به گزارش مشرق، باید تجربه همراه بیمار بودن را داشته باشید تا درک کنید که چقدر این افراد بیشتر از خود بیمار در رنج و سختی هستند. این رنج و سختی زمانی بیشتر نمود پیدا می‌کند که همراه نداند چگونه شبی را که بیمارش باید بستری باشد تا صبح بگذراند.

 

به ویژه در این چند روز اخیر که تهران با برف و باران و سوز سرمای شدید و دمای زیر صفردرجه شبانگاهی‌اش پایتخت نشین ها را غافلگیر کرده است.

 

این حکایت بسیاری از همراهان بیمارانی است که از شهرستان به امید بهبود عزیزشان راهی بیمارستان‌های تهران شده‌اند؛ اما وقتی به آن‌ها گفته می‌شود که باید چند شبی میهمان تهران باشند آن‌وقت است که کاسه چه کنم چه کنم دست می‌گیرند که شب‌ها را کجا بمانند؟

 

نه می‌توانند بیمارشان را رها کرده و به شهرشان بروند نه بیمارستان جایی برای اقامت آن‌ها درنظر گرفته است.

 

متاسفانه آن‌قدر خرج و مخارج بیمارستان‌ها بالاست که در توان بسیاری از همراهان از شهرستان آمده نیست که در مسافرخانه یا هتل‌های شهر به سر برند.

 

برای همین است که در کنار بسیاری از بیمارستان‌های تهران به ویژه بیمارستان‌های دولتی شاهد چادرهای مسافرتی هستیم.

 

چهره نازیبایی که هر ببینده‌ای را متأثر می‌کند. به بیمارستان شریعتی در خیابان کارگر شمالی سر زدیم. جایی که همراهان بیمار با چادر و پلاستیک سرپناهی برای خودشان ساخته‌اند تا بتوانند چند شبی راکه مجبورند در تهران بمانند، به نحوی سر کنند.
 
بیمارستان‌هایی که برای همراه بیمار امکانات اقامتی در نظر گرفته باشد به خصوص بیمارستان‌های دولتی بسیار کم هستند. بیمارستان شریعتی با وجود آنکه گفته می‌شود یک همراه سرا با ظرفیت بیش از 100 نفر دارد اما تعداد بیماران شهرستانی و همراهانشان از میزان ظرفیت این همراه سرا بیشتر است.

 

برای همین باقی کسانی که جایی ندارند چاره‌ای جز زدن چادر در نزدیکی بیمارستان نخواهندداشت. به همین دلیل سراغ آن‌ها رفتیم تا از خودشان درباره شرایطی که آن‌قدرها هم خوب نیست سؤال کنیم.
 
امشب تهران یخ می زند به فکر همراهان چادرنشین بیماران باشید

روز گذشته بارش برف، برخی از نقاط تهران را سفید پوش کرده بود و البته سوز و سرما در تمام مناطق تهران احساس می‌شد. در این میان بی خانمان‌ها، کارتن خواب‌ها و البته همراهان بیماران که از شهرستان آمده‌اند برایشان چنین شرایطی به هیچ عنوان مطلوب نیست.

 

به همین دلیل برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی و همچنین برخی از مسوولان ساکت ننشستند و نسبت به این موضوع به ویژه وضعیت همراهان بیمارستان شریعتی اعتراض کردند. آ

 

قای امیر سیاح، تهیه کننده شبکه تلویزیونی در اعتراض به وضعیت این افراد در نامه‌ای به دکتر صادق واعظ زاده، رئیس مرکز الگوی اسلامی پیشرفت و دکتر مهدوی، رئیس دانشکده اقتصاد دانشگاه تهران نوشت: «زمانی که از پیاده راه مقابل بیمارستان شریعتی عبور کردم با منظره تکان دهنده‌ای مواجه شدم. تعدادی چادر توسط خانواده‌هایی که عزیزانشان در بیمارستان آن سوی خیابان بستری بودند برپا شده بود. در دوران دانشجویی‌ام که در دهه 70 بود چنین صحنه‌هایی وجود نداشت. عجیب آنکه این وضعیت مایه شرمساری در کنار دیوار دو نهاد راهبردی اقتصاد ایران برپا شده است.»

 

او در بخش دیگری از نامه‌اش نوشت: «از قرار اطلاع، تهران امشب یخ می زند و ممکن است هموطن‌های ساکن در این چادرها از شدت سرما فوت کنند... از شما خواهش می‌کنم در این شب‌های سرد دو اتاق گرم از ساختمان‌هایتان را برای خواهرها و برادرهای ساکن این چادرها اختصاص دهید.»
 
دیشب با هیزم آتش روشن کردیم امشب هم خدا بزرگ است...

چادرهای مسافرتی در پیاده روی مقابل بیمارستان شریعتی کنار هم قرار گرفته‌اند و با پلاستیک روی برخی از آن‌ها پوشیده شده تا با کمک آن بیشتر بتوانند فضای داخل چادر را گرم کنند. سراغ یکی از چادرهایی می‌رویم که چند کفش کهنه مقابل ورودی آن گذاشته شده.

 

یکی از آن‌ها می‌گوید: «از زنجان آمده‌ایم و 20 روز می‌شود در چادر مقابل بیمارستان هستیم تا مریضمان حالش بهتر شود.» از تحمل سرما و سختی‌های آن سؤال می‌کنیم می‌گوید: «هوا خیلی سرد است اما چاره دیگری نداریم. دیشب با هیزم آتش روشن کردیم. امشب هم خدا بزرگ است یک کاریش می‌کنیم.»

