به گزارش مشرق، آنچه بیش از هر چیز دیگری در بازی با قطر به چشم می‌آمد، عصبانیت‌مان بود. عصبانیت از چه چیزی و به چه دلیلی؟ سؤال اصلی همین است که چرا تیمی که در خانه و در حضور حدود 80 هزار تماشاگر بازی می‌کند نباید آرامش داشته باشد و هر لحظه عصبی‌تر از گذشته به کارش ادامه دهد.

بازی با قطر پایان دنیا نبود همان طور که کی‌روش پیش از مسابقه گفته بود، اما رفتارهای بازیکنان و مربیان ما خلاف این موضوع را ثابت می‌کرد. انگار همه از قطر کینه داشتند، انگار زمین فوتبال، میدان جنگ است و بازی پنجشنبه شب فرصتی برای تسویه حساب. تیم ملی را تاکنون تا این حد عصبی و آشفته ندیده بودیم، حتی در زمانی که در جام ملت‌های آسیا برابر عراق آن اتفاق‌ها رخ داد و کی‌روش  در پایان نیمه اول منتظر داور بود هم تیم ملی اینگونه آشفته و عصبی نبود.

از روزهای قبل بحث درباره تیم ملی قطر فراوان بود. همه روی «چند ملیتی» بودن این تیم «زوم» کرده بودند اما تا آنجایی که حافظه‌مان یاری می‌کند، تا بوده همین بوده و قطر همواره ورزشکاران سایر کشورها را در خیلی از رشته‌ها به تابعیت خود درمی‌‌آورد، حالا ممکن است تعدادش کم و زیاد شود. نکته اما اینجاست که خیلی در این زمینه زیاده‌روی و برخی اوقات حتی کار به توهین و تحقیر کشیده شد. بزرگنمایی در این باره حتی اگر درست هم باشد، به ضرر ما تمام شد و نتیجه‌اش این شد که پس از بازی با قطر، برخی بازیکنان ایران، نفرات حریف را «بی‌غیرت» خطاب کردند. این لحن صحبت کردن پایانی بود بر عصبانیت درون زمین، عصبانیتی که روی نیمکت تیم ملی ایران به شدت به چشم می‌آمد.

درست است که داور سریلانکایی در حد این دیدار نبود اما اگر بخواهیم واقع‌بینانه به موضوع نگاه کنیم اشتباهات او به قدری نبود که این همه اعتراض را در پی داشته باشد. کادرفنی تیم ملی ایران در پایان نیمه اول دسته‌جمعی به سوی داور مسابقه هجوم برد و در بیشتر دقایق بازی هم اعتراض‌ها ادامه داشت. جواد نکونام که اولین تجربه مربیگری خود را پشت سر می‌گذاشت پس از گل اول ایران از روی نیمکت اخراج شد. این اتفاق‌ها اولین سؤالی را که به ذهن متبادر می‌کند این است که چرا اعضای تیم ایران تا این حد عصبی و آشفته بودند؟ ما میزبان بودیم و مقابل تماشاگران خودی به میدان می‌رفتیم و حتی اگر به پیروزی نمی‌رسیدیم 9 مسابقه دیگر فرصت جبران داشتیم، پس دلیل این همه پرخاشگری و عصبانیت چه بود؟ چرا باید کادرفنی «حرفه‌ای» یک تیم اینگونه به سمت داور هجوم ببرد؟

چرا کی‌روش، نکونام و بازیکنان ایران زود از کوره درمی‌رفتند؟ مگر چه شده بود که آنها اینگونه رفتار تندی از خود نشان می‌دادند؟ اگر داور کمی قاطع‌تر بود قطعاً برخورد شدیدتری با رفتارهای بازیکنان و مربیان ایران می‌کرد. آیا بازیکنان و مربیان ایران که همگی حرفه‌ای هستند نمی‌دانند این رفتارها از درون و کنار زمین به روی سکوها منتقل می‌شود و هواداران - که در ابتدای مسابقه در حرکتی نامناسب هنگام پخش سرود ملی قطر، سوت می‌زدند و هو می‌کردند- را بیشتر تحریک می‌کند؟

تیم ملی هنوز در ابتدای راه قرار دارد و آنچه برای رسیدن به جام جهانی 2018 می‌خواهد، آرامش است؛ آرامشی که سعی شد در هفته منتهی به دیدار با قطر از سوی مسئولان، رسانه‌ها و هواداران به تیم داده شود. کی‌روش در وهله اول باید خودش آرامش داشته باشد و سپس این آرامش را به مجموعه تحت هدایتش منتقل کند. مسلماً نوع رفتار و گفتار بازیکنان، مربیان و مسئولان فوتبال ایران زیر ذره‌بین است و در صورت کوچکترین تخلفی ممکن است کنفدراسیون فوتبال آسیا ما را با جریمه یا محرومیت مواجهه کند. این وظیفه ماست که بهانه دست آنها ندهیم و با حرف‌ها و رفتارهایمان کاری نکنیم که بعدها پشیمان شویم. تیم ملی باید کمی آرام‌تر باشد و این آرامش در درجه اول به خود بازیکنان و مربیان کمک می‌کند. 

هدف و آرزوی همه ما صعود به جام جهانی 2018 روسیه است. این مهم حاصل نمی‌شود مگر با کار و تلاشی که در سایه آرامش انجام می‌شود. با تندخویی و عصبانیت در وهله اول به خودمان ضربه و آسیب می‌زنیم.