به گزارش مشرق،‌ به مناسبت چهلمین روز درگذشت شاعر نام آور انقلاب احمد عزیزی، «رضا اسماعیلی» شاعر و پژوهشگر ادبی کشورمان یادداشتی را در اختیارمان قرار داده است که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنیم.

شاعری خلاق و تصویرساز

______________

عشق من پاییز آمد مثل پار

باز هم ما بازماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما

گل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل خونجوش بود

در فراق یاس مشکی‌پوش بود

یاس بوی مهربانی می‌دهد

عطر دوران جوانی می‌دهد

یاس‌ها یادآور پروانه‌اند

یاس‌ها پیغمبران خانه‌اند...

احمد عزیزی از شاعران شاخص و به نام نسل اول انقلاب و همراه و همنفس بزرگانی چون سلمان هراتی، سیدحسن حسینی، قیصر امین‌پور، نصرالله مردانی و سپیده کاشانی بود. شاعری خلاق و تصویر ساز که نامش بیشتر با مثنوی‌های درخشان و نثرهای عرفانی‌اش که به «شطحیات» معروف است در اذهان تداعی می‌شود. مثنوی‌هایی با طراوت، جاندار و «از جنس زمان» و شطحیاتی برخوردار از رگه‌های ناب عرفانی.

عزیزی شاعری برخوردار از دانش و بینش ادبی بود. این شاعر انقلاب متأثر از شخصیت‌هایی همچون حضرت امام خمینی(ره)، علامه طباطبایی، شهید مطهری، شهید دکتر بهشتی و آیت‌الله مفتح بود. وی در جلسات بسیاری از عالمان دینی شرکت می‌کرد و از مباحث علمی و فلسفی آنان بهره می‌برد که از جمله آنها می‌توان به حضور در جلسات درس عالم و فیلسوف برجسته «علامه جعفری» اشاره کرد. از همین رو تاأثیرپذیری او از منظومه فکری و فلسفی این بزرگان طبیعی است. از همین رو سروده‌های دینی و آیینی او - جز موارد معدودی که قابل ارفاق و اغماض است - مُلهم و منبعث از آموزه‌های اصیل وحیانی و قرآنی است.

رفتار او با زبان، رفتاری ساده، صمیمی و بی‌تکلف بود. از همین رو، وی تراوشات ذهنی خود را - بی‌هیچ گونه دخل و تصرف و ویرایشی - روی کاغذ می‌پراکند و هرگز بعد از سرودن یک شعر، دغدغه بازبینی و بازنویسی آن را در ذهن نمی‌پروراند. او بر سفره شعر خود به همه کلمات - بی‌هیچ تقدم و تأخری - فراخوان حضور می‌داد و هیچ کلمه‌ای را از ‌آمدن بر این سفره محروم نمی‌کرد. شاید راز موفقیت او نیز در این سعه صدر ادبی باشد. البته این فرمولی است که پیش‌تر توسط بنیانگذار شعر نو(نیما یوشیج) عرضه شده و مورد استقبال شاعران قرار گرفته بود. نیما بر این اعتقاد و باور پای می‌فشرد که شاعر در هنگام سرایش، باید به همه کلمات بار عام دهد و دست رد بر سینه هیچ کلمه‌ای نزند تا شعرش به زبان گفتار و طبیعت صمیمی زبان نزدیک‌تر شود. عزیزی نیز در شعرهای خود به‌ طور کامل از این اصل بهره برد و دروازه‌های شعرش را با سخاوت تمام به روی همه کلمات باز گذاشت.

احمد عزیزی از سبک هندی تاثیر گرفته بود و مطالعاتی در مورد بیدل دهلوی و مولوی داشت. از همین رو در آثارش ترکیبات و تعابیر بدیع و بکر به وفور به چشم می خورد.

رگه های تاثیرگذاری عزیزی از بیدل و مولوی را به طور نامحسوس در اشعارش می توان دید. با این حال سعی او بر این بود که ترکیب سازی ها و مضمون آفرینی ها در اشعارش معاصر و امروزین باشد. به خاطر همین هوشمندی زبان شعری او نو ، با طراوت و برخوردار از مولفه های زیباشناختی شعر این روز و روزگار بود. در حوزه «شطحیات» یا نثرهای عرفانی نیز استعداد و درخشش خوبی داشت. شطحیات او سرشار از دقایق و حقایق عرفانی ست.

وی تاثیر عمیقی در جامعه ادبی گذاشت، به طوری که بسیاری از شاعران نسل بعد از عزیزی، از زبان او متاثر بودند. شاعران بسیاری تلاش کردند به سبک و سیاق او شعر بگویند، اما از آنجا که وی سبکی خاص و منحصر به فرد داشت، دیگران توفیق چندانی در این زمینه پیدا نکردند.

با آرزوی آمرزش و رستگاری برای شاعر« ملکوت تکلم» که بعد از 9 سال انتظار، سرانجام به وصال محبوب خویش رسید و با «کفش های مکاشفه» اش به آسمان کوچید تا تولدی دوباره را تجربه کند. به امید آن که بتوانیم از آثار به جا مانده او، به عنوان بخشی از میراث فرهنگی این آب و خاک ، به خوبی پاسداری کنیم - یاد و خاطره اش گرامی باد.