به گزارش مشرق، متن یادداشت عباس سلیمی نمین با عنوان «هفته دولت و نمایش بی اعتقادی به توان ملی»را در ذیل می خوانید:
مناسبت هفته دولت نقدی کلان و منصفانه از قوه مجریه را طلب می کند. هر چند در این مختصر نمی توان در مقام بررسی جامع نقاط قوت و ضعف عملکرد این خدمت گزاران برآمد، اما دست کم می توان ضمن تقدیر از زحمات و خدمات شایسته برخی وزرا با موضع گیری در قبال عملکرد های ناشایست افرادی از تعمیم آن به کلیت کابینه جلوگیری کرد؛ عملکردهایی که از یک سو احساسات و عرق ملی ملت را جریحه دار می سازد و از دیگر سو دولت یازدهم را درهم ریخته و نامنسجم جلوه گر می نمایاند.
برای نمونه، روز شنبه هفته جاری آقای ترکان –مشاور رئیس جمهوری و دبیر شورای عالی مناطق آزاد- در یک برنامه تلویزیونی نسبت به برخی انتقادکنندگان از عملکرد مناطق آزاد و نقش تعیین کننده آن در قاچاق کالا واکنشی تند و غیر منطقی نشان داد. به ویژه وقتی که نوار اظهارات وزیر به عنوان یکی از منتقدان تغییر کارکرد مناطق آزاد پخش شد این عصبانیت افزون گردید و لذا مشاور رئیس جمهوری با منطقی بسیار قوی!! و شبه کلنگی از خجالت وزیر درآمد.
آقای نعمت زاده به مناسبت روز صنعت و معدن گفته بود: «اگر کسی برای گردشگری به مناطق آزاد برود و مقدار محدودی کالا نیز با خود بیاورد اشکالی ندارد اما زمانی که نیسان و تریلی از طریق این مناطق به کشور وارد می شود روشن است که چه اتفاقی دارد در این مناطق می افتد.» (خبرگزاری ایسنا، 19/4/95، کدخبر 95040110393) این سخن وزیر دغدغه همه دلسوزان اقتصاد کشور است.
متأسفانه مناطق آزاد از ابتدای تأسیس در دولت سازندگی به جای فراهم آوردن تسهیلات برای تولید و صادرات کاملاً عکس اهداف وجودی اش عمل می کند. و باید اذعان داشت عمده درآمدهای این مناطق در شرایط کنونی از طریق قاچاق کالا تأمین می شود. آقای ترکان به جای ارائه منطقی که دولت یازدهم مدعی آن است به این انتقاد جدی این گونه پاسخ داد: «وقتی نعمت زاده که وزیر ماست حرف روی هوا می زند توقع داریم بقیه نزنند ... من هم خیلی حرف ها دارم در مورد آن ها حرف بزنم. آقای نعمت زاده روی هوا حرف نزن من هم حرف هایی دارم که خجالت می کشم بزنم و از کوره در می روم.» (روزنامه صبح نو، یکشنبه 31/5/95 به نقل از برنامه متن و حاشیه شبکه سوم سیما)
از آن جا که قبل از این ریاست محترم جمهور به صورت مبهم و نامشخص دیگران را متهم به قاچاق کالا کرده بود جا داشت مشاور ایشان به صورت منطقی به این انتقاد که دولت، خود به صورت رسمی از طریق مبادی ورودی مناطق آزاد به قاچاق کالا می پردازد پاسخ می داد. توسل به ابزار تهدید می تواند در هفته دولت جامعه را به این جمع بندی برساند که دولت متولی ایجاد اشتغال، عملکرد های متعارضی را نیز رسماً دنبال می کند که جای تأمل بسیار دارد؛ به ویژه زمانی که به صورت مبهم و غیر شفاف این گونه عملکرد های ضد تولید داخلی متوجه دیگران می شود.
