به گزارش مشرق، تیم ملی فوتبال ایران درحالی پنجمین حضور خود را در جام جهانی تجربه کرد که مثل چهار دوره گذشته نتوانست از مرحله مقدماتی صعود کند و با برگزاری سه بازی برابر مراکش، اسپانیا و پرتغال و کسب چهار امتیاز به ایران بازگشت.
عملکرد تیم ملی هر چند با تمجید بسیاری از اهالی فوتبال همراه بود اما منتقدانی هم داشت. آنها اعتقاد داشتند تیم ملی باید با شجاعت بیشتری بازی می کرد و کمتر به دفاع روی می آورد.
بهتاش فریبا بازیکن پیشین تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه استقلال در یادداشتی به این موضوع و دلایل حذف تیم های بزرگ از جام جهانی روسیه پرداخته است.
«چرا تیم های بزرگ در جام جهانی روسیه حذف شدند؟ آیا ما با بیشترین تعداد خلق شگفتی در تاریخ ادوار جام جهانی روبرو هستیم؟ اینها سوالاتی است که این روزها کارشناسان و اهالی فوتبال به آن پاسخ می دهند. فوتبال یک بازی گروهی است. وقتی شما می خواهید به نتیجه قابل قبولی دست پیدا کنید نیاز به فاکتورهای مختلفی دارید.
مهمترین مساله به نظر من هماهنگی است. شما وقتی بازیکنان تیم های ملی تان در کشورهای دیگر فوتبال بازی می کنند بالطبع شرایط متفاوتی را تجربه کرده اند. نوع فشار، نوع دفاع، نوع پرس کردن، نوع حمله و به طور کلی در همه زمینه ها شرایط متفاوتی را تجربه کرده اند. یک کشورهایی مثل ما نیاز دارد که تیم ملی اش ۳۰ تا ۴۰ روز بازیکنان را در اردوی تیم ملی داشته باشد تا بتواند هماهنگی را در بین بازیکنان ایجاد کند. اما در کشورهای دیگر شاید ۷۲ ساعت قبل از بازی ملی بازیکنی از یک باشگاه اجازه می گیرد که به تیم ملی کشورش ملحق شود. این البته در بازی های مقدماتی است. بعد هم به تورنمنت می رسند بالطبع زمان بیشتری را صرف هماهنگی می کنند.
اگر بخواهیم در مورد اسپانیا و پرتغال صحبت کنیم باید بدانیم که ماجرای حذف این دو تیم با هم فرق دارد. اسپانیا تکلیفش تقریبا روشن است. آنها با تغییر مربی کار خودشان را خیلی سخت کردند. خودشان باعث حذف خودشان شدند. تیمی که مدتها بود با افکار لوپتگی کار کرده بود و قصد داشت قهرمانی جام جهانی روسیه را از آن خود کند با تغییر این مربی ناگهان از هم پاشید و شرایط به گونه بدی برای آنها پیش رفت. رئیس فدراسیون فوتبال اسپانیا فکر می کرد شوک مثبتی به تیمش می دهد اما به نظرم بزرگ ترین اشتباه اسپانیایی ها این بود که دو روز مانده به شروع بازی ها سرمربی تیم شان را عوض کردند. آنها درست بعد از این تصمیم بود که حذف شدند و تنها چیزی که باعث شد آنها در همان مرحله گروهی حذف نشوند شخصیت تیمی شان بود.
اما این روزها همه درباره تیم ملی نظرات خودشان را صریح مطرح می کنند. عده ای هم بالطبع انتقادهایی دارند. من نمی گویم که ما زیبا بازی کردیم. بازی زیبا شاید از نظر من تعریف دیگری داشته باشد اما این را باید بپذیریم که ما از بهترین استراتژی های ممکن برای رویارویی با اسپانیا و پرتغال بهره بردیم. استراتژی بهتری وجود نداشت. شک نکنید. عربستان را دیدید. روز اول مسابقات رفت که روسیه را شکست بدهد اما ۵ گل از این تیم خورد و آبروی خودش را به باد داد. بعد هم نتوانستند خودشان را جمع و جور کنند.
حالا تصور کنید که ما مقابل اسپانیا برای اینکه به فوتبال زیبا احترام بگذاریم بازی باز را در دستور کار قرار می دادیم. می دانید چه می شد؟ شک نکنید بلایی که بر سر عربستان آمد بر سر ایران هم می آمد. مگر می شد تیمی که از بهترین نفرات هجومی دنیای فوتبال بهره می برد را با یک بازی باز اداره کرد؟ مگر می شد مقابل تیمی که رونالدو را داشت طور دیگری بازی کرد؟ آن هم رونالدویی که از هر زمان دیگری تشنه تر به پیروزی بود. بنابراین استراتژی ما درست بود و هماهنگی خوبی هم بین بچه ها وجود داشت.
