به گزارش مشرق، بعد از گذشت یک سال از المپیک ۲۰۱۶ هنوز هم کمتر کسی اشک های محمد بنا را بعد از ناکامی شاگردانش در ریودوژانیرو فراموش کرده است. آقای خاص کشتی بعد از بازگشت به ایران، دیگر سمت تشک کشتی نرفت تا اینکه اخیرا به دعوت چند تن از دوستانش در شهریار مربیگری برخی از جوان های علاقه مند به کشتی را در آن منطقه برعهده گرفته و قصد دارد در میان آنها ایجاد انگیزه کند.
در آستانه مسابقات جهانی کشتی فرنگی ۲۰۱۷ در حالی با محمد بنا همکلام شدیم که علاقه زیادی به صحبت کردن درباره کشتی نداشت اما سرنوشت مبهم برخی از شاگردانش و حساسیت مسابقات پیش رو او را وادار به صحبت کردن درباره این موارد کرد.
در ادامه ماحصل گفت و گو را با محمد بنا می خوانید.
با هیچ کس درباره کشتی حرف نزدم
اگر برخی از شاگردان سابق از جمله حمید سوریان و قاسم رضایی در سالروز تولدم با من تماس گرفتند، از لطفشان بوده است. به هر حال ما سال ها کنار هم بودیم و به همین دلیل گاهی اوقات با هم صحبت می کنیم. حتی به مراسم عروسی طالب نعمت پور هم دعوت شده بودم که دوست داشتم در کنار سایر بچه ها آنجا باشم اما مشکلی برایم پیش آمد و این اتفاق رخ نداد. با این حال در تمام این تماس ها با هیچ کدام از این بچه ها درباره کشتی حرف نزدم.
من نمی گویم سوریان برگردد یا نه
من نمی توانم برای حمید سوریان که ۷ مدال طلای جهان و المپیک دارد یا قاسم رضایی که ۲ مدال المپیک به دست آورده، تصمیم بگیرم. آنها دیگر بچه نیستند که مثل زمان جوانی شان من بگویم که می توانند کشتی بگیرند یا خیر. هر کسی شرایط بدنی خودش را بهتر از همه می داند و تشخیص می دهد. اگر از من سوال کنند، شاید راهنمایی شان کنم اما نمی خواهم خدایی ناکرده برگردند و با باخت کارنامه خوبشان زیر سوال برود.
قاسم هنوز هم می تواند مدال بگیرد
البته شرایط قاسم و حمید متفاوت است. رضایی در سنگین وزن در صورت بازگشت کار سختی دارد چون کشتی امروز به سمت سرپا رفته و تخصص قاسم هم در خاک است. شاید هم بخواهد در سنگین وزن ادامه دهد که شرایط متفاوتی خواهد داشت. او سال ها یکه تاز کشتی فرنگی ایران و جهان بوده است. او هنوز هم می تواند بیاید و مدال بگیرد. تصمیم با خودشان است اما امیدوارم بهترین تصمیم را بگیرند.
ملی پوشان فعلی هم شاگردانم بودند
من فقط برای تیم ملی کشتی فرنگی که راهی پاریس شده، آرزوی موفقیت می کنم. من با اکثر نفراتی که در تیم فعلی هستند، کار کردم و این ها در رده های مختلف شاگردانم بودند. شاید فقط الیاسی که در آن دوره در تیم جوانان بود، شرایطش برای حضور در تیم بزرگسالان مهیا نشد. همه آنها لیاقت موفقیت را دارند و امیدوارم به حقشان در مسابقات جهانی برسند. خود اشکانی که الان سرمربی تیم ملی است، کشتی گیر تکنیکی و خوبی بود و برایش آرزوی موفقیت می کنم. البته من این تیم را خیلی هم کم تجربه نمی دانم.
این تیم شبیه سال ۲۰۰۹ است
ما وقتی می خواستیم به مسابقات جهانی سال ۲۰۰۹ دانمارک برویم، به جز مسعود هاشم زاده و حمید سوریان سایر نفرات اولین حضورشان در مسابقات جهانی را تجربه می کردند و شرایط تیم فعلی را داشت. در آخر با همان تیم ۳ مدال برنز توسط اخلاقی، علیزاده و علی اکبری گرفتیم و برای اولین بار نایب قهرمان جهان شدیم. مسابقات جهانی حکایتش با المپیک متفاوت است و تیم می تواند پوست اندازی کند و به جوان ها باید میدان بدهیم. حتی بعد از قرعه کشی مسابقات کار اصلی کادرفنی آغاز می شود که حریفان را آنالیز کند. با نفراتی که من در تیم می بینم، به نظرم می توانند در پاریس قهرمان شوند. البته همانطور که گفتم نقش کادرفنی بسیار مهم است چون تا لحظه آخر باید کشتی گیر را از نظر روانی آماده حضور روی تشک کند.
از موفقیت علی اکبری خوشحالم
امیر علی اکبری جزو کشتی گیران خوبی بود که از جوانی با من کار کرد و می توانست به موفقیت های بیشتری برسد. به هر حال شرایطی پیش آمد که از کشتی کنار رفت و حالا در ورزش دیگری فعالیت می کند. گاهی او را در شهریار می بینم که می آید و تمرین کشتی می کند. خیلی خوشحالم که در مسیر جدیدش موفق شده است.
خاطره تلخ المپیک از ذهنم پاک نمی شود
یک سال از المپیک ریو گذشته اما مطمئن باشید من هیچ وقت آن اتفاقات تلخ را فراموش نمی کنم. تلخ ترین روزهای زندگی ام را در ۱۰ ماه آخر منتهی به المپیک گذراندم چون می خواستم کشتی گیرانی که خودم آنها را پرورش دادم، احیا کنم. حرف و حدیث هم زیاد بود و می گفتند انتخابی نگذاشتی اما اکثر نفرات از جمله امید نوروزی، سوریان و عبدلی در مسابقات مختلف شرکت کردند. فقط شاید قاسم رضایی انتخابی نداد.
نمی خواستم مردم گریه هایم را ببینند
شاید خودم هم شکست المپیک را پیش بینی می کردم اما می خواستم یک معجزه رخ دهد. به هر حال پایان تلخی برای من بود. حمید سوریان نیز همین را گفت. البته من وقتی اشک می ریختم، فکر نمی کردم کسی از من فیلمبرداری می کند. نمی خواستم مردم آن صحنه ها را ببینند و دلشان آزرده شود.
کشتی احتیاجی به من ندارد
شرایط سنی من طوری است که هم طبق قانون بازنشسته هستم و حق ایستادن کنار تشک کشتی را ندارم و هم خودم دیگر انگیزه ای برای بازگشت ندارم. کشتی برای من تمام شد و الان فقط می توانم کنار تشک بنشینم و کار نوجوانان و جوانان را نگاه کنم. دوست دارم نفراتی که زمانی با من کار کردند، موفقیت کسب کنند و من هم لذت ببرم. مطمئن باشید دیگر کشتی به من احتیاجی ندارد.
به خواست همسرم در شهریار هستم
این روزها گاهی اوقات به سالن کشتی شهریار که محل زندگی ام است، می روم. نوربخش و برخی دیگر از مربیان باسابقه با نوجوانان و جوانان کار می کنند و به من هم محبت دارند. برخی مواقع لخت می شوم و روی تشک می روم. با این حال دلیل آمدن من به شهریار همسرم بوده که اصلیتش برای این منطقه است و من هم قبول کردم که اینجا زندگی کنیم.