البته این مشاور محترم که در این جایگاه ویژه و حساس نقش تعیین کننده ای را می تواند در تقویت یا تخریب اقتصاد ملی ایفا کند اظهارات شاذ و خارج از عرف دیگری هم داشته که نگاه وی را به توان ملی به چالش می کشد. ایشان در سال 93 در توصیف توانمندی ملت ایران گفته بود: «بگذارید با خود روراست باشیم که به جز پخت آبگوشت بزپاش و قرمه سبزی در هیچ تکنولوژی صنعتی نسبت به جهان برتری نداریم.» (خبرگزاری مشرق، 19/8/93، کد خبر 361350)
بقای چنین فردی با این تفکر در رأس مناطق آزاد کشور که دارای اختیارات فوق العاده با هدف تقویت صادرات کشور است آیا فلش جهت حرکت تریلرها را به سمت داخل کشور ترسیم خواهد کرد یا به خارج کشور؟ پاسخ این پرسش در مورد کسی که هیچ گونه اعتقادی به توانمندی های ملت در زمینه صنعت و به طور کلی تولید قابل رقابت در دنیا ندارد کاملاً روشن است. به چه دلیل و با کدام انگیزه آقای ترکان می بایست تشکیلات خود را از درآمد چشمگیر قاچاق رسمی کالا از طریق مناطق آزاد محروم سازد؟
اقدام دیگری که در آستانه هفته دولت صورت گرفت به مراتب تلخ تر از به نمایش در آمدن نگاه آقای ترکان و نوع تعامل وی با منتقدان است؛ زیرا این مشاور محترم رئیس جمهور دست کم به مزیت نسبی عملکرد ملت ایران در طبخ غذاهای پرکشش و پرآوازه قائل است، اما وزیر محترم راه و شهرسازی عملاً این مزیت را نیز محترم نمی دارد.
هفته گذشته وزیر راه و شهرسازی فاز نخست کترینگ شبکه ریلی کشور را شخصاً افتتاح کرد و گفت: «ایران نیازمند تغییر چهره حمل و نقل ریلی خود است؛ به گونه ای که آحاد مردم به آن در حد و اندازه صنعت حمل و نقل هوایی اعتماد کرده و لذت ببرند... این هدف مهم امروز محقق شد که با یک سرمایه گذاری مشترک ایرانی – اتریشی به انجام رسیده است. این مشارکت سرآغاز سرمایه گذاری های مختلف در بخش های مختلف صنایع حمل و نقل کشور خواهد بود.» (ایرنا، 24/5/95، کد خبر 82187219)
این نگاه این آقای وزیر نیز که هم تحمل اش نسبت به انتقاد زبانزد است (متهم کردن منتقدان به مارکسیست بودن) و هم فهمش از قابلیت های ملت ایران (زیرا حتی در حد آقای ترکان نیز گویا به توانمندی ملت ایران اعتماد ندارد) صرفاً سرآشپز اتریشی قادر خواهد بود زمینه لذت بردن مسافران شبکه ریلی کشور را فراهم آورد.
جالب آن که سال هاست شرکت های ایرانی مستقل از خارجی ها تأمین غذاهای ارائه شده در شبکه حمل و نقل هوایی کشور را بر عهده دارند و همگان نیز به دلیل نزدیک بودن به ذائقه ایرانی از کیفیت آن راضی اند، اما در اولین روز کار شرکت سرمایه گذاری مشترک ایرانی-اتریشی نه تنها مسافران شبکه ریلی از غذا های خارجی ارائه شده لذت نبردند بلکه حتی آن را قابل خوردن نیز نیافتند. اما صرف نظر از نوع نگاه این آقای وزیر به توانمندی های ملت ایران آن چه در این اقدام، شایسته تشویق به نظر می رسد حل مشکل عادی شدن روابط با اروپا و آمریکا بعد از امضای برجام است؛ زیرا ایشان کمک اروپایی ها به آشپزی ما را پله اول سرمایه گذاری های کلان تر عنوان نموده اند. لذا پیشنهاد می شود تندیس جناب وزیر به پاس باز کردن یک گره کور سیاسی در دروازه غار تهران و شاید هم کمی پایین تر نصب شود!
