به گزارش مشرق، رقابتهای لیگ جهانی والیبال ۲۰۱۶ از روز پنجشنبه هفته جاری آغاز می شود و تیم ملی والیبال ایران ساعت ۲۱:۴۰ به وقت تهران نخستین بازی خود را برابر برزیل، میزبان هفته نخست برگزار می کند. آمریکا و آرژانتین که در گروه B دیگر رقبای کشورمان هستند نیز در این روز برابر هم صف آرایی خواهند کرد.
شاگردان رائول لوزانو در شرایطی به ریو، محل برگزاری دیدارهای هفته نخست رسیده اند که سفری ۲۹ ساعته را از تهران به دوحه و سپس سائوپائولو و از آنجا هم به ریو داشته اند که خستگی مضاعفی را بدنبال خواهد داشت. این در شرایطی است که دیگر حریفان ایران از وضعیت بهتری برخوردار هستند.
برزیل میزبان مسابقات است و آرژانتین نیز فاصله خیلی طولانی را برای رسیدن به ریو طی نکرده است. آمریکا اگرچه فاصله بیشتری را پیموده اما نسبت به سفری که تیم ایران داشته است بی گمان وضعیت خیلی بهتری دارد. بنابراین تیم های یاد شده با فراغ خاطر و در بالاترین آمادگی جسمانی پای به این مسابقات می گذارند که این برای ایران متفاوت خواهد بود.
تیم کشورمان هفته گذشته از رقابتهای انتخابی المپیک در توکیو به تهران برگشت آن هم در شرایطی که ۷ بازی متوالی و سنگین را پشت سر گذاشت. مصدومیت غفور و بیماری قائمی از ترکش‌های این مسابقات بود که نصیب تیم ایران شد و حالا فشردگی بازی های لیگ جهانی خطری است میزبان آسیب دیدگی را در سایر بازیکنان می تواند افزایش دهد.
اختلاف زمانی تهران با توکیو ۴/۵ ساعت است که برای ریکاوری و هماهنگی بدن بازیکنان با ساعت تهران چندین روز استراحت لازم بود که ملی پوشان بعد از استراحتی کوتاه تمرینات خود را در تهران پی گرفتند و حالا به ریو برزیل رفته اند که ۷/۵ ساعت با تهران اختلاف زمانی دارد. این یعنی شوکی دیگر به بازیکنان به لحاظ فیزیولوژی.
تغییرات مداوم زمانی و البته طولانی مدت به طور حتم بر وضعیت جسمانی بازیکنان تاثیرگذار خواهد بود و میزان آسیب دیدگی آنها را در آستانه المپیک بالا خواهد برد. در نظر داشته باشیم بازیکنان کشورمان بلافاصله بعد از آن باید راهی صربستان شوند تا در هفته دوم لیگ جهانی حاضر شوند و سپس هفته سوم را در تهران برگزار کنند. در واقع هر هفته تغییرات ساعت و بازی های سنگین انتظار شاگردان لوزانو را می کشد.
در اینکه لیگ جهانی بهترین تدارک ممکن پیش از بازیهای المپیک است و هماهنگی بازیکنان و شناخت لوزانو از ضعف و قوت تیم کشورمان را به بالاترین حد خود می رساند شکی نیست اما مشکلی که وجود دارد فشردگی و خستگی مداوم برای بازیکنان است که میزان آسب دیدگی آنها را بالا خواهد برد.
شاید اگر ایران در رقابتهای انتخابی المپیک حضور نداشت وضعیت بهتری داشت اما تفاوت ایران با برزیل، آمریکا و آرژانتین این است که هم فشار مضاعف بازیهای انتخابی المپیک را متحمل شده و هم نیمکره زمین را پیموده است تا به محل برگزاری مسابقات برسد.
باید دید رائول لوزانو چه تدابیری برای این معضل اندیشیده و جابجایی مهره ها تا چه اندازه می تواند شرایط را تغییر دهد. به خصوص اینکه تیم کشورمان نیاز به نتیجه گیری دارد تا جایگاه خود را در سطح یک لیگ جهانی حفظ کند.
شاگردان رائول لوزانو در شرایطی به ریو، محل برگزاری دیدارهای هفته نخست رسیده اند که سفری ۲۹ ساعته را از تهران به دوحه و سپس سائوپائولو و از آنجا هم به ریو داشته اند که خستگی مضاعفی را بدنبال خواهد داشت. این در شرایطی است که دیگر حریفان ایران از وضعیت بهتری برخوردار هستند.
برزیل میزبان مسابقات است و آرژانتین نیز فاصله خیلی طولانی را برای رسیدن به ریو طی نکرده است. آمریکا اگرچه فاصله بیشتری را پیموده اما نسبت به سفری که تیم ایران داشته است بی گمان وضعیت خیلی بهتری دارد. بنابراین تیم های یاد شده با فراغ خاطر و در بالاترین آمادگی جسمانی پای به این مسابقات می گذارند که این برای ایران متفاوت خواهد بود.
تیم کشورمان هفته گذشته از رقابتهای انتخابی المپیک در توکیو به تهران برگشت آن هم در شرایطی که ۷ بازی متوالی و سنگین را پشت سر گذاشت. مصدومیت غفور و بیماری قائمی از ترکش‌های این مسابقات بود که نصیب تیم ایران شد و حالا فشردگی بازی های لیگ جهانی خطری است میزبان آسیب دیدگی را در سایر بازیکنان می تواند افزایش دهد.
اختلاف زمانی تهران با توکیو ۴/۵ ساعت است که برای ریکاوری و هماهنگی بدن بازیکنان با ساعت تهران چندین روز استراحت لازم بود که ملی پوشان بعد از استراحتی کوتاه تمرینات خود را در تهران پی گرفتند و حالا به ریو برزیل رفته اند که ۷/۵ ساعت با تهران اختلاف زمانی دارد. این یعنی شوکی دیگر به بازیکنان به لحاظ فیزیولوژی.
تغییرات مداوم زمانی و البته طولانی مدت به طور حتم بر وضعیت جسمانی بازیکنان تاثیرگذار خواهد بود و میزان آسیب دیدگی آنها را در آستانه المپیک بالا خواهد برد. در نظر داشته باشیم بازیکنان کشورمان بلافاصله بعد از آن باید راهی صربستان شوند تا در هفته دوم لیگ جهانی حاضر شوند و سپس هفته سوم را در تهران برگزار کنند. در واقع هر هفته تغییرات ساعت و بازی های سنگین انتظار شاگردان لوزانو را می کشد.
در اینکه لیگ جهانی بهترین تدارک ممکن پیش از بازیهای المپیک است و هماهنگی بازیکنان و شناخت لوزانو از ضعف و قوت تیم کشورمان را به بالاترین حد خود می رساند شکی نیست اما مشکلی که وجود دارد فشردگی و خستگی مداوم برای بازیکنان است که میزان آسب دیدگی آنها را بالا خواهد برد.
شاید اگر ایران در رقابتهای انتخابی المپیک حضور نداشت وضعیت بهتری داشت اما تفاوت ایران با برزیل، آمریکا و آرژانتین این است که هم فشار مضاعف بازیهای انتخابی المپیک را متحمل شده و هم نیمکره زمین را پیموده است تا به محل برگزاری مسابقات برسد.
باید دید رائول لوزانو چه تدابیری برای این معضل اندیشیده و جابجایی مهره ها تا چه اندازه می تواند شرایط را تغییر دهد. به خصوص اینکه تیم کشورمان نیاز به نتیجه گیری دارد تا جایگاه خود را در سطح یک لیگ جهانی حفظ کند.