به گزارش مشرق، یک روز قبل از بازی با سیاه جامگان درحالی که استقلال برای رسیدن به ششمین برد تمرکز کرده بود، منصوریان اما تمرکزش به هم ریخته بود چرا که مدیر برنامه های امید نورافکن پیشنهاد چند صد میلیون تومانی برای تمدید قراردادش با استقلال داده است.
این همان نورافکن است که چند هفته قبل منتظر حضور در میدان بود و تشنه اعتماد مربی. او البته که حق دارد آینده اش را بسازد و در این مسیر هیچکس نمی تواند این جوان را سرزنش کند، اگر قیمت نورافکن بالاتر رفته طبیعتا به دلیل تلاش های سال های سال شبانه روزی است، از غذا خوردن گرفته تا تمرین کردن و در اردو بودن و محدود کردن و تمرکز و تلمذ، با این حال اما باشگاه استقلال هم به همان اندازه که نورافکن باید به فکر آینده خودش باشد، باید به فکر آینده باشگاه باشد، این یک معامله حرفه ای است که هر دو طرف این معامله باید بهترین را در نظر بگیرند تا هم استقلال که از نوجوانان پای نورافکن ایستاده سود آنهمه سرمایه گذاری اش روی یک بازیکن را ببرد و هم نورافکن نتیجه آنهمه تلاش را ببرد.
پس اشکال کار کجاست؟ یکی از بزرگترین قصه ها در این رابطه ماجرای رونالدینیو و میلان بود، رونالدینیو دو بار بهترین بازیکن قاره سبز شد، او فوق العاده بازی می کرد و نقشی شبیه به مسی امروز برای بارسا را برای میلان بازی می کرد و شاید هم بیشتر چرا که امروز بارسا دو یا سه بازیکن دیگر هم در ترکیب تیم دارد که خیلی نزدیک به مسی اثر گذارند اما آن روزها یک رونالدینیو بود و یک آ ث میلان. با این حال وقتی میلان خواست قرارداد رونالدینیو را تمدید کند و رونالدینیو قبول نکرد آنچلوتی با نظر باشگاه او را نیمکت نشین کرد.
میلان از آن ماجرا آسیب جدی دید اما رونالدینیو را دیگر لازم نداشت، آنها بازیکنی لازم داشتند که برای میلان بماند و هر روز آماده تر و با تجربه تر شود. میلان در آینده فوتبالش را در همان سطح بالا طی سال ها ادامه داد و رونالدینیو اما به دلیل نیمکت نشینی قیمتی پایین تر و باشگاه هایی ضعیف تر را تجربه کرد و خیلی زود از کورس و بورس خارج شد اگر چه شاید این استراتژی خود خواسته بود برای به دست آوردن ثروت بیشتری که به عنوان بازیکن آزاد به دست می آورد.
این ماجرا یکی از مهمترین داستان ها در مورد منافع بازیکن و باشگاه است، استقلال و البته اکثر تیم های ایرانی اما این داستان را نمی شناسند و آن را انجام نمی دهند. اینجا نورافکن ها می آیند و در یک فرصت مناسب هنر خود را نشان می دهند و باشگاه تماشا می کند. در واقع استقلال برای رساندن نورافکن به اوج فوتبالش قبل از این نقطه باید کمیته فنی هایی داشته باشد تا قرارداد جوان ترهای مستعد را تمدید کند و قیمت را هم منصفانه بنویسد و البته زمانش را هم درست تنظیم کنند.
قیمت ها دقیقا به همین دلیل بالا و یالاتر می روند چون ساز و کار اقتصادی در این رابطه وجود ندارند و باشگاه ها طوری مدیریت می شوند که انگار قرار است آنها فقط فوتبال بازی کنند و جام ببرند بدون توجه به هزینه ها و اصول. باشگاه استقلال البته آکادمی فوق العاده ای دارد که هر سال بازیکنان جدیدی را به فوتبال ایران معرفی می کند و این بسیار خوب است اما اصول استفاده از بازیکنان هم باید مورد نظر قرار بگیرد.
در واقع امروز ماجرای پرسپولیس هم تا حدودی همین است، آنها آنجا در پرسپولیس هم باید جوان ترهایی که مستعد هستند را با قراردادهای بلند مدت تری استخدام کننداما می بینیم که در استقلال به جای قرارداد با نورافکن ها و اسماعیلی ها با رحمتی ها و حیدری ها قرارداد سه ساله بسته اند. در پرسپولیس هم شرایط خیلی بهتر از این نیست کما اینکه دیدیم رامین رضائیان و مهدی طارمی به محض آنکه تصور کردند می توانند از پرسپولیس بروند، رفتند و البته برگشتند چون معادلاتشان درست از آب در نیامده بود.
