به گزارش مشرق، پرسپولیس برای بردن بازی پنج‌شنبه چیزی کم و کسر ندارد. البته که اگر طارمی، احمدزاده و نوراللهی بازی می‌کردند توپ برانکو پر بود و می‌توانست حریف را در زمین خودش محبوس کند و احتمالا خیلی زود به خواسته‌اش برسد اما همین حالا هم شرایط برای شکست استقلال و ماندن در کورس صدر جدول فراهم است. حتما برای تیمی که در نیمه نهایی آسیا حاضر بوده و بالاترین کیفیت را در فوتبال ایران ارائه می‌دهد شکست استقلال بحران‌زده با مربی تازه‌واردش نباید چندان دشوار باشد اما یادمان نرود این بازی در بسیاری از اوقات از مسائل طبیعی و معمول مسابقات و منطقی که می‌توان بر اساس آن پیش‌بینی نزدیک به واقعیت داشت پیروی نمی‌کند.
شهرآورد و پیروزی در این مسابقه قواعد خاص خودش را دارد. بخشی از ماجرا فنی است و بخش دیگر به مساله روانی و آماده سازی تیم از این جهت بستگی دارد. پرسپولیس که حذف در نیمه نهایی آسیا را فراموش کرده و بر رویای قهرمانی قاره‌ای‌اش نقطه پایان گذاشته، بعد از برد حذفی شرایط روانی نسبتا مناسبی دارد. ظاهرا شوک ناشی از محرومیت طارمی هم نزد اعضای تیم فروکش کرده و همه این مساله را پذیرفته‌اند. از سوی دیگر حاشیه‌های مربوط به محرومیت مسلمان هر روز که به بازی نزدیک می‌شویم رنگ می‌بازد و خیال همه از این راحت است که مسلمان بازی می‌کند و شرایط تیم متعادل به نظر می‌رسد.
دیروز می‌شد فاکتور شوق و انگیزه برای پیروزی در این مسابقه بزرگ را به وضوح در پیکسل پیکسل عکس چهره بازیکنان پرسپولیس به وضوح دید. پس تا اینجا بخش مهمی از راه را برانکو رفته و می‌داند بازیکنانش به اندازه او و یا شاید بیشتر از خودش دنبال پیروزی و موفقیت مقابل رقیب دیرینه می‌گردند. برانکو و همراهانش در کادر فنی برای اینکه بخواهند بازیکنان را به لحاظ ذهنی آماده این بازی کنند کار سختی ندارند چرا که همه، حتی آنهایی که تجربه حضور در این بازی را ندارند از ابعاد اهمیت این مسابقه آگاهی دارند و می‌دانند برای برخی هواداران بردن این مسابقه چقدر اهمیت دارد.
از بحث اهمیت که بگذریم شناخت حواشی و لم بازی کردن در شهرآورد چیزی است که شاید در این تیم نصیب هر کسی نشده. حالا و در ترکیب احتمالی پرسپولیس منشا، رسن و خلیل‌زاده نفراتی هستند که حاشیه‌های این بازی را ندیده‌اند و با دشواری‌های حل شدن در این بازی آشنا نیستند. از این جمع البته خلیل‌زاده در بازی‌های سپاهان و تراکتورسازی مقابل استقلال شرایط مسابقات سنگین 60-50 هزار نفری را تجربه کرده اما قصه این مسابقه چیز دیگری است و او می‌داند اشتباه احتمالی در این مسابقه مهم‌ترین و احتمالا نابخشودنی‌ترین اشتباه عمر فوتبالی‌اش خواهد بود تا اینطوری حواسش را بیشتر جمع کند.
بشار رسن هم فقط 20 سال سن دارد. او مدام از بزرگی شهرآورد عراق بین زورا و جاویا می‌گوید و اینکه شرایط آن مسابقه هم چیزی است شبیه شهرآورد سرخابی تهران. سن بشار پایین است اما مدل بازی او شبیه فوتبالیست‌هایی نیست که تصور کنیم در این بازی احساساتی می‌شود و کیفیت فنی‌اش در سایه قرار می‌گیرد.
این مساله در مورد منشا هم تا حدودی صادق است. معمولا بازیکنان خارجی در این مسابقه تحت تاثیر شرایط بازی قرار نگرفته و در اتمسفر ورزشگاه غرق نشده‌اند. هرچند این وسط یکی مثل ایمون زاید هم پیدا شده تا بیش از اندازه بدرخشد و اسمش را در دفتر این مسابقه ماندگار کند اما بقیه خارجی‌های پرسپولیس در این مسابقه نه خیلی ضعیف بوده‌اند و نه مثل یک ستاره درخشیده‌اند.
بعد از بحث شهرآورد ندیده‌ها باید برگردیم به همان موضوع کیفیت و این سوال بزرگ را مطرح کنیم که آیا پرسپولیس می‌تواند همان نمایش‌های دلپذیر فصل گذشته و برخی مسابقات این فصل را مقابل رقیب دیرینه ارائه کند؟ شاید با غیبت یکی دو مهره تاثیرگذار این مساله با چالش مواجه شده و البته همه می‌دانند تیم برانکو هنوز با فرم رویایی بیشتر مقاطع فصل قبل فاصله دارد اما در طرف مقابل منصوریانی هم در کار نیست تا به فکر خنثی کردن تیم برانکو باشد و به احتمال فراوان شفر ابتدا به دنبال القای تفکرات خود برای بازی تیمش خواهد بود و از کار انداختن نیروهای تهاجمی تیم برانکو در اولویت بعدی قرار می‌گیرد.
در این سو و در جبهه پرسپولیس اما سوال بزرگ این است، آیا برانکو با آرایش مورد علاقه هفته‌های اخیرش قادر به ارائه همان فوتبال دینامیک - که احتمال برد و رضایت هواداران را بیشتر می‌کند- هست یا نه؟ بازی با نفت در جام حذفی و اصرار 70 دقیقه‌ای روی سیستمی که از دو هافبک تدافعی در عرض همدیگر استتفاده می‌کند ثابت کرد پرسپولیس با ارائه این آرایش از فلسفه خودش فاصله می‌گیرد.
شاید این آرایش برای بازی رفت با الهلال و بستن تیم حریف مناسب به نظر می‌رسید اما در لیگ داخلی و مقابله با تیم‌هایی که ظرفیت تیم و نفرات‌شان نیمی از الهلال هم نیست مثل یک خودکشی به نظر می‌رسد. در واقع استفاده از این آرایش و به انفعال کشاندن مسابقه باعث سردرگمی بیشتر در ارائه برنامه‌های تهاجمی و کارهای ترکیبی تمرین شده می‌شود و با پیش رفتن عقربه‌های ساعت به سوی دقیقه 90 شانس حریف برای ضربه زدن از روی ضربات ایستگاهی، ضدحمله‌ها و موقعیت‌های اتفاقی بیشتر و بیشتر خواهد شد. به عبارت ساده‌تر پرسپولیس با این آرایش امکان ارائه نمایش برتر، خلق موقعیت‌های بیشتر و پیروزی را دقیقه به دقیقه برای خودش کاهش می‌دهد و کاری خواهد کرد تا در شرایط روانی برابر و با وجود توان فنی پایین‌تر حریف، احتمال برد آنها یا رسیدن به حداقل خواسته‌های‌شان بالاتر برود.
حالا سوال اینجاست که آیا تیم فعلی برانکو با در نظر گرفتن کمبودهایش امکان ارائه و اجرای آرایش بهتری را دارد یا خیر؟ دیروز احتمال بخشش محسن مسلمان پررنگ شد و به نظر می‌رسد محرومیت او تعلیق شود. البته که با در نظر گرفتن صحبت‌های دیروز برانکو می‌توان اینطور استنباط کرد که پروفسور حتی اگر مسلمان شرایط بازی داشته باشد او را در ترکیب قرار نمی‌دهد و در این صورت برای اجرای آرایش تهاجمی‌تر باید تمام نیروهای تهاجمی‌اش را از همان ابتدا به زمین بفرستد و چیزی در آستین نخواهد داشت تا در صورت گره خوردن بازی رو کند. تجربه اما نشان داده برانکو اهل این ریسک‌ها نیست و شاید شرایطی شبیه بازی نفت رقم بخورد با این تفاوت که نه تیم حریف شبیه نفت است نه شرایط مسابقه مثل آن دیدار خواهد بود. حتما طبیعی است اگر تصور کنیم استقلال شفر مثل نفت حمید درخشان محتاط نباشد و با اتکا به توانایی نفراتش خیلی زودتر برانکو و بازیکنانش را مجبور به واکنش کند. این واکنش یعنی همان فاصله گرفتن با فلسفه خودی؛ اتفاقی که همراه با ریسک و رو کردن تمام داشته‌های تیم خواهد بود اما در نهایت مشخص نیست که به نتیجه بینجامد.