برداشت‌ها از نتایج هفتم اسفند بسیار متنوع و مختلف است ولی آنچه می‌توان در کلیت مجلس دهم به آن اشاره کرد و روی آن ایستاد، شکست دو جریان مدعی (اصلاحات و اصولگرایی) در انتخابات مجلس بود.

کارشناسان معتقدند هر دو جریان اصولگرایی و اصلاح‌طلب اگرچه در مجلس دهم توفیقاتی کسب کرده‌اند ولی در اصل مردم به هیچ‌یک از این دو گفتمان، اعتماد کافی نداشتند و عملاً مجلس دهم روی کاغذ متعلق به هیچ‌یک از این دو جریان نیست، جریان اصولگرایی با بیشترین درصد از راه‌یافتگان به مجلس می‌تواند مدعی پیروزی در کشور شود و اصلاح‌طلبان با پیروزی قاطع لیست منسوب به آن‌ها در تهران، می‌توانند به‌نوعی دیگر ادعای پیروزی در مجلس را داشته باشند ولی آنچه ماحصل هفتم اسفند است در این عبارت خلاصه می‌شود: "اصلاح‌طلبان را به دلیل فرستادن «نمایندگان بی‌وزن و بی‌تجربه» و اصولگرایان را به دلیل گسیل «نمایندگان بی‌سر و بی رهبر» باید در انتخابات ناکام دانست".

با توجه به شواهد و قراین شاید بتوانیم این ادعا را داشته باشیم که از مجلس دهم صدای اصولگرایی بیرون نخواهد آمد اگرچه اصولگرایی روی برگه در اکثریت باشد ولی مجلس آینده قاعدتاً همسو با دولت قدم خواهد زد و ریاستش با توجه به اختلافات بین دو جریان اصولگرا و اصلاح‌طلب مشکل خواهد بود؛ اما اگر به هر دلیل اصلاح‌طلبان بتوانند در مجلس نمایندگان مستقل و غیره را با خود همراه کنند و فراکسیون اکثریت را تشکیل دهند، بدون شک، اصلاحات با چند سر مختلف وارد عرصه مدیریت مجلس خواهد شد و به‌نوعی هیئت رئیسه موازی بیرون از مجلس تشکیل خواهد شد حتی اگر اصلاح‌طلبان نتوانند به اکثریت هم برسند، بازهم اتاق فکر این جریان بیرون از مجلس نطق‌ها و دستور کار نمایندگان تازه‌واردش را تجویز خواهد کرد.

برای اثبات این ادعا برگردیم به اتاق فکر جریان مشارکت و مجاهدین انقلاب در مجلس ششم. اگر نیم‌نگاهی اتفاقات درون مجلس ششم داشته باشیم، به‌راحتی می‌توانیم به این نتیجه برسیم که اصلاح‌طلبان افراطی، ازآنچه نشان می‌دهند، مستبدتر هستند و با توجه به سابقه تندخویی از ابتدا تاکنون، قاعدتاً ردپاهای قابل‌توجهی از خود در صحنه بهارستان به‌جای می‌گذارند.

مهدی کروبی، قبل از اینکه قربانی مطامع افراطیون اصلاح‌طلب شود، سال 86 در مصاحبه‌ای با اعتماد ملی درباره مدیریت مجلس ششم و موضوع نامه گستاخانه نمایندگان آن مجلس به رهبر انقلاب می‌گوید: نامه را نمايندگان روي سایت‌ها قرار دادند. در آن روزها بود كه يكي از نمايندگان اقلیت‌های مذهبي به دفتر من آمد و گفت كه برخي از دوستان می‌آیند و بالاي سر من می‌ایستند و امضا می‌گیرند و من آمده‌ام كه صريحاً از اين امضا اعلام برائت كنم. عده‌ای مكرر می‌آمدند و می‌گفتند كه ما فكر می‌کردیم اين نامه محرمانه است و حتي عده‌ای می‌گفتند كه از اصل ماجرا خبر نداشتند و از امضاي آن ابراز پشيماني می‌کردند.

رئيس مجلس ششم افزود: روز شنبه بود كه به جلسه شوراي عالي امنيت ملي رفته بوديم احساس كردم كه وضع مطلوبي حاكم نيست و بخش مهمي از اعضا و به‌ویژه نيروهاي مسلح از اوضاع ناراحت هستند. در همان حال ديدم كه يكي از فرماندهان نظامي آنجا در حال توزيع نامه است، برخي اسامي را من آنجا ديدم و البته می‌دانستم كه بسياري با رضايت آن را امضا نکرده‌اند، بارها به دوستان گفته بودم كه از بچه‌های مجلس با اين روش امضا نگيريد، از كساني امضا بگيريد كه پايش بايستند.

