ساری که در تابستان ۲۰۱۸ جای هموطن خود، آنتونیو کونته، را روی نیمکت چلسی گرفت، شروعی امیدوارکننده همراه آبی‌ها داشت اما نتایج رفته رفته افت کردند و "ساری بال" نیز نتوانسته بود محبوبیتی بین غالب طرفداران چلسی کسب کند تا زمزمه‌های اخراج ساری حتی در میانه‌های فصل هم شنیده شود.

بیشتر بخوانید:

نبرد چلسی با منچستریونایتد در هفته اول

با این حال، ساری فصل آبی‌ها را نجات داد. او چلسی را به رده سوم جدول رساند تا بعد از غیبتی یک ساله، آبی‌ها دوباره به جمع ۴ تیم برتر لیگ بازگردند. اما شاید مهم‌تر از آن، قهرمانی چلسی در رقابت‌های لیگ اروپا باشد. قهرمانی ای که موجب شده چلسی اکنون در سید یک فصل بعد لیگ قهرمانان اروپا در صف بزرگان قرار گیرد. به همه اینها، باید حضور در فینال جام اتحادیه را هم اضافه کرد تا دریافت ساری بعد از یک فصل، روی کاغذ با موفقیت لندن را (احتمالاً) به مقصد یوونتوس ترک می‌کند.

تلاش‌های چلسی برای یافتن سرمربی بعدی آغاز شده و تغییر بعدی، بیست و یکمین تغییری خواهد بود که نیمکت چلسی در دوران لیگ برتر به خود دیده است. در واقع حضور ساری به جای آنتونیو کونته در تابستان ۲۰۱۸، بیستمین تغییر مربی چلسی از سال ۱۹۹۲ و شروع لیگ برتر تاکنون بود و اکنون آبی‌ها بعد از تنها یک فصل، دوباره باید به فکر فردی تازه برای نیمکت خود باشند.

البته این تغییرات، همواره به معنای آمدن نام‌های جدید نبوده است. ژوزه مورینیو و گاس هیدینک دو نفری بوده اند که دو بار در راس کادر فنی قرار گرفته اند و ری ویلکینز فقید نیز در دو مقطع مجزا (یک بار مشترک و بار دیگر تنها) هدایت موقت چلسی را ولو برای یک بازی در دست داشته است.

فورفورتو به تمامی مربیان چلسی در فضای لیگ برتر پرداخته که در ادامه نگاهی به آنها و تاریخ شروع کارشان روی نیمکت آبی‌ها خواهیم داشت:

یان پورترفیلد (اسکاتلند): ژوئن ۱۹۹۱

دیوید وب (انگلستان، موقت): فوریه ۱۹۹۳

گلن هادل (انگلیس): ژوئن ۱۹۹۳

رود گولیت (هلند): می ۱۹۹۶

جان‌لوکا ویالی (ایتالیا): فوریه ۱۹۹۸

گراهام ریکس و ری ویلکینز (انگلیس، موقت): سپتامبر ۲۰۰۰

کلودیو رانیری (ایتالیا): سپتامبر ۲۰۰۰

ژوزه مورینیو (پرتغال): ژوئن ۲۰۰۴

آورام گرانت (رژیم صهیونیستی): سپتامبر ۲۰۰۷

لوئیز فلیپه اسکولاری (برزیل): جولای ۲۰۰۸

ری ویلکینز (انگلیس، موقت): فوریه ۲۰۰۹

گاس هیدینک (هلند، موقت): فوریه ۲۰۰۹

کارلو آنچلوتی (ایتالیا): ژوئن ۲۰۰۹

آندره ویاش بواش (پرتغال): ژوئن ۲۰۱۱

روبرتو دی‌متئو (ایتالیا): مارچ ۲۰۱۲

رافائل بنتیس (اسپانیا، موقت): نوامبر ۲۰۱۲

ژوزه مورینیو (پرتغال): ژوئن ۲۰۱۳

استیو هالند (انگلیس، موقت): دسامبر ۲۰۱۵

گاس هیدینک (هلند، موقت): دسامبر ۲۰۱۵

آنتونیو کونته (ایتالیا): جولای ۲۰۱۶

مائوریتسیو ساری (ایتالیا): جولای ۲۰۱۸

در تاریخ لیگ برتر انگلیس و از فصل ۹۳-۱۹۹۲ شش تیم چلسی، تاتنهام، اورتون، منچستریونایتد، لیورپول و آرسنال تیم‌هایی بوده اند که در تمامی ۲۷ فصل سپری شده در رقابت‌ها حضور داشته اند. از این بین هیچ تیمی به اندازه چلسی (۲۱) دچار تغییر و تحول روی نیمکت خود نشده و نزدیک ترین تیم به آبی‌های لندن، تاتنهام است که در طول این سال‌ها ۱۹ تغییر را روی نیمکت خود دیده است.

البته حضور مربیان موقت یکی از دلایل افزایش این تغییرات برای هر دو تیم بوده است. برای مثال زوج ریکس-ویلکینس در سپتامبر ۲۰۰۰ تنها در ۲ مسابقه چلسی را هدایت کردند، ویلکینز خود در سال ۲۰۰۹ و پیش از ورود هیدینک تنها در یک مسابقه آبی‌ها را رهبری کرد و استیو هالند مربی کنونی انگلستان در دسامبر ۲۰۱۵ در یک مسابقه روی نیمکت چلسی نشست. این اتفاق برای تاتنهام هم به شکلی مشابه رخ داده است. دیوید پلیت و کلایو آلن به ترتیب در ۳ و ۲ مقطع گوناگون به شکل موقت روی نیمکت اسپرز نشسته اند؛ مربیانی که موقت بوده اند اما از آن جایی که تیم در بازی‌هایی با رهبری آنها به میدان رفته، نمی‌توان نام آنها را در ذکر تغییرات از قلم انداخت.

بعد از چلسی و تاتنهام، نوبت به اورتون می‌رسد که در این سال‌ها ۱۳ بار نیمکت خود را دستخوش تغییر کرده است. در رده‌های بعدی نیز نام‌های لیورپول (۹ تغییر)، آرسنال (۶ تغییر) و منچستریونایتد (۵ تغییر) دیده می‌شود.

یکی از نتایج این تغییرات زیاد، عدم ثبات مربیان روی نیمکت برای سالیان متمادی است. باثبات ترین مربی چلسی در این سال‌ها کلودیو رانیری بوده که او نیز ۳ ماه قبل از رسیدن به ۴ سال، از سمت خود برکنار شد. در تاتنهام، مائوریسیو پوچتینو به زودی روی نیمکت اسپرز ۵ ساله می‌شود، در اورتون دیوید مویس بیش از ۱۱ سال هدایت این تیم را به دست داشت، در لیورپول ژرار هولیه و رافا بنیتس هر یک برای ۶ سال در آنفیلد حضور داشتند، در منچستریونایتد آلکس فرگوسن برای ۲۱ سال شیاطین سرخ را رهبری کرد (فقط با احتساب دوران لیگ برتر) و در آرسنال نیز آرسن ونگر بعد از حدود ۲۲ سال از این تیم کناره گرفت.

شاید بسیاری تغییرات بیش از حد نیمکت چلسی را مرتبط با رومن آبراموویچ و عطش او برای کسب موفقیت بدانند اما پیش از ورود آبراموویچ در سال ۲۰۰۳ نیز از این دست تغییرات در چلسی مشاهده شده است. در سپتامبر ۲۰۰۰ و در دوران مدیریت کن بیتس، جان‌لوکا ویالی در شرایطی شغل خود را از دست داد که در یک بازه زمانی ۲ سال و ۷ ماهه، ۵ جام را برای چلسی به ارمغان آورده و آخرین جام خود را نیز تنها یک ماه قبل از اخراج، با پیروزی ۲-۰ بر منچستریونایتد کسب کرده بود. (جام خیریه ۲۰۰۰)