 

ساکن چادر دیگر یک هفته‌ای می‌شود که از سنندج میهمان پیاده رو تهران شده است و می‌گوید: «مریض بد حال داریم و نمی‌توانیم او را تنها بگذاریم. جایی هم برای ماندن نداریم.

 

بیمارستان هم به ما اجازه نمی‌دهد در بیمارستان بمانیم. اما باید سریعاً هم در دسترسشان باشیم. برای همین نمی‌توانیم به خانه برویم. توان مالی مسافرخانه رفتن هم نداریم.»

 

سرما این خانواده را هم اذیت می‌کند اما آن‌ها هم چاره‌ای جز تحمل ندارند: «می گویند مکان‌هایی برای ماندن همراه بیمار هست اما هربار که رفته‌ایم می گویند جای خالی نداریم. ما هم دیگر چند روز می‌شود در این چادر مانده‌ایم. شاید زودتر مریضمان خوب شود و به شهرمان برگردیم.»
 
آن‌ها همراه بیمار نیستند معتاد و کارتن خواب‌اند

در حین تهیه گزارش هستیم که حراست مرکز الگوی اسلامی پیشرفت از اتاق مخصوصشان بیرون می‌آید و علت عکاسی و سؤال‌ها را جویا می‌شود و در جواب می‌گوید: «تعداد کمی از این افراد همراه بیمار هستند.

 

اکثراً کارتن خواب‌اند و در بینشان معتاد هم پیدا می‌شود. بعضی از آن‌ها ماه‌هاست در اینجا هستند.»

 

او در پاسخ به این سؤال که چرا فکری به حال آن‌ها نمی‌شود؟ گفت: «این کار، یعنی ساماندهی کارتن خواب‌ها و معتادها بر عهده شهرداری است. بارها گفته‌ایم اما بی‌فایده بوده. آن‌ها را جمع می‌کنند فردا برمی‌گردند.

 

مخصوصاً معتادهایشان. چون آن‌ها برای فرار از دست پلیس به اینجا پناه می‌آورند. چون وقتی پلیس از آن‌ها بخواهد سؤال کند که اینجا چه کار می‌کنید،مثلاً می گویند مادرم در بیمارستان است. اینجا برایشان محل امن است. کارتن خواب‌ها هم اوضاعی بهتر از معتادها ندارند. در بینشان آدم‌هایی که واقعاً همراه بیمار هستند کم است. شاید 50 درصدشان باشد.»  با وجود حرف‌هایی که حراست مرکز الگوی اسلامی پیشرفت می زند معمولاً کارتن خواب‌ها چادر مسافرتی ندارند؛اما آنچه در اینجا شاهد بودیم اکثراً دارای چادر مسافرتی‌اند.

 

شاید هم برخی از آن‌ها برای همان رد گم کردن چادر مسافرتی تهیه کرده باشند. با این وجود هر چه باشند آن‌ها هم انسان هستند و باید مورد توجه و حمایت قرارگیرند و نمی‌شود بی تفاوت از کنار آن‌ها عبور کرد.
 
به سادگی از کنار آوارگی همراهان بیمار عبورنکنیم

به نظر می‌رسد رنج همراه بیمار بودن کم از درد خودِ بیماری ندارد. متاسفانه پرسنل بیمارستان‌ها هم به این موضوع توجه ندارند، افرادی که از شهرستان به تهران می‌آیند مکانی جز بیمارستان برای اسکان ندارند و متاسفانه به جایی می‌رسد که خیابان اقامتگاه مقطعی‌شان می‌شود و برپایی چادر در مقابل بیمارستان‌ها و پیاده روها، اقامت موقت در خودرو، نشستن روی صندلی‌های بیمارستان تا صبح، خوابیدن روی زمین یا نمازخانه و... به دلیل نبود امکانات اقامتی در بیمارستان‌ها و نداشتن محلی به نام «همراه سرا» تصویر نازیبایی خلق می‌کند که به مرور زمان در نگاه عابران هم امری عادی شده است.

 

شاید با وجود آنکه آقای محمدعلی همتی، معاون درمان سازمان تأمین اجتماعی یکی از مهم‌ترین برنامه‌های سازمان را ارتقای هتلینگ دانسته اما این بخش از کم توجه ترین بخش‌های بهداشت و درمان است.

 

چون با وجود دانستن چنین مشکلاتی برخی از مسوولان گفته‌اند بحث اصلی درمان؛ خود بیماران است، حالا جای خواب همراه پیشکش! آقای علی کائیدی نماینده دوره هشتم مجلس در گفت و گو با شبکه ایران این حرف را زده بود و در ادامه نیز به نکته اشاره کرد که همراه بیمار به نوعی می‌تواند شب را به صبح برساند: «همراه بیمار می‌تواند بالاخره هر طور که شده شب را به صبح برساند ولی به هر حال باید امکاناتی در بیمارستان‌ها فراهم شود و با نرخ مناسب در اختیار همراهان بیماران قرار گیرد.»

 

اما واقعاً تحمل سرمای شب تا صبح ساده است؟ برخی از مسوولان هم امیدشان به خیران است که بخشی از کمک‌های مردمی‌شان را به ساخت همراه سراها اختصاص دهند. اما بد نیست کمی خودمان را جای همراهان نگران بیماران بگذاریم و آمدنشان به تهران و آوارگی‌شان در اطراف بیمارستان‌ها را امری عادی تلقی نکنیم.... مخصوصاً در این روزهای سرد پاییزی.....

 

منبع: صبح نو