میزبانی این دوره از مسابقات یک نکته مثبت و قابل تقدیر از سوی فدراسیون وزنه برداری است اما انتخاب زمان نه چندان مناسب و همچنین برخی مسائل دیگر از جمله نقاط ضعف این مسابقات بود. مسابقاتی که بعد از دو روز مصاف مدعیان داخلی و خارجی در تالار وزنه برداری مجموعه ورزشی آزادی پایان یافت.
اول اینکه عدم استقبال اسپانسرهای مالی از این رقابتها که به دلیل تعلل مسئولان فدراسیون وزنه برداری صورت گرفت باعث شد تا این رویداد بزرگ که پوشش تلویزیونی هم داشت نفع مالی خوبی برای فدراسیون نداشته باشد. حتی لحظه باشکوه رکورزنی کیانوش رستمی بعد از ۸ سال، تنها از طریق رادیو به سمع و نظر علاقمندان به این رشته رسید.
هر چند نباید از حق گذشت و باید به پخش مستقیم مسابقات دسته فوق سنگین و بازگشت بهداد سلیمی به روی تخته نیز اشاره کرد که البته پخش نصفه و نیمه این لحظات هم با حداقل اطلاع رسانی و افکت‌های خاص تصویری انجام شد. بطوریکه اصلا مشخص نبود چه کسی از چه کشوری روی تخته می آید و باید چه مقدار وزنه را بالای سر ببرد تا قهرمان شود! مطمئنا اگر توضیحات نه چندان کامل گزارشگر مسابقات فوق سنگین هم نبود، تماشاچیان داخل منزل فقط شاهد تردد و رفت و آمد وزنه برداران از سالن گرم به روی تخته بودند!
تقارن زمانی تورنمنت جام فجر با مسابقات انتخابی والیبال المپیک و همچنین کوران مصاف بلندقامتان ایران با حریفان آسیایی و جهانی خود در ژاپن نیز دومین ضعف پیکارهای بین المللی بود. البته چندان عجیب نبود در روزهایی که همه دم از والیبال و رفتن یا نرفتن شاگردان لوزانو به المپیک می زنند، کمتر نگاهی متوجه دیگر اتفاقات ورزشی است، به خصوص اینکه این رویداد ورزشی نیز همچون جام فجر در حداقل اطلاع رسانی جامع و دقیق عمومی و کم‌خبری در حال پیگیری باشد. سایت رسمی فدراسیون وزنه برداری نیز همزمان با برگزاری این مسابقات انتشار به موقع و سریع اخبار را نداشت و مهمترین رویدادهای این جام بین المللی نیز بر خلاف دیگر فدراسیون های پر خبر و مدال آور، با تاخیری قابل توجه بر روی سایت رسمی فدراسیون قرار می‌گرفت.
فدراسیون وزنه برداری که با حضور علی مرادی حرکت رو به جلویش را آغاز کرده البته می توانست این رویداد بین المللی را بهتر و باشکوه تر برگزار کند. طبیعتا اگر این فدراسیون می خواهد چنین میزبانی هایی را داشته باشد باید تمرین بیشتری در این مورد داشته باشد و همه عوامل را به خدمت بگیرد تا هم نفع مالی از مسابقات ببرد و هم بتواند تماشاگران و علاقمندان بیشتری را به سالن مسابقات بکشد.
شاید انتخاب زمان بهتر این مسابقات می توانست توجه بیشتری از سوی رسانه ها را به خود داشته باشد. تعطیلی چند روزه در کشور عملا فرصت پرداخت مطلوب رسانه ها به این رویداد را گرفت. با این حال باید امیدوار بود فدراسیون وزنه برداری که این بار توانست یک میزبانی خوب را داشته باشد و تاماش آیان را هم به ایران بیاورد، در آینده شرایط بهتری برای چنین مسابقاتی فراهم کند.