به گزارش مشرق، جام بین‌المللی فوتبال زیر ۱۷ سال الکاس با حضور ۱۲ تیم از سراسر دنیا از تاریخ ۴ فوریه (۱۵ بهمن‌ماه) در دوحه قطر آغاز شد که پس از ۱۲ روز با قهرمانی گلاسکو رنجرز اسکاتلند به پایان رسید.

تیم‌های گلاسکو رنجرز اسکاتلند، آ. اس رم ایتالیا، آکادمی اسپایر قطر و کاشیوا ریسول ژاپن چهار تیمی بودند که به نیمه نهایی رسیدند. در این بین گلاسکو رنجرز با شکست نماینده ژاپن راهی دیدار فینال شد و رم هم آکادمی اسپایر را شکست داد تا فینالیست شود. در دیدار نهایی گلاسکو رنجرز و رم در زمان معمول بازی به تساوی یک - یک رسیدند. در نهایت رنجرز در ضربات پنالتی پس از ۱۱ ضربه پنالتی با نتیجه ۹ بر ۸ به پیروزی رسید. دیدار رده‌بندی این رقابت‌ها نیز بین تیم‌های کاشیوا ریسول ژاپن و آکادمی اسپایر برگزار شد که تیم ژاپنی با برتری ۲ بر یک در جایگاه سوم ایستاد.

در این جام علاوه بر چهار تیم راه یافته به جمع چهار تیم برتر، تیم‌های بایرن مونیخ آلمان، پاری‌سن ژرمن فرانسه، رئال مادرید اسپانیا، اسپارتاک مسکو روسیه، راجا کازابلانکا مراکش، ستارگان ساحل تونس، سوون سامسونگ بلو وینگز کره جنوبی و آلتینوردو ازمیر ترکیه حضور داشتند. تیم‌هایی که هر کدام جزو برترین‌های دنیا هستند و باشگاه‌های آنها در رده بزرگسالان نیز موفقیت‌های زیادی کسب کرده‌اند که این مسئله را می‌توان در اهمیت دادن آنها به تیم‌های پایه دید.

بیشتر بخوانید:

ژاوی: قهرمانی قطر ثمره اسپایر بود

در روزهایی که بسیاری قهرمانی قطر در جام ملت‌های آسیا را در توجه آنها به فوتبال پایه و رسیدگی به تیم کمپ اسپایر می‌دانند، بد نیست به تفاوت نگاه آنها با فوتبال ایران هم توجه کرد. چند باشگاه یا آکادمی در ایران وجود دارد که چنین نگاهی داشته باشند؟ کدام یک از باشگاه‌های ایرانی با تیم‌های پایه خود در چنین تورنمنت‌های بین‌المللی شرکت می‌کنند تا بازیکنان خود را از سنین پایین با حضور در میدان‌های بین‌المللی آشنا کنند؟ این در حالی است که وقتی به سابقه بازیکنان حال حاضر تیم ملی قطر نگاهی بیندازیم، برای آنها حضور از رده‌های پایه در تیم آکادمی اسپایر ثبت شده است.

با این شرایط باید سؤالی را مطرح کرد که آیا باشگاه‌های ایرانی توانسته‌اند تیم‌های پایه خود را به درستی و با برنامه‌ای حرفه‌ای پیش ببرند یا برای آنها فقط درآمدزایی از طریق خانواده بازیکنان متمول و والاترین هدف، کسب مقام قهرمانی در لیگ‌های پایه است؟ بین باشگاه‌های ایرانی یا آکادمی‌های فوتبال داخلی، کدام یک توانسته‌اند با ارتباطات بین المللی خود حضور در چنین تورنمنت‌هایی را تجربه کنند تا بازیکنان‌شان را صاحب موقعیت و تجربه بهتری کنند؟ آیا نگاه به فوتبال پایه در ایران حرفه‌ای است یا فقط به دنبال کسب درآمد از این اتفاق هستیم؟ اینها سؤالاتی است که باید از خودمان بپرسیم تا ببینیم تفاوت فوتبال ایران با این همه استعداد با قطری که توانست قهرمان جام ملت‌های آسیا شود، چیست.