سرویس جهان مشرق – به نظر می‌رسد ناهنجاری‌های جنسی در انگلیس به مسئله‌ای عادی تبدیل شده باشد، اما این مسئله طی روزهای اخیر با انتشار گزارشی تحت عنوان «ارعاب و آزارِ کارمندان دفاتر اعضای پارلمان [۱] » بار دیگر به موضوع داغ رسانه‌های بین‌المللی تبدیل شده است. نتایج تحقیقی که بسیاری از خبرگزاری‌ها آن را «شوکه‌کننده» توصیف کرده‌اند، خبر از شرایط وخیمی می‌دهد که کارمندان دفاتر نمایندگان پارلمان انگلیس، به ویژه مجلس عوام، در محیط کار خود با آن‌ها مواجه هستند. اگرچه این گزارش بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های دنیا پیدا کرده، اما به هیچ عنوان موضوع جدیدی را منعکس نکرده است، بلکه صرفاً جدیدترین گزارش در قالب یک سری تحقیقات ادامه‌دار طی چند سال گذشته بوده است. در ادامه، پس از ارائه مقدمه‌ای کوتاه، به بخشی از مهم‌ترین نکات این گزارش اشاره خواهد شد.

پارلمان انگلیس بار دیگر شاهد اتهامات گسترده درباره بدرفتاری و تعرض جنسی نمایندگان به کارمندانشان است (+)

ارعاب و آزار جنسی؛ نقطه اشتراک مجلس‌های عوام و اعیان

پیش از پرداختن به خود گزارش، باید به برخی مسائل کلی درباره پارلمان انگلیس و معضل ناهنجاری‌های رفتاری و جنسی در این حوزه شغلی پرداخت. ساختار پارلمان انگلیس «دو مجلسی» است و در کنار عضویت تقریباً تشریفاتی ملکه، شامل «مجلس عوام [۲] » و «مجلس اعیان [۳] » می‌شود. مجلس عوام متشکل از ۶۵۰ نماینده است که به روش رأی‌گیری عمومی انتخاب می‌شوند و قدرت اصلی در حوزه قانون‌گذاری را در اختیار دارند. مجلس اعیان شامل مقامات مذهبی ارشد کلیسا و اعضای دیگری است که توسط مردم انتخاب نمی‌شوند و عموماً از طریق موروثی یا با انتخاب ملکه منصوب می‌شوند. با این وجود، به نظر می‌رسد یکی از نقاط اشتراک هر دو مجلس انگلیس موضوع بدرفتاری و تعرض جنسی علیه کارمندان دفاتر نمایندگان است، چراکه این مسئله منحصر به نمایندگان مجلس عوام یا مجلس اعیان نیست.

گزارشی درباره مجلس اعیان [۴] که یک روز قبل از گزارش مجلس عوام منتشر شد [۵] ، نشان می‌دهد ۲۰ درصد از کارمندان نمایندگان مجلس اعیان (یک نفر از هر پنج نفر) که در تحقیقات شرکت کرده‌اند، گفته‌اند در محیط کار خود دچار ارعاب یا آزار شده‌اند [۶] . این رقم اندکی بیش از درصدی است که در مجلس عوام گزارش شده است، اما گزارش مجلس اعیان در رسانه‌ها کم‌تر بازتاب پیدا کرده است، شاید به این دلیل که به نظر می‌آید مسئله آزار جنسی در این مجلس کم‌رنگ‌تر بوده است. در عین حال، گزارشی که «نائومی اِلِنبوگن» گردآوری کرده حاکی از آن است که برخی اعضای مجلس اعیان مکرراً دست به آزار جنسی کارمندان پارلمان زده‌اند و عملاً «مجرمان شناخته‌شده» هستند. در گزارش منتشرشده تأکید شده است که مسئله ارعاب و آزار در مجلس اعیان کاملاً نهادینه شده و نه تنها توسط مجموعه مجلس اعیان تحمل می‌شود، بلکه بسیاری از خود قربانی‌ها نیز تحمل و عدم اعتراض به این رفتارها را به عنوان سختی‌های مسیر پیشرفت در پارلمان پذیرفته‌اند.

به گزارش النبوگن، یکی از اعضای مجلس اعیان در لابی شلوغ پارلمان اقدام به تعرض جنسی به یکی از کارکنان پارلمان کرده است. این گزارش تأکید کرده است که آزارهای جنسی در مجلس اعیان چنان شایع است که کارمندان مراقب هستند تا با یکی از قانون‌گذاران (که یک «مریض قُلدر بدنام» توصیف شده) در یک اتاق تنها نمانند؛ یا حتی مجبور شده‌اند مبلمان و صندلی‌های دفتر کار را به گونه‌ای جابه‌جا کنند که یکی دیگر از نمایندگان «دیگر نتواند به سمت کارمندان خم شود و از درون یقه، داخل لباس آن‌ها را نگاه کند [۷] .» این در حالی است که اعضای مجلس اعیان خودشان را نجیب‌زاده‌تر و اصیل‌تر از مجلس عوام می‌دانند. نکته مهم دیگر این است که شکایت کارمندان از این رفتارها به جایی نمی‌رسد، بلکه چنان‌که قربانیان گزارش می‌دهند، این شکایت‌ها صرفاً به ابزاری برای مسئولان اِعمال قانون تبدیل می‌شود تا از آن‌ها برای اخاذی از قانون‌گذاران و مجبور کردن آن‌ها به رأی دادن به برخی قوانین خاص استفاده کنند.

