فیلم؛ کنتراست دو شخصیت اصلی فیلم، آقایان حامد کمیلی و بابک حمیدیان در نقش های وحید افراخته و مرتضی صمدیه لباف قبل از اعدام است که اوج هنری ترسیم صلابت و ثبات قدم نیروهای مذهبی و استیصال و درماندگی نیروهای بریده از دین است.
بازی مهدی هاشمی در نقش رئیس تیم ساواک و خانم‌ها بهنوش طباطبایی و هانیه توسلی در نقش چریک‌های سازمانی و همچنین آقای بهروز شعیبی در نقش مجید شریف واقفی، همگی خوب و مکمل هم‌اند.
دیالوگ‌های فیلم دقیق و منطبق بر واقعیات تاریخی است.
سیانور؛ در فضای فعلی سینمای ایران؛ کیمیاست و باید قدر آن را دانست.