مناسبت هفته دولت نقدی کلان و منصفانه از قوه مجریه را طلب می کند. هر چند در این مختصر نمی توان در مقام بررسی جامع نقاط قوت و ضعف عملکرد این خدمت گزاران برآمد، اما دست کم می توان ضمن تقدیر از زحمات و خدمات شایسته برخی وزرا با موضع گیری در قبال عملکرد های ناشایست افرادی از تعمیم آن به کلیت کابینه جلوگیری کرد؛ عملکردهایی که از یک سو احساسات و عرق ملی ملت را جریحه دار می سازد و از دیگر سو دولت یازدهم را درهم ریخته و نامنسجم جلوه گر می نمایاند.
برای نمونه، روز شنبه هفته جاری آقای ترکان –مشاور رئیس جمهوری و دبیر شورای عالی مناطق آزاد- در یک برنامه تلویزیونی نسبت به برخی انتقادکنندگان از عملکرد مناطق آزاد و نقش تعیین کننده آن در قاچاق کالا واکنشی تند و غیر منطقی نشان داد. به ویژه وقتی که نوار اظهارات وزیر به عنوان یکی از منتقدان تغییر کارکرد مناطق آزاد پخش شد این عصبانیت افزون گردید و لذا مشاور رئیس جمهوری با منطقی بسیار قوی!! و شبه کلنگی از خجالت وزیر درآمد.
آقای نعمت زاده به مناسبت روز صنعت و معدن گفته بود: «اگر کسی برای گردشگری به مناطق آزاد برود و مقدار محدودی کالا نیز با خود بیاورد اشکالی ندارد اما زمانی که نیسان و تریلی از طریق این مناطق به کشور وارد می شود روشن است که چه اتفاقی دارد در این مناطق می افتد.» (خبرگزاری ایسنا، 19/4/95، کدخبر 95040110393) این سخن وزیر دغدغه همه دلسوزان اقتصاد کشور است.
متأسفانه مناطق آزاد از ابتدای تأسیس در دولت سازندگی به جای فراهم آوردن تسهیلات برای تولید و صادرات کاملاً عکس اهداف وجودی اش عمل می کند. و باید اذعان داشت عمده درآمدهای این مناطق در شرایط کنونی از طریق قاچاق کالا تأمین می شود. آقای ترکان به جای ارائه منطقی که دولت یازدهم مدعی آن است به این انتقاد جدی این گونه پاسخ داد: «وقتی نعمت زاده که وزیر ماست حرف روی هوا می زند توقع داریم بقیه نزنند ... من هم خیلی حرف ها دارم در مورد آن ها حرف بزنم. آقای نعمت زاده روی هوا حرف نزن من هم حرف هایی دارم که خجالت می کشم بزنم و از کوره در می روم.» (روزنامه صبح نو، یکشنبه 31/5/95 به نقل از برنامه متن و حاشیه شبکه سوم سیما)
از آن جا که قبل از این ریاست محترم جمهور به صورت مبهم و نامشخص دیگران را متهم به قاچاق کالا کرده بود جا داشت مشاور ایشان به صورت منطقی به این انتقاد که دولت، خود به صورت رسمی از طریق مبادی ورودی مناطق آزاد به قاچاق کالا می پردازد پاسخ می داد. توسل به ابزار تهدید می تواند در هفته دولت جامعه را به این جمع بندی برساند که دولت متولی ایجاد اشتغال، عملکرد های متعارضی را نیز رسماً دنبال می کند که جای تأمل بسیار دارد؛ به ویژه زمانی که به صورت مبهم و غیر شفاف این گونه عملکرد های ضد تولید داخلی متوجه دیگران می شود.