این همان نورافکن است که چند هفته قبل منتظر حضور در میدان بود و تشنه اعتماد مربی. او البته که حق دارد آینده اش را بسازد و در این مسیر هیچکس نمی تواند این جوان را سرزنش کند، اگر قیمت نورافکن بالاتر رفته طبیعتا به دلیل تلاش های سال های سال شبانه روزی است، از غذا خوردن گرفته تا تمرین کردن و در اردو بودن و محدود کردن و تمرکز و تلمذ، با این حال اما باشگاه استقلال هم به همان اندازه که نورافکن باید به فکر آینده خودش باشد، باید به فکر آینده باشگاه باشد، این یک معامله حرفه ای است که هر دو طرف این معامله باید بهترین را در نظر بگیرند تا هم استقلال که از نوجوانان پای نورافکن ایستاده سود آنهمه سرمایه گذاری اش روی یک بازیکن را ببرد و هم نورافکن نتیجه آنهمه تلاش را ببرد.
پس اشکال کار کجاست؟ یکی از بزرگترین قصه ها در این رابطه ماجرای رونالدینیو و میلان بود، رونالدینیو دو بار بهترین بازیکن قاره سبز شد، او فوق العاده بازی می کرد و نقشی شبیه به مسی امروز برای بارسا را برای میلان بازی می کرد و شاید هم بیشتر چرا که امروز بارسا دو یا سه بازیکن دیگر هم در ترکیب تیم دارد که خیلی نزدیک به مسی اثر گذارند اما آن روزها یک رونالدینیو بود و یک آ ث میلان. با این حال وقتی میلان خواست قرارداد رونالدینیو را تمدید کند و رونالدینیو قبول نکرد آنچلوتی با نظر باشگاه او را نیمکت نشین کرد.
میلان از آن ماجرا آسیب جدی دید اما رونالدینیو را دیگر لازم نداشت، آنها بازیکنی لازم داشتند که برای میلان بماند و هر روز آماده تر و با تجربه تر شود. میلان در آینده فوتبالش را در همان سطح بالا طی سال ها ادامه داد و رونالدینیو اما به دلیل نیمکت نشینی قیمتی پایین تر و باشگاه هایی ضعیف تر را تجربه کرد و خیلی زود از کورس و بورس خارج شد اگر چه شاید این استراتژی خود خواسته بود برای به دست آوردن ثروت بیشتری که به عنوان بازیکن آزاد به دست می آورد.
این ماجرا یکی از مهمترین داستان ها در مورد منافع بازیکن و باشگاه است، استقلال و البته اکثر تیم های ایرانی اما این داستان را نمی شناسند و آن را انجام نمی دهند. اینجا نورافکن ها می آیند و در یک فرصت مناسب هنر خود را نشان می دهند و باشگاه تماشا می کند. در واقع استقلال برای رساندن نورافکن به اوج فوتبالش قبل از این نقطه باید کمیته فنی هایی داشته باشد تا قرارداد جوان ترهای مستعد را تمدید کند و قیمت را هم منصفانه بنویسد و البته زمانش را هم درست تنظیم کنند.
قیمت ها دقیقا به همین دلیل بالا و یالاتر می روند چون ساز و کار اقتصادی در این رابطه وجود ندارند و باشگاه ها طوری مدیریت می شوند که انگار قرار است آنها فقط فوتبال بازی کنند و جام ببرند بدون توجه به هزینه ها و اصول. باشگاه استقلال البته آکادمی فوق العاده ای دارد که هر سال بازیکنان جدیدی را به فوتبال ایران معرفی می کند و این بسیار خوب است اما اصول استفاده از بازیکنان هم باید مورد نظر قرار بگیرد.
در واقع امروز ماجرای پرسپولیس هم تا حدودی همین است، آنها آنجا در پرسپولیس هم باید جوان ترهایی که مستعد هستند را با قراردادهای بلند مدت تری استخدام کننداما می بینیم که در استقلال به جای قرارداد با نورافکن ها و اسماعیلی ها با رحمتی ها و حیدری ها قرارداد سه ساله بسته اند. در پرسپولیس هم شرایط خیلی بهتر از این نیست کما اینکه دیدیم رامین رضائیان و مهدی طارمی به محض آنکه تصور کردند می توانند از پرسپولیس بروند، رفتند و البته برگشتند چون معادلاتشان درست از آب در نیامده بود.