تحقیر، توهین و آزار جنسی، سهم کارمندان نمایندگان مجلس عوام

اگرچه چنان‌که گفته شد گزارش‌های حیرت‌انگیزی از معضل بدرفتاری و تعرض جنسی در پارلمان انگلیس قبلاً هم منتشر شده‌اند [۸] ، اما گزارشی که اکنون بیش‌تر چشم رسانه‌های بین‌المللی را گرفته، گزارش «جما وایت» درباره همین معضل در مجلس عوام است. این گزارش با نقل‌قول از عده‌ای از شرکت‌کنندگان در تحقیق (که شمار کل آن‌ها به بیش از ۲۲۰ نفر می‌رسد) آغاز می‌شود که برخی از آن‌ها از این قرارند:

تا وقتی استخدام در مشاغل سیاسی در پارلمان بستگی به این داشته باشد که شما چه کسانی را می‌شناسید و با چه افرادی ارتباط دارید، آزار جنسی برای جوانان بلندپروازی مانند من که هر بار، شغلمان را به راحتی‌مان ترجیح می‌دهیم، همچنان «آش کشک خاله» [و واقعیتی تلخ اما اجتناب‌ناپذیر] باقی خواهد ماند.

[نماینده‌ای که من برایش کار می‌کردم] اعتمادبه‌نفس من را کاملاً خرد کرد و کاری کرد که احساس بی‌ارزش بودن کنم. ترک او، دفتر کارش و (متأسفم که بگویم) پارلمان بهترین کاری بود که می‌توانستم بکنم. در محیط‌های کاری جدیدم بود که فهمیدم چه‌قدر رفتار آن نماینده با من نادرست بوده و چه‌قدر روندهای نظارتی در پارلمان اندک هستند.

وایت در بخشی از گزارش خود می‌نویسد:

رایج‌ترین نوع رفتارهای مجرمانه‌ای که به من گزارش شد، با فاصله، اقدام مداوم نمایندگان پارلمان به فریاد کشیدن، بی‌احترامی، تحقیر و توهین علیه کارمندان‌شان، اغلب در انظار عمومی بود. این وضعیت که بیش از یک مشارکت‌کننده در تحقیقات آن را [تحقیر] «قطره، قطره» توصیف کردند، اعتمادبه‌نفس کارمندان را آب می‌کند تا جایی که آن‌ها مضطرب، خسته و بیمار می‌شوند، دیگر نمی‌توانند وظایفشان را انجام دهند و (اغلب پس از یک دوره مرخصی استعلاجی) استعفا می‌دهند یا اخراج می‌شوند. بسیار بیش‌تر از نیمی از افرادی که در این تحقیق مشارکت کردند توضیح دادند که در نتیجه این‌گونه ارعاب‌ها دچار بیماری‌های شدید روانی و/یا جسمی شده‌اند. یکی دیگر از مشکلات، آزار جنسی است. کارمندان با تقابل‌های ناخواسته جنسی مواجه می‌شوند که اغلب با تماس جنسی، گاهی اوقات با زور، همراه است. سطح غیرقابل‌قبولی از «شوخی»های جنسی و صحبت درباره جزئیات خصوصی جنسی بر خلاف میل کارمندان وجود دارد.

«مارک گارنی‌یر» (چپ) نماینده پارلمان انگلیس، علاوه بر شوخی‌های جنسی، از یکی از کارمندان زن خود خواست تا برایش اسباب‌بازی جنسی بخرد (+)

شکایت برابر است با «خودکشی شغلی»

نویسنده گزارش پارلمان انگلیس همچنین خاطرنشان می‌کند:

موضوع یک شخص خاص نیست. مشارکت‌کنندگان در تحقیق به صورت شفاهی و کتبی درباره ارعاب و آزار توسط شمار زیادی از مردان و زنان در همه سنین و همه سطوح ارشدیت در سرتاسر طیف سیاسی توضیح داده‌اند. برخی از رفتارهایی که به من گزارش شد مربوط به مدت‌ها پیش است، اما اکثر مشارکت‌کنندگان درباره تجربیات خود از سال ۲۰۱۵ به این سو گفتند و بسیاری از این تجربیات مربوط به دوره کنونی پارلمان می‌شود. نام برخی نمایندگان پارلمان در توضیحات بیش از یک نفر از مشارکت‌کنندگان برده شده است.

