منافقین به خاطر نداشتن پایگاه مردمی و مخالفت با اصول انقلاب راه به جایی نبردند، بنابرین دست به بمب‌گذاری، ترورهای کور و قتل‌عام مردم کوچه و بازار زدند که بیش از 17 هزار شهید، سند جنایت این سازمان منافق است. 15 شهریور 64 منافقین با بمب‌گذاری در خیابان ناصرخسرو تهران که محلی پرتردد بود، نزدیک به 60 نفر از مردم بی‌گناه و عادی را به خاک و خون کشیدند.
در سال‌های اخیر، علی‌رغم تولید مستندهای خوبی درباره عملکرد سازمان منافقین، هنوز هم کمتر به مردم عادی که به دست این سازمان، ترور شده‌اند، توجه شده است.
مستند «دست های نفتی» روایت به شهادت رساندن علی حسن پور، نفت‌فروش ساده یزدی است که محمدجعفر باقری‌نیا با آن در سومین جشنواره عمار حضور داشته است، با او گفت‌وگویی داشتیم که می‌خوانید:
درباره سوژه این مستند و انگیزه خودتان برای ساختش توضیح می دهید؟
وقتی پیشنهاد ساخت مستندی درباره شهید علی حسن‌پور را به من دادند، با توجه به این که خودم اصالتا یزدی هستم و درباره این اتفاق هم تحقیقاتی کرده بودم و کم‌وبیش درباره این فرد شنیده بودم، ساخت مستند را قبول کردم البته در یزد دو شهید ترور دیگر هم داریم که یکی از آنها شهید صدوقی است که شهید محراب هم گفته می‌شود و فرد دیگری به نام حسن حمومی که چون بستر انقلابی نداشته به آن پرداخته نشده است ولی این فرد را هم منافقین صرفا برای ایجاد رعب و وحشت ترور کردند.
علی حسن‌پور معروف به علی نفتی، در دوران انقلاب از مبارزان سیاسی بوده و به خاطر کار نفت‌فروشی ارتباطات مردمی خوبی هم آن زمان داشته و نزد آیت الله صدوقی هم جایگاهی داشته است چرا که می‌توان گفت منافقین را از یزد دور کرده بود.
درباره مراحل ساخت این مستند توضیح می‌دهید؟
کار ساخت این مستند حدود 15 روز طول کشید و به خاطر همکاری خوب خانواده شهید و همشهری‌های او، مشکلی در طول ساخت فیلم نداشتیم و برخی صحنه‌ها را به خوبی بازسازی کردیم، البته می‌خواستیم با یکی از ضاربان که سوار بر موتور سیکلت، علی نفتی را به شهادت رسانده بود، در فیلم، گفت‌وگو داشته باشیم و حتی صحنه ترور را هم بازسازی کنیم اما در جلسه‌ای که داشتیم به این نتیجه رسیدیم که این کار صورت نگیرد اما توانستیم تصاویری از ضارب اصلی که در کشور کاناداست پیدا کنیم و در فیلم نمایش دهیم.
ما 17 هزار شهید ترور داریم که بسیاری از آنها مردم عادی بودند اما سینما و سینماگران به این موضوع توجهی ندارند جز آنکه چند اثر مستند ساخته شده که در آنها هم کمتر به مردم عادی پرداخته شده است، علت این موضوع را چه چیزی می‌دانید؟
بخش بزرگی از این موضوع به مدیران و مسئولان فرهنگی برمی‌گردد که انقلاب اسلامی را صرفا در برجسته کردن اسم چند شخصیت بزرگ می‌بیینند در حالی که در بسیاری از شهرستان‌های کشور، افرادی داریم که سرگذشت انقلابی و تکان‌دهنده‌ای دارند اما به آنها توجهی نشده است.
در پرداختن به سوژه‌ها تبعیض صورت می‌گیرد، به طور مثال اگر درباره شهید شوشتری و یا دکتر فاطمی که افرادی شناخته شده‌ای هستند، کاری ساخته شود، ناخودآگاه مسئولان بیشتر به آنها توجه می‌کنند اما به طور مثال درباره شهید حسن‌پور که همیشه همراه آیت الله صدوقی هم بوده، توجهی نمی‌شود.
من دنبال سوژه‌هایی می‌روم که مثل خودم گمنام باشند، به عنوان مثال، آهنگری را سراغ دارم که در زمان حضور امام خمینی(ره) در فرانسه، با ایشان ارتباط داشتند و20 سال مبارزه کرده است، قطعا می‌توان قصه و فیلم خوبی از زندگی این فرد درآورد، اما به این گونه موارد پرداخته نشده حتی اسم یک خیابان هم به نام چنین افرادی نشده است.
ما 17 هزار شهید ترور داریم ولی حتی 100 فیلم هم درباره آنها کار نکرده‌ایم، بنابرین در این زمینه، خیلی ضعیف و بد عمل کردیم از طرف دیگر درباره فتنه 88 هم هنوز بعد از گذشت چند سال، هنوز فیلم مناسبی نداریم، سوژه های خوبی داریم اما کسی حمایت نمی کند و فقط حرف زده می‌شود و در مواردی هم به گونه‌ای فضاسازی می‌شود که ادامه کار را برای فیلمساز غیرممکن می‌کند.
چه راه‌کاری دارید؟
به نظر من، جاهایی مثل جشنواره عمار که سیاست‌گذاری درستی دارند می‌توانند از طریق نفوذ و ارتباطشان در استان‌ها، فضا را به سمتی ببرند که در هر سال، هر استانی به جای این که بنر پنج میلیونی بزنند و بعد از مدتی جمع کنند، چهار فیلم 20 دقیقه‌ای درباره شهدایش بسازد، در این صورت است که می‌توانیم بگوییم بعد از گذشت 30 سال کاری کرد‌ه‌ایم البته با توجه به این که فضا و نسل عوض شده، این کار تا حدی سخت است.
سوژه‌های دیگری با این موضوع دارید؟
سوژه‌های خوبی درباره دوران انقلاب اسلامی به ویژه در شهرستان‌ها دارم اما باید موقعیت و شرایط خوبی ایجاد شود تا بتوانم روی این سوژه‌ها کار کنم.
به جز مستند «دستهای نفتی»، آثار دیگری هم درباره شهدای انقلاب کار کردم از جمله مستند « اشا و هیشتا» درباره خانواده یک شهید زرتشتی و مستند «آن روز قرار بود» که درباره رشادتها و فداکاری‌های یک معلم شهیده است.
فیلم شما در جشنواره عمار هم حضور داشته و خودتان نیز به این جشنواره اشاره‌ای داشتید، نظرتان درباره آن چیست؟
من جشنواره عمار را جشنواره‌ای می‌دانم که در کار خودش، صداقت کامل دارد به خصوص این که به ارگان خاصی هم وابسته نیست اما نقدی هم به آن دارم که چرا فیلمساز را به عنوان یک فیلمساز به کار نمی‌گیرد، علی‌رغم این که عمار، مردمی است ولی با توجه به رشد روزافزون خود جشنواره و روند فیلمسازی، مسئولان جشنواره وظیفه دارند فیلمسازان شرکت کننده را هم از لحاظ تکنیکی و فنی هم پیشرفت دهد، فیلمسازی کار سختی است کسی که چند فیلم می‌سازد و بعد از این که جایی جایزه گرفت دیگر کار نمی‌کند فیلمساز نیست.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی جشنواره مردمی عمار