کی روش بهتر از هر کس دیگری این موضوع را می دانست که هر ۹۰ دقیقه جام جهانی شرایط خاص خودش را دارد. هیچ تیمی را هم در دنیای فوتبال پیدا نمی کنید که در یک تورنمنت قهرمان شود و حتی ذره ای هم در طول مسیر قهرمانی شانس نیاورده باشد. همیشه شانس در کار بوده و البته این را هم می دانیم که شانس را خود تیم ها با تلاش بیشتر می سازند.
اما با این حال تیم ما همه تلاش خودش را هم به کار گرفت اما در لحظات پایانی آقای طارمی آن توپ را به آن شکل به بیرون می زند. بنابراین ما اگر کمی فقط کمی خوش شانس بودیم می توانستیم به مرحله یک هشتم نهایی صعود کنیم. اتفاقی که برای ژاپنی ها هم رخ داد. آنها اگر کمی خوش شانس تر از بلژیک بودند می توانستند برنده از زمین بیرون بیایند و به مرحله یک چهارم نهایی برسند.
ما در جام جهانی شاهد حذف تیم های بزرگ هستیم اما همه این تیم ها به یک دلیل حذف نشده اند. دلایل مختلفی در کار است. مثلا آلمان به همان دلیل حذف نشده که اسپانیا حذف شد. آلمان ها در زمین راه می رفتند. من بازی آخر آنها را که نگاه می کردم اصلا باور نمی کردم که آن تیم آلمان باشد. میزان دوندگی شان بسیار پایین آمده بود و اصلا در حدو اندازه های قهرمان جام جهانی و یورو نبودند. از این گذشته من واقعا نمی دانم چرا یک مربی مثل یواخیم لوو به این تصمیم می رسد که یکی از بهترین های فوتبال آلمان یعنی سانه را به روسیه نیاورد. بازیکنی که بازی هایش در منچسترسیتی خیره کننده است و خیلی راحت می توانست برای تیم ملی آلمان گره گشا باشد. چطور می شود که یک مربی از سانه عبور می کند؟ نمی دانم. آرژانتین هم که در درون اردویش بدترین شرایط ممکن وجود داشت و صحبت از کودتا بود. دیگر از این وضعیتی بدتر و بحرانی تر سراغ دارید؟ می‌خواهم بگویم هر تیم بزرگی که حذف شده دلالیل خاص خودش را داشته.
نکته ای که مایلم درباره اش صحبت کنم این است که این روزها بعضی ها بعد از حذف اسپانیا و پرتغال مدعی می شوند که ما نباید از این تیم ها می ترسیدیم. باید شجاعانه تر بازی می کردیم. باید حمله می کردیم و خلاصه به مسایلی اشاره می کنند که من آن را منطقی نمی دانم. حالا که اسپانیا و پرتغال حذف شده اند این حرف را می زنیم در صورتی که تحلیل ما برای روبرو شدن با اسپانیا و پرتغال اتفاقا درست و منطقی بود.
ما باید خودمان را برای اسپانیای قهرمان جهان، پرتغال قهرمان اروپا و مراکش قهرمان قاره آفریقا آماده می کردیم. فکر می کنید منطقی بود اگر این تیم های بزرگ را دست کم می گرفتیم یا اینکه بازی هجومی و باز را در مقابل این تیم ها به نمایش می گذاشتیم. آن وقت همین عده‌ای که انتقاد می کنند به بدترین شکل ممکن از کی روش انتقاد می کردند که چرا در درجه اول به دفاع فکر نکرده است.
بنابراین این تحلیل ها و انتقادها از تیم ملی را درست نمی دانم. اسپانیا و پرتغال ابدا تیم های ضعیفی نبودند همان طور که مراکش هم تیم بسیار خطرناک و زهرداری بود. بنابراین تاکتیک تیمی ما درست بود. ما فقط بدشانس بودیم. همین. اگر آن توپی که در لحظات پایانی بازی ایران برابر پرتغال روی پای چپ طارمی آمد روی پای تخصصی اش یعنی پای راست او می آمد حالا خبری از این تحلیل ها نبود. فوتبال همین است.»