یکی از نکاتی که بسیاری از خبرگزاری‌ها به آن اشاره کرده‌اند، نحوه استخدام کارمندان توسط اعضای پارلمان است. کارمندان به صورت مستقیم توسط شخص نماینده یا حزب سیاسی آن‌ها استخدام می‌شوند و بنابراین تقریباً هیچ حمایتی از این کارمندان نمی‌شود، تا جایی که بسیاری از قربانیان هرگونه شکایتی از بدرفتاری نمایندگان را «خودکشی شغلی» توصیف می‌کنند [۹] . به‌رغم تعبیه مکانیسم‌های جدید برای شکایت کارمندان و برگزاری کلاس‌های داوطلبانه در جهت آموزش رفتارهای صحیح به نمایندگان و کارمندان آن‌ها، این روش‌ها تأثیرگذار نبوده‌اند. به عنوان نمونه، آمار نشان می‌دهد از ۶۵۰ نماینده مجلس عوام، صرفاً ۳۴ نفر و از ۳۲۰۰ کارمند اعضای این مجلس تنها ۱۳۵ نفر در این کلاس‌ها ثبت‌نام یا شرکت کرده‌اند.

«استیون کرب» (چپ) نماینده پارلمان انگلیس، بعد از مصاحبه استخدامی با یک دختر ۱۹ ساله برای او پیام‌های جنسی ارسال کرد (+)

رابطه جنسی در ازای ترفیع شغلی

بخش مهمی از گزارش وایت به موضوع آزار جنسی کارمندان توسط نمایندگان مجلس عوام انگلیس می‌پردازد. اگرچه بخش‌هایی از این گزارش حاوی توصیفات صریح از تعرض و تجاوز جنسی به کارمندان است و طبیعتاً در این‌جا امکان بازگو کردن آن‌ها نیست، اما برای نمایان‌تر شدن شدت بدرفتاری‌ها با افراد زیردست در قدرتمندترین نهاد قانون‌گذاری انگلیس برخی توصیفات این‌جا در لفافه بیان می‌شود. چنان‌که گفته شد «تماس ناخواسته جنسی و تلاش برای بوسیدن کارمندان» توسط قانون‌گذاران انگلیسی وجود دارد و به گفته گزارش، امری کاملاً رایج است تا جایی که این تعرض‌ها «تجاوز بسیار شدید جنسی» توصیف شده‌اند و یکی از کارمندان درباره رابطه‌اش با رئیس خود می‌گوید: «تبدیل به فاحشه او می‌شوید [۱۰] .»

اتفاقات مشروب‌خانه‌های پارلمان یکی از واقعیت‌های واقعاً تکان‌دهنده درباره مجلس عوام انگلیس است، جایی که مدت‌هاست شکارچیان به دنبال افراد جوان‌تر و آسیب‌پذیر هستند تا در ازای کمک به ترفیع شغلی با آن‌ها رابطه جنسی برقرار کنند [۱۱] . یکی از مشارکت‌کنندگان به وایت می‌گوید کارمندان ارشد نمایندگان از این مشروب‌خانه‌ها برای ملاقات با مردان و زنان جوان استفاده می‌کردند «به این امید که ما برای پیشبرد شغلمان با آن‌ها رابطه جنسی برقرار کنیم.» یکی دیگر از قربانیان که از کارآموزان در پارلمان انگلیس است، حتی می‌گوید: «من هرگز، تحت هیچ شرایطی، حتی خواب این را هم نمی‌دیدم که یک شکایت رسمی علیه حتی یک نفر از مردانی تنظیم کنم که با من تماس جنسی داشتند یا من را به رابطه جنسی دعوت می‌کردند، چون واقعاً دلم می‌خواهد بعد از پایان کارآموزی‌ام شغلی در پارلمان داشته باشم [۱۲] .»

وایت در یکی از مصاحبه‌ها شنیده است: «با توجه به وضعیت فعلی، آزار جنسی صرفاً یک چیزی است که افراد جوان طبقه کارگر که هیچ رابطه‌ای [با افراد پرنفوذ] ندارند باید آن را تحمل کنند، چون برقراری ارتباط [با افراد بانفوذ] در مشروب‌خانه‌های پارلمان تنها راه ما به سوی یک شغل دائمی است.» البته مسئله مشروب‌خانه‌ها منحصر به روابط جنسی میان کارمند با کارمند نیست، چراکه برخی از کارمندان توضیح داده‌اند که حتی رؤسایشان، یعنی نمایندگان مجلس عوام، هم دائماً به آن‌ها الکل می‌داده‌اند و سپس اقدام به تعرض جنسی به آن‌ها می‌کرده‌اند. این در حالی است که به خاطر مسئله استخدام مستقیم کارمندان توسط نمایندگان مجلس عوام، اعضای پارلمان انگلیس عملاً در مقابل اتهامات به آزار جنسی و بدرفتاری با کارمندان خود مصون هستند [۱۳] .

 

«مایکل فالون» وزیر دفاع سابق انگلیس و از متحدان «ترزا می» به خاطر تعرض جنسی به یک خبرنگار زن از وزارت دفاع استعفا کرد، اما همچنان عضو پارلمان است (+)

خانه سعادت یا کلبه وحشت؟

شاