به گزارش مشرق به نقل از مهر، سیدمهدی رحمتی که با پسوند اطلاقی سرپرست باشگاه استقلال با عنوان "سلطان دروازه بانان ایران" به تیم فوتبال استقلال پیوسته، روز سه شنبه هنگام انعقاد قرارداد و در حالیکه خبرنگاران از وی خواستند در خصوص پیوستن خود به استقلال با آنها گفتگو کند، آنها را به نشست خبری روز چهارشنبه خود ارجاع داد. اینکه یک دروازه بان و آن هم از نوع ایرانی آن که هنوز اشتهار آسیایی لازم را هم کسب نکرده و چه برسد به موقعیت ممتاز جهانی، چنین رفتاری با نمایندگان رسانه می کند، جای بسی تعمق دارد.

خبرنگاری که مطابق با وظیفه شغلی خود در محل عقد قرارداد بازیکن حضور پیدا کرده، چنین حقی را دارد که از شرایط انعقاد قرارداد بازیکن از زبان خود بازیکن اطلاع حاصل کند و آن را در اختیار مخاطبان رسانه اش قرار دهد. این در حالی است که بازیکن فوتبال که همه هست و نیست خود را مدیون خبرنگار و مردم است، جواب سربالا می دهد و آنها را می تاراند. فوتبال ایران که براستی روزهای تلخ و مایوس کننده ای را پشت سر می گذارد و با نگاهی اغماض آمیز به تیم چهارم آسیا تبدیل شده، هر روز شاهد صحنه هایی است که البته تازگی ندارد.

در فوتبال ایران کار به جایی رسیده که بازیکنان یکه تازی می کنند و برای مربی و مدیرعامل خط و نشان می کشند. امروز، بهترین تیم جهان بی تردید بارسلوناست و طبیعتا بهترین بازیکنان جهان هم در این تیم حضور دارند. تیمی که به قول "پل اسکولز" فاصله اش با تیم دوم جهان (منچستریونایتد) یک میلیون مایل است، بازیکنانی دارد که جام قهرمانی اروپا را به یکدیگر تعارف می زنند و برای موفقیت هم سر و دست می کشند. اینجا در فوتبال ایران، بازیکنی که میلیون ها مایل با استاندارهای روز فوتبال جهان فاصله دارد، برای خود نشست خبری می گذارد و آن یکی (علیرضا حقیقی) برای مربیان تیم خط و نشان می‌کشد که چون آنها فلان دروازه‌بان را به خدمت گرفته اند پس از این تیم می رود.

کجا می رویم؟! چه خبر است در این فوتبال؟! فوتبالی که در هیچ رده ای در آسیا مدعی نیست و تیم های باشگاهی آن هم سال های سال است که یک جام قاره ای نبرده اند که این همه افاده ندارد! امروز سقف آرزوی هوادار پرسپولیس و استقلال، صعود از مرحله گروهی رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیاست. براستی این "پز" دادن ها و طاقچه بالا گذاشتن ها از کجا آمده است؟! این بازیکن سالاری که یکی از مقصران اصلی آن هم خود رسانه ها هستند بشدت به اعماق فوتبال ایران ریشه دوانیده است.

ورزش ایران با کشتی و وزنه برداری شناخته شده تر است اما پول بی حساب به شکم سیری ناپذیر این فوتبال تزریق می شود. درحالیکه خروجی آن "هیچ" است. تکواندو، بسکتبال و فوتبال هفت نفره (معلولان) ما افتخار می آفرینند اما کسی به دنبال عقد قراردادهای آنچنانی با آنها نیست که هیچ، در بعضی موارد پاداش هایی که به آنها وعده داده شده هم به باد فراموشی سپرده می شود.

بازیکنان فوتبال ما در تصاویری که میلیون ها بیننده دارد به یکدیگر لگد می پرانند و فحاشی می کنند اما باز هم مورد توجهند. مشکل فوتبال ما با وزارت ورزش و سازمان و اینگونه عناوین حل نمی شود. فوتبال ما هر روز بیش از پیش به "باتلاق عدم" فرو می رود و نجات دهنده ای نیست. در این میان، پول بیت المال است که صرف نازکشیدن های بازیکنانی می شود که واقعا 10 سر و گردن از همتایان خارجی خود پایین تر هستند.