به گزارش مشرق به نقل از راهبرد، این سوالی است که کم و بیش در میان سخنرانی​های سیاسیون به آن پرداخته می​شود. برخی خوشبینانه از افزایش میزان مشارکت دم می​زنند و برخی به جای گرم کردن تنور انتخابات با اعلام کاهش میزان مشارکت عمومی، به سیاه نمایی می​پردازند.
 
در مبانی علم سیاست، نخستین بار نظریه پردازانی چون جان لاک، روسو و منتسکیو پس از ارائه تعاریف خود از دولت، حاکمیت و نسبت و رابطه آن با مردم، درباره زمینه‏های مشارکت مردمی سخن گفتند. مشارکتی که درعمومی‏ترین شکل آن به حقوق و مشارکت همگانی و حق رأی، تعمیم یافت .با پیروزی انقلاب اسلامی و برگزاری سالانه یک انتخابات، جلوه​هایی از مردم سالاری به نمایش درآمد که با پررنگ شدن هرباره مشارکت مردمی، رایی دوباره به جمهوری اسلامی داده می​شد و پایه​های نظام مستحکم​تر از گذشته.
 
اینکه زمینه​های میزان مشارکت مردم چیست و چرا گاهی این مشارکت کمرنگ​تر از گذشته می​شود، شرح مفصلی است که از جمله آنها می​توان به باور عمومی در میزان تاثیرگذاری آرا، رضایت همگانی، تضارب آرا در عرصه رقابت و ... اشاره کرد. هرچه موضوع انتخابات، محلی​تر باشد – همچون انتخابات مجلس و شوراها – انگیزه​های منطقه ای نیز بر میزان مشارکت عمومی تاثیرگذار خواهد بود.
 
در مجموع هشت انتخاباتی که برای تعیین ترکیب اعضای خانه ملت برگزار شده، انتخابات مجلس پنجم با حضور 71 درصد واجدین اخذ رای، در بالاترین لیست جایگاه قرار دارد و مجلس هشتم با غیبت 49 درصد واجدین اخذ رای در انتخابات اسفند 86 در پایین ترین جایگاه است. در تمامی ادوار مجلس، بیش از 50 درصد واجدین اخذ رای در انتخابات حضور یافته​اند.

 سايت خبر در توضیح جدول نوشت: علی القاعده متناسب با افزایش نرخ رشد جمعیت در هر سال، جمعیت واجدین شرکت در انتخابات نیز باید افزایش یابد. این قاعده در انتخابات مجلس هشتم صادق نیست. چرا که سن رای دهندگان در قانون انتخابات مجلس از 16 به 18 سال افزایش یافت. به همین دلیل جمعیت واجدین حق رای کمتر از انتخابات مجلس هفتم شد.