كروبي ادامه داد: در جلسه شوراي امنيت ملي، ديديم آقاي خاتمي بسيار برافروخته شد و نامه‌ای به رئيس دفترش كه برادرش بود نوشت و گفت به روزنامه‌ها اعلام كنيد نامه را منتشر نكنند، بعد هم آقاي ربيعي را فرستاديم كه حتماً تأکید شود، روزنامه‌ها آن را منتشر نكنند.

رئيس مجلس ششم يادآور شد: همان جا آقاي خاتمي با توجه به حساسيت مجلس گفت: در مجلس نامه را نخوانيد. من آمدم خودم بر كارم تكيه كردم، بنا هم نداشتم از كسي هزينه كنم و هزينه هم نكردم. همان شب يك فرد مهم و حساس به من تلفن كرد و گفت: اگر اين نامه در مجلس خوانده شود راديو مجلس قطع می‌شود، من هم به آن‌ها گفتم كه شما نبايد راديو را قطع كنيد زيرا راديو مجلس در اختيار رئيس مجلس است و با دستور رئيس قطع می‌شود ولي من جلوي اين قضيه را می‌گیرم و حتي اگر هم لازم باشد می‌گویم كه راديو را قطع كنند اگر شما اين كار را بكنيد اوضاع به هم می‌ریزد.

کروبی افزود: در آن روز دوستان هر چي تلاش كردند امضا را به حدي برسانند كه در صحن علني، نامه خوانده شود امضا به حد لازم نرسيد. در همان روزها قرار بود آقاي رسول مهرپرور نطق كند كه شنيدم او را قانع کرده‌اند تا نامه را در نطق خود بخواند. تا او خواست تا پشت تريبون قرار گيرد من به او سه پيشنهاد كردم و گفتم: يا نطق خود را كنار بگذار و يا اينكه نطق عادي خود را بخوان و يا من راديو را قطع می‌کنم.

رئيس مجلس ششم اظهار داشت: آقاي مهرپرور راه دوم را انتخاب كرد و نطقش را ادامه داد و او بهترين راه را انتخاب كرد.

كروبي تأکید كرد: در اين ماجرا گروهي خاص در درون مجلس با هماهنگي گروهي در خارج حرکت‌ها را كنترل و هدايت می‌کردند.[1]

فارغ از تمام اظهارات کروبی، آخرین جمله اعترافات وی قابل‌توجه است: "در اين ماجرا گروهي خاص در درون مجلس با هماهنگي گروهي در خارج حرکت‌ها را كنترل و هدايت می‌کردند."

حال برگردیم به راه‌یافتگان بی‌وزن، بی‌تجربه و بعضاً بی شناسنامه از لیست اصلاحات به مجلس دهم، هفته گذشته گوشه‌ای از مصاحبه پروانه سلحشوری نماینده منتخب مردم تهران در مجلس دهم در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد، مصاحبه‌ای که سلحشوری به‌صراحت به نمایندگان زن مجلس توهین می‌کند و دستور شرعی حجاب را بدون هیچ مبنایی زیر سؤال برده و بر اساس جهل خود نسبت به مبانی دینی و شرعی اعلام می‌کند "روزی فرا خواهد رسید که زنان بتوانند بدون حجاب در جامعه ظاهر شوند!"

اگرچه سلحشوری که فیلم اظهارات موهن وی نیز بیرون آمده است، ظرف کمتر از یک روز این اظهارات را تکذیب کرد ولی بر اساس متن منتشرشده توسط ایسنا، به روشنی مشخص بود که وی بر اساس بی‌تجربگی و خامی و هیجان کاذب، اظهاراتی داشته است که باتجربگان طیف سیاسی او می‌دانند نتیجه این اظهارات به نفع آن‌ها نخواهد بود، لذا اگر بگوییم به سلحشوری دستور دادند‌ و گوشزد کرده‌اند که فوراً از مردم عذر بخواهد، دور از واقعیت نیست زیرا اگر خانم نماینده قبل از چنین اظهاراتی قدری تجربه سیاسی و جامعه‌شناسی داشت، قطعاً به این شکل مقابل احکام دینی مردم جامعه‌اش نمی‌ایستاد و با اصل حجاب مخالفت نمی‌کرد.

به هر جهت به نظر می‌رسد، شورای عالی یا سیاست‌گذاری با به تعبیر دیگر اتاق فکر مشارکت- مجاهدین- کارگزاران، برای پیشبرد اهداف خود نیازمند مدیریت نوباوگان سیاسی گسیل یافته در بهارستان است و اگر بتواند در صحن علنی مجلس به اکثریت برسد، قطعاً برای ریاست و مدیریت هیئت‌رئیسه نیز وارد عمل خواهند شد.