به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق ، علی محمدي‌پور به سال 1338 در روستای «دقوق‌آباد» از توابع بخش «نوق» (رفسنجان)  متولد شد. وقتی امام خمینی شروع به کشیدن گوش طاغوت کرد ، علی 4 سالش بود و بچه گی می کرد اما وقتی امام در سال 1357 به ایران برگشت ، این بچه ی کویر ، برای خوش شیرمردی شده بود. همان اولِ کار ، آستین ها را بالا زد و کمربندش را محکم بست به سربازی رهبرش. بالاخره هم در عملیات کربلای 5 مزدش را گرفت و رفت برای مرخصی تشویقی تا روزی که در رکاب «مولا»یش بازگردد و حساب همه ی طاغوت ها را یکسره سازند. انشاءالله.
حاج علی محمدی در زمان شهادت ، فرماندهی گردان 412 از لشکر 41 ثارالله را برعهده داشت. آن چه خواهید خواند بخشی کوتاه از سخنرانی آن سردار عزیز است که مدت کوتاهی پیش از شهادتش در جمع مردم زادگاهش و در مسجد روستا ایراد فرموده:

"شما رفتن آقاي خامنه اي به پاكستان را ديديد. اصلا خدا چي قرار داده براي ما، ما قدرش را نمي دانيم. تو ناز و نعمتيم. مردم پاكستان ديديد كه جوري برخورد كردند با آقاي خامنه اي كه ضياءالحق خجالت مي كشيد همراه آقاي خامنه اي بيايد. مردم پاكستان دست مي كشيدند روي ماشين ، روي آهن ها، دست مي كشيدند روي سر و صورتشان، دست مي كشيدند به صورت بچه، تبرك مي كردند. عظمت جنگ ما همين براي ما بسه. بذاريد ما تكه پاره بشيم توي اين بيابون ها بميريم ولي اسلام اينقدر عظمت داشته باشه كه رئيس جمهورش بره تو پاكستان مردم ديگه يادشون بره خودشون رئيس جمهوري داشتند اصلا محل هيچي بهش نگذارند و بچسبند به ماشين رئيس جمهور ما و ببوسند، دست بكشند روش تبرك كنند صورت بچه هاشون و خودشونو. اين ارزش داره و همين براي ما بسه و امروز مسئله ايران تنها نيست، لبنان مسئله هست، ليبي مسئله هست، سوريه مسئله هست، دنيا و كلا اسلام و مسيحيت و همه مذاهب در خطرند امام بخاطر اين ميگه حركت كنيد."


انتهای پیام/