البته این مشاور محترم که در این جایگاه ویژه و حساس نقش تعیین کننده ای را می تواند در تقویت یا تخریب اقتصاد ملی ایفا کند اظهارات شاذ و خارج از عرف دیگری هم داشته که نگاه وی را به توان ملی به چالش می کشد. ایشان در سال 93 در توصیف توانمندی ملت ایران گفته بود: «بگذارید با خود روراست باشیم که به جز پخت آبگوشت بزپاش و قرمه سبزی در هیچ تکنولوژی صنعتی نسبت به جهان برتری نداریم.» (خبرگزاری مشرق، 19/8/93، کد خبر 361350)
بقای چنین فردی با این تفکر در رأس مناطق آزاد کشور که دارای اختیارات فوق العاده با هدف تقویت صادرات کشور است آیا فلش جهت حرکت تریلرها را به سمت داخل کشور ترسیم خواهد کرد یا به خارج کشور؟ پاسخ این پرسش در مورد کسی که هیچ گونه اعتقادی به توانمندی های ملت در زمینه صنعت و به طور کلی تولید قابل رقابت در دنیا ندارد کاملاً روشن است. به چه دلیل و با کدام انگیزه آقای ترکان می بایست تشکیلات خود را از درآمد چشمگیر قاچاق رسمی کالا از طریق مناطق آزاد محروم سازد؟
اقدام دیگری که در آستانه هفته دولت صورت گرفت به مراتب تلخ تر از به نمایش در آمدن نگاه آقای ترکان و نوع تعامل وی با منتقدان است؛ زیرا این مشاور محترم رئیس جمهور دست کم به مزیت نسبی عملکرد ملت ایران در طبخ غذاهای پرکشش و پرآوازه قائل است، اما وزیر محترم راه و شهرسازی عملاً این مزیت را نیز محترم نمی دارد.
هفته گذشته وزیر راه و شهرسازی فاز نخست کترینگ شبکه ریلی کشور را شخصاً افتتاح کرد و گفت: «ایران نیازمند تغییر چهره حمل و نقل ریلی خود است؛ به گونه ای که آحاد مردم به آن در حد و اندازه صنعت حمل و نقل هوایی اعتماد کرده و لذت ببرند... این هدف مهم امروز محقق شد که با یک سرمایه گذاری مشترک ایرانی – اتریشی به انجام رسیده است. این مشارکت سرآغاز سرمایه گذاری های مختلف در بخش های مختلف صنایع حمل و نقل کشور خواهد بود.» (ایرنا، 24/5/95، کد خبر 82187219)
این نگاه این آقای وزیر نیز که هم تحمل اش نسبت به انتقاد زبانزد است (متهم کردن منتقدان به مارکسیست بودن) و هم فهمش از قابلیت های ملت ایران (زیرا حتی در حد آقای ترکان نیز گویا به توانمندی ملت ایران اعتماد ندارد) صرفاً سرآشپز اتریشی قادر خواهد بود زمینه لذت بردن مسافران شبکه ریلی کشور را فراهم آورد.
جالب آن که سال هاست شرکت های ایرانی مستقل از خارجی ها تأمین غذاهای ارائه شده در شبکه حمل و نقل هوایی کشور را بر عهده دارند و همگان نیز به دلیل نزدیک بودن به ذائقه ایرانی از کیفیت آن راضی اند، اما در اولین روز کار شرکت سرمایه گذاری مشترک ایرانی-اتریشی نه تنها مسافران شبکه ریلی از غذا های خارجی ارائه شده لذت نبردند بلکه حتی آن را قابل خوردن نیز نیافتند. اما صرف نظر از نوع نگاه این آقای وزیر به توانمندی های ملت ایران آن چه در این اقدام، شایسته تشویق به نظر می رسد حل مشکل عادی شدن روابط با اروپا و آمریکا بعد از امضای برجام است؛ زیرا ایشان کمک اروپایی ها به آشپزی ما را پله اول سرمایه گذاری های کلان تر عنوان نموده اند. لذا پیشنهاد می شود تندیس جناب وزیر به پاس باز کردن یک گره کور سیاسی در دروازه غار تهران و شاید هم کمی پایین تر نصب شود!