بسم الله الرحمن الرحیم

حسن مقدم همیشه مایل بود گمنام باشد و در سپاه عمدتاً غیر از خواص کسی ایشان را نمی شناخت. در طول 30 سال، توفیق شاگردی او را داشتم و در این مدت خیلی چیزها از ایشان دیدیم و یاد گرفتیم. از همان سال های اول دفاع مقدس، چیزی که در ایشان خیلی بارز بود این بود که همه کارهایش برای خدا بود. دیگران را توصیه به عمل برای رضای الهی می کرد و خودش هم این گونه عمل می کرد. یک برداشت مشترکی میان همه دوستانی که ایشان را از نزدیک می شناختند وجود داشت و آن این بود که هر وقت به چهره حسن مقدم نگاه می کردیم گویی به یک چهره بهشتی نگاه می کردیم، مطمئن بودیم که ایشان بهشتی است. او یک انسان چند بعدی بود که همه ابعاد را باهم داشت و رعایت می کرد.

 به کارهایش فوق العاده اهمیت می داد، در طول سال های جنگ و از همان شروع جنگ در سال 59 و تا پایان جنگ در سال 68 همچنان پر کار و پر انرژی بود. حتی قبل از شهادتش 3 الی 4 روز بود که اصلاً به خانه نرفته بود با این که در تهران بود، او این طوری به کارش اهمیت می داد.

ایشان یک ورزشکار حرفه ای بود، کوهنورد بود، اکثر قلل ایران را چند دفعه فتح کرده بود و در این کار دیگران را هم تشویق به رفتن می کرد و با خودش می برد. بارها مسیر تهران از ارتفاعات جنوبی البرز را عبور کرده و از مسیر کوهستان تا شمال رفته بود. حسن مقدم در اوج ورزش وقتی به وقت نماز برخورد می کرد ورزش را تعطیل و نماز اول وقت را می خواند. حتی در بالای ارتفاعات البرز در نقاطی که 1 متر برف بود در سرما و یخبندان روی برف می ایستاد و نمازش را می خواند.

شهید مقدم در رعایت اخلاق سرآمد بود، هر کس با او آشنا می شد فکر می کرد صمیمی ترین دوستش است، از مسئولین بلند پایه تا مسئولین پایین و از سردار تا سرباز همه به او می گفتند حسن و این اوج صمیمیت افرادی بود که او را  می شناختند.

حسن مقدم در سطح فرماندهان طراز اول جنگ بود و از جنس شهیدانی مثل حسین خرازی و حسن باقری و همت و احمد کاظمی بود.

حسن مقدم، توکل عجیبی به خدا داشت و هر جا گیر می کرد توسل به خدا می کرد و راه را باز می کرد هیچ وقت ندیدیم جایی متوقف شود.