٭٭٭
به نظر شما فیلم‌هایی که چهره‌ای از قهرمانان دوره دفاع مقدس را به تصویر می‌کشد چقدر می‌تواند ناگفته‌های آن سال‌ها را بازگو کند و قهرمان‌های آن دوره را به نسل جدید بشناساند؟
فیلم ابزاری مناسب برای بازروایی واقعیت‌ها و شخصیت‌های تاریخی است که امروزه در دنیا به نحو وسیعی از آن استفاده می‌شود. هالیوود شخصیت‌های کاذب را از طریق فیلم و سریال به خورد نسل‌ها می‌دهد. ما در کشورمان واقعه‌ای داشتیم به اسم جنگ و برای شناساندن آنهایی که در این واقعه مؤثر بودند می‌توانیم از طریق ابزاری مثل ادبیات، هنر و فیلم معرفی کنیم. اگر به تولیدات سینمای دفاع مقدس از ابتدا تاکنون نگاهی بیندازید متوجه خواهید شد که تاکنون کارهای قابل تأملی در این زمینه صورت گرفته است اما همچنان ظرفیت‌هایی بسیار برای فعالیت در این حوزه وجود دارد.
آنچه بیش از هر چیز فیلم «ایستاده در غبار» را به اثری قابل تأمل در حوزه سینمای دفاع مقدس تبدیل می کند، شاید فرم روایتی است که آقای مهدویان در ساخت این فیلم به کار گرفته است، به نظر شما اثرگذاری این فیلم تا چه حد است؟
فیلم «ایستاده در غبار» در ظاهر اثری مستند با استناد به واقعیت‌های زندگی احمد متوسلیان ساخته شده که مهدویان در این فیلم از ابزار به نحو احسن استفاده کرده که توانسته با تماشاگر ارتباط خوبی برقرار کند. در تماشای این فیلم مخاطب ضمن اینکه مستند می‌بیند، یک فیلم داستانی را هم بر پرده سینما می‌بیند. «آخرین روزهای زمستان» مستند دیگری است که مهدویان قبلاً ساخته بود، اما او اکنون در قواره یک پروژه سینمایی به شخصیت و زندگی کسی پرداخته که جمع و جور کردن داستان آن در یک بازه زمانی محدود کار راحتی نبود. او در واقع موفق شد همه حرف‌هایی که باید در فیلم می‌گفت را طوری که باورپذیر باشد، بزند.
شما احمد متوسلیان را چطور فرمانده‌ای می‌شناسید؟
احمد متوسلیان فرمانده‌ای بود که در عین اقتدار نظامی که جزیی از شخصیتش بود با نیروهای زیر دستش مثل پدر یا برادر بزرگتر رفتار می‌کرد. اگر مسیر تاریخی را طی کنید و بیایید جلو از سال 58 که حاج احمد در پاوه نقش مهمی را ایفا می‌کند تا کارهای مثبتی که در مریوان انجام می‌دهد و بعد از آن هم در جنوب تیپ 27 را که بعدها لشکر شد تشکیل داد، همه آنهایی که با او در طول این مدت کار کردند، ضمن اینکه از همه خوبی‌هایش صحبت می‌کنند، خاطراتی هم دارند که از او خیلی تشر خوردند. در شخصیت او دافعه وجود نداشت. او در عین اقتدار و فرماندهی که بر نیروهایش داشت همه جذبش می‌شدند و سعی داشتند همیشه در هر عملیاتی همراهش باشند. از سال 58 به بعد نیروهایی که به مرور به تیم او اضافه می‌شدند در عملیاتی که در لبنان داشتند هم همراهش بودند و تا به امروز با افتخار می‌گویند ما نیروی حاج‌احمد هستیم و همه هم و غمشان این است که روزی دوباره حاج احمد بیاید و او را ببینند. البته تعدادی هم هستند که می‌گویند حاج احمد اهل اسارت نبود و شاید دیگر در دنیا نباشد.
می‌شود در این رابطه بیشتر توضیح بدهید؟
درباره سرنوشت مبهم احمد متوسلیان حرف‌هایی از طرف بعضی‌ها گفته می‌شود، بدون اینکه حال و روز خانواده‌اش بخصوص مادر او را در نظر بگیرند. مادر حاج احمد متوسلیان سال‌هاست که نماد مقاومت مادران مفقودالاثر ایران زمین است، کسی که 34 سال است هنوز نمی‌داند جگرگوشه‌اش زنده و در اسارت بسر می‌برد یا به شهادت رسیده است؛34 سالی که فراز و نشیب زیادی را برای او ثبت کرده است. یک روز تلخ و یک روز شیرین. یک روز امیدواری و یک روز ناامیدی. یک روز خبر خوش و یک روز بی‌خبری، ماجراهایی است که تمام این 34 سال را برایش رقم زده است. قطعاً صحبت‌هایی که این روزها درباره احمد متوسلیان گفته می‌شود در روحیه و زندگی آنها تأثیر می‌گذارد. بنابراین ما نباید بگذاریم حرف‌های بی‌سند گفته شود، بلکه مجدانه باید خواستار پیگیری سرنوشت او و همراهانش از سوی مسئولان مربوطه باشیم. شواهد نشان می‌دهد که در این سال‌ها کوتاهی‌هایی انجام شده که تا الان سرنخی از سرنوشت این 4 نفر در دسترس نیست. در صورتی که با روابط و آدم‌هایی که در آن کشور هستند قطعاً می‌شود اقدامی در این رابطه انجام داد و سرنوشت آنها را از ابهام درآورد. / ایران