ژوزه مورینیو در طول ۳ فصل کامل حضور در چلسی (مقطع نخست) این تیم را به ۶ قهرمانی (از جمله نخستین قهرمانی آبی‌ها در سطح اول جزیره بعد از ۵۰ سال) رساند اما چندماه بعد از قهرمانی در جام حذفی برکنار شد. جانشین او، آورام گرانت که در ابتدای فصل ۰۸-۲۰۰۷ به عنوان مدیرورزشی به چلسی آمده بود، چلسی را در لیگ برتر به رده دوم رساند، نایب قهرمان جام اتحادیه کرد و برای اولین بار در تاریخ به فینال لیگ قهرمانان رساند، اما انگار ۳ نایب قهرمانی بیشتر از مثبت بودن، به عنوان نقطه‌ای منفی در کارنامه گرانت در نظر گرفته شد.

گاس هیدینک که در میانه‌های فصل ۰۹-۲۰۰۸ به نیمکت چلسی رسیده بود، تیم چهارم جدولی لوئیز فلیپه اسکولاری را به رده سوم رساند، در جام حذفی قهرمان شد و با بدشانسی تمام از صعود به فینال لیگ قهرمانان بازماند. البته هیدینک هرگز قرار نبود در قامت یک مربی دائمی در چلسی حضور داشته باشد.

کارلو آنچلوتی بعد از فصل به یادماندنی ۱۰-۲۰۰۹ و کسب دوگانه داخلی، یک فصل بدون جام را پشت سر گذاشت تا بهترین بهانه را برای مالک روس فراهم کرده باشد. روبرتو دی‌متئو جانشین آندره ویاش بواش شد و تیم او را به قهرمانی در جام حذفی و البته، لیگ قهرمانان اروپا رساند. اما یک شروع ضعیف، دی‌متئو را ۶ ماه بعد از یگانه قهرمانی چلسی در لیگ قهرمانان از نیمکت چلسی دور کرد. رافائل بنیتس نیز در شرایطی از چلسی خارج شد که این تیم را برای نخستین بار در تاریخش به قهرمانی لیگ اروپا رسانده بود. البته در این مورد خاص به نظر می‌رسد هیچیک از طرفداران چلسی از خروج بنیتس ناراحت نشده اند.

در مورد اخراج مورینیو در دسامبر ۲۰۱۵ شاید نتوان بهانه‌ای آورد اما در مورد آنتونیو کونته، او نیز فردی بود که چلسی را در فصل نخست با ۹۳ امتیاز به قهرمانی لیگ برتر رساند و در فصل دوم نیز علیرغم خروج چلسی از جمع ۴ تیم برتر، به قهرمانی در جام حذفی رهنمون کرد. اما او نیز علیرغم میل هواداران در چلسی ماندنی نشد.

از آغاز لیگ برتر در فصل ۹۳-۱۹۹۲ چلسی به ۲۴ جام قهرمانی دست یافته (داخلی و اروپایی) که از این منظر دومین تیم موفق انگلیسی در این برهه محسوب می‌شود. در حقیقت در تمامی این سال‌ها تنها منچستریونایتد توانسته با ۳۸ قهرمانی، جام‌های بیشتری را نسبت به چلسی کسب کند. آرسنال در این سال‌ها ۲۰ بار قهرمان رقابت‌های مختلف شده، لیورپول به ۱۳ قهرمانی رسیده و اورتون و تاتنهام نیز هریک به ترتیب ۲ و یک جام را بالای سر برده اند. منچسترسیتی نیز که البته در برخی از دوره‌های لیگ برتر غایب بوده و در سال‌های اخیر به یک قدرت تبدیل شده، ۱۲ جام را کسب کرده است.

نمی‌توان منکر کارایی برخی از این تغییرات شد، چرا که چلسی کسب چند جام را مدیون مربیانی است که در میانه‌های راه آورده است، اما از طرف دیگر به نظر می‌رسد اطمینان بیشتر به برخی مربیان می‌توانست چلسی را به جام‌هایی بیشتر از آنچه اکنون در موزه افتخارات باشگاه وجود دارد، برساند. ثبات روی نیمکت، اتفاقی است که هواداران چلسی هنوز هم نتوانسته اند آن را به شکل واقعی لمس کنند.