به گزارش مشرق، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: غصه می‌خورید و پیش من می‌آیید. از بعضی می‌پرسم: زنت چطور است؟ می‌گوید: خوب است. بچه‌ها چطورند؟ می‌گوید: خوبند. همه چیز خوب است. اما می نالد که نمازم چنین و چنان است. برای خودِ خدا از دست خدا گله دارد. می گوید: می‌خواهم سفره بیندازم خدا را دعوت کنم ولی پول ندارم. از دست خدا پکرم. تو می‌خواهی سفره بیندازی خدا را دعوت کنی، پول به تو نداده است آن وقت از دستش پکر می‌شوی؟

پکر نشو! چند روز دنیا را کمی صبر کن! نه تا آخر عمر. چون ممکن است دنیای شما امشب تمام شود و آخرت شروع شود؛ هر چند که صورتاً در دنیا هستید و زنده‌اید. چون همه امورات اخروی، آخرت است. دنیا نیست. وقتی برای خدا و پیغمبر و ائمه مجهّز هستید اهل دنیا نیستید. در بهشت و نعمت‌های خدا هستید.

ان شاء الله با نیتهای خود، با وضو و غسل که می‌آیید، شما یک نفر نیّت می‌کنید می‌بینید که مجلس مال شماست. اگر همگی نیّت کردیم مال همه است. کسی که بهشت ببیند دائماً خود را در بهشت می‌اندازد. ان شاء الله هر جا بنشینی آن جا بهشت است. «شَرَفُ المکانِ بِالمکین»؛ شرافت این اتاق به این است که شما در آن نشسته‌اید.

این یک حقیقت است. انسان را خیلی آزار می‌کند. اگر روح و قلبت قشنگ با ائمه باشد شرافت مال شماست. هر جا بنشینی مسجد است،‌ غرفه بهشتی است، ذکر خداست. هر جا و با هر جماعتی که بنشینی خدا آن جا را با وجود شما عوض می‌کند. ان‌شاء الله ایمان‌هایتان قوی شود. خانه‌ها شرافتش به صاحب خانه‌ است.

کتاب طوبی محبت – ص 135
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی