با توجه به فضای گفتگو و بویژه سوالهای پایانی، ادعای عدم پی بردن به هویت صهیونیستی مصاحبه‌کننده، بیش از آنکه اهانت به مخاطب باشد، توهین به ضریب هوشی مصاحبه‌شونده است؛ با این حال ما ادعایی در این باره نداریم. مسئله مهمتر محتوای پاسخ فرهادی به پرسش خبرنگار هاآرتص است. خبرنگار از او می‌پرسد: "مسئله ایران و اسرائیل را چگونه حل کنیم؟"  فرهادی پاسخ می‌دهد: "سیاسیون نمی‌خواهند این مسئله را حل کنند چرا که خیلی چیزها را از دست می‌دهند. تنها امید من(برای حل این مسئله) به مردم است نه به سیاسیون"

خبرنگار صهیونیست به فرهادی می‌گوید"من امید کمی به مردم دارم" و فرهادی به گفته او می‌افزاید: "به دلیل اینکه آنها(مردم) تحت تاثیر سیاسیون و رسانه‌ها هستند. سیاسیون ترس(از دیگری) را به منظور خلق مشروعیت برای خود تولید می‌کنند؛ آنها تاکنون موفق بوده‌اند، متاسفانه!"   

مذمت گفت‌وگو با رسانه‌ی یک رژیم جعلی که سالانه هزاران نفر از مردم بومی فلسطین را می‌کشد و بر روی کشته‌های آنها خانه‌‌هایی برای خود می‌سازد، فی‌نفسه موضوعیت دارد، اما اگر این دیالوگ و گفت‌وشنود درباره موضوع اسرائیل حتی اگر به جای یک روزنامه صهیونیستی با یک رسانه‌ از گینه‌بیسائو هم انجام شده بود باز هم چیزی را عوض نمی‌کرد. فروکاستن مسئله دشمنی ایران با رژیم صهیونیستی به خدعه جمعی از سیاسیون برای خلق مشروعیت برای خود، به قدری از منظر درک اعتقادات گوینده حائز اهمیت است که موضوع پی‌بردن یا غافل بودن نسبت به هویت خبرنگار را از نظر اهمیت در درجه دوم قرار دهد.