به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق ، این زیردریایی ها در حقیقت یک نوع ناو هواپیمابر زیر آبی بودند و قابلیت حمل 3 فروند هواپیمای مدل ام 6 آ1 سیران را دارا بودند. هواپیمایی که قابلیت حمل دو خدمه تا فاصله 1190 کیلومتری را با سرعتی در حدود 296 کیلومتر و مسلح به یک بمب 800 کیلوگرمی را داشت .این هواپیما ها در درون زیردریایی حمل شده و در مکان مناسب با به روی سطح آمدن زیردریایی با استفاده از سامانه پرتاب گر نصب شده بر روی زیردریایی هواپیما را به پرواز در می آمدند.

زیردریایی کلاس I_400

 

 پس از حمله ژاپن به پایگاه پرل هاربر آمریکا و ورود آمریکا به جنگ دوم جهانی ، فرماندهان ژاپنی تصمیم گرفتند تا با ساخت یک زیردریایی با قابلیت حمل هواپیما بدون نیاز به سوخت گیری در میان راه به مناطق ساحلی آمریکا خصوصا کانال پاناما حمله کرده و انتقال تجهیزات را به منطقه اقیانوس آرام مختل کنند.

هواپیمای ام 6 آ 1 سیران

 

 در ابتدا قرار بر ساخت 18 فروند از این زیردریایی ها بود اما در طول جنگ و با توجه به مشکلات و شکست های ژاپن در نهایت تنها 3 فروند از این زیردریایی ها ساخته و دو فروند به آب انداخته و عملیاتی شد.در سال 1945 و در زمانی که زیردریایی های ژاپنی آماده حمله به کانال پاناما می شدند سر فرماندهی نیروی دریایی ژاپن تصمیم گرفت تا از این زیردریایی ها برای حمله به نیروهای آمریکایی در سواحل جزیره Ulithi در نزدیکی ژاپن استفاده کند.

 

نیروهای آمریکایی در حال بازرسی I-400

 

که البته در طول مسیر یکی از شناورها شناسایی و غرق شده و شناور بعدی نیز با پایان جنگ و اعلام تسلیم ژاپن به سطح آب آمده و خود را به نیروهای آمریکایی تسلیم کرد.این زیردریایی در زمان خود با طول 122 متر و عرض 12 متر بزرگترین زیردریایی جان بود و همچنین توانایی به پرواز درآوردن هواپیما از روی عرشه خود را نیز دارد بود.

مشخصات کلی:
طول: 122 متر
عرض:12 متر
ارتفاع:7 متر
وزن:6670 تن
عمق غوطه وری:100 متر
سرعت زیر آب : 22 کیلومتر در زیر آب
تسلیحات:8 پرتاب گر اژدر 533 میلی متری
1 توپ 140 میلی متری
3 توپ 3 لوله 25 میلی متری
1 توپ تک لوله 25 میلی متری