رفتار حامد به اندازه‌ای بر روی این استاد غیرمسلمان تاثیر گذاشته بود که در نهایت مسلمان شد و حتی با شهید جرفی همخانه شد تا آداب اسلام را بهتر بشناسد. دکتر کوپر بعدها اسلام شناس برجسته‌ای شد و یک مرکز اسلامی نیز در لندن تاسیس کرد.
حامد مدتی را در شرکت‌های اقماری صنعت نفت مشغول به کار شد و در شرکت خارجی «پارسونز» در ایران چند نفر دیگر را مسلمان کرد. حامد پس از مدتی به حوزه علمیه رفت و مشغول به تحصیل علوم انسانی شد و اصول کافی و کتاب‌های شهید مطهری را ترجمه کرد و گاهی هم شعارهای انقلابی با مضامین قرآنی می‌ساخت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به عنوان مترجم امام فعالیت می‌کرد، مخصوصا در مصاحبه‌های رسانه‌های فرانسوی با امام از جمله روزنامه مشهور «لوموند». حامد که خود عرب‌تبار بود، به چهار زبان عربی، انگلیسی، فرانسه و فارسی مسلط بود.
در سال‌های منتهی به پیروزی انقلاب، رژیم ستمشاهی برای حامد حکم اعدام صحرایی صادر کرده بود. به این معنی که مزدوران شاه هرجا که او را دیدند می‌توانند او را بکشند، به همین دلیل همیشه با لباس مبدل رفت و آمد می‌کرد و خانه ما همیشه تحت نظر بود و یکبار هم من را که در آن زمان دانشجوی پزشکی بودم، گرفتند. حامد در مسجد اباعبدالله الحسین (ع) فعالیت می‌کرد و در زیرزمین خانه مکانی را حفر کرده بود و کتابها و اعلامیه‌ها را در آنجا پنهان می‌کرد. دوران سربازی را در مسجدسلیمان گذراند و تدریس هم کرد. انقلاب که پیروز شد در دبیرستان دکتر فاطمی اهواز به تدریس ادامه داد و عضو فعال انجمن اسلامی بود. مردم هویزه طوماری نوشتند و او را خواستند، او نیز کار در شرکت نفت را رها کرد و بخشدار هویزه شد. هم بخشدار بود و هم در دبیرستان «ابن سینا»ی هویزه به عنوان معلم دینی، قرآن و انگلیسی تدریس می‌کرد.
قبل از جنگ ازدواج کرد و استاندار وقت و مسئولان استان در مراسم عروسی‌اش که بسیار ساده بود، شرکت کردند.
با هجوم دشمن به خوزستان، اوضاع بحرانی شد و هویزه که تا مرز فاصله‌ای ندارد، آماج حمله دشمن قرار گرفت و بخشدار هویزه که فرمانده هم شده بود، در بسیج عشایر فعالیت می‌کرد و در تشکیل گروه‌های عشایری برای مقابله با دشمن نقش مهمی داشت. آموزش‌های رزمی و چریکی می‌داد و خودش هم با یک «توپ 106 » به سمت دشمن شلیک می‌کرد. ما در آن زمان پشت بام‌خانه می‌خوابیدیم و گاهی عراقی‌ها و نفوذی‌ها را می‌دیدیم که شبانه وارد هویزه می‌شوند. حامد هم توسط دشمن شناسایی شده بود و رادیو عراق مرتب نام او را اعلام می‌کرد. حامد همیشه می‌گفت: "حکومت حضرت مهدی (عج) از انقلاب ما می‌گذرد و انقلاب ما نیاز به خون دارد." او عاشق شهادت بود.
قبل از جنگ به سختی بیمار شده بود و تب شدیدی داشت و به یاد دارم که به سختی گریه می‌کرد. از او پرسیدم چرا گریه می‌کنی؟ گفت که دوست ندارم در بستر بمیرم و از خدا می‌خواهم که فرقم مانند خضرت علی (ع) شکافته شود و به شهادت برسم.