بارها با گذر از اين خيابان شاهد توقف اتومبيل هاي افراد خيري بوده كه بر اساس توان خود كمك هايي به اين دو انسان سالخورده و نيازمند مي كنند.
اين دو انسان سالخورده و نيازمند كه ظاهراً در پشت نخلستان متروكه اي در حوالي نيروگاه گازي بوشهر زندگي مي كردند، چند روزي است محل زندگي خود را تغيير داده و منزل! خود را در كنار خيابان اصلي بنا كردند.
موضوعي كه دل هر انسان باوجداني را به درد آورده و اين سئوال را در ذهن هر عابري ايجاد مي كند كه وظيفه حمايت از اينگونه افراد در استان و شهر بوشهر با كيست؟
چرا بايد درست در كنار تأسيسات عظيم يكي از نيروگاه گازي كشور شاهد زندگي دو انسان سالخورده اي باشيم كه با چند وسيله محقر روزگار خود را تا زمان فرارسيدن مرگ سپري مي كنند؟
چرا علي رغم وجود سرمايه هاي بي شمار در پايتخت انرژي ايران، مركز آن بايد شاهد چنين صحنه هاي دلخراش و ناگواري باشد؟
هدف از اين نوشتار جمع آوري و برخورد با اين دو انسان نيازمند و بي سرپناه نيست بلكه سئوالي كه مطرح است اين كه چرا تاكنون مسئولين چاره اي براي رفع مشكلات آنان و امثال آن ها نينديشيدند؟
قطعاً شهروندان بوشهري شاهد حضور آن ها در اوايل صبح گرم ترين روزهاي تير و مرداد تا سردترين روزهاي دي و بهمن در كنار خيابان جهت دريافت كمك هاي مردمي بوده اند اما سئوالي كه نمي توان به راحتي از كنار آن گذشت اين كه چگونه مسئوليني كه با اتومبيل هاي چندين ميليوني بيت المال و اداري خود از كنار اين دو انسان ضعيف و آسيب پذير عبور مي كنند، شب ها با خيالي آسوده سر بر بالين گذاشته و به خوابي راحت فرو مي روند؟
به راستي گاهي اوقات زبان قاصر و قلم ناتوان مي شود و انسان از نگاشتن چند سطر هم درمانده مي ماند.
اميدوارم مسئولين استان به جاي صرف هزينه هاي چندين ميلياردي براي برنامه هاي غيرضروري، چاره اي براي رفع مشكل اينگونه انسان ها بينديشند نه اين كه با برخوردهاي قهريه نسبت به جمع آوريشان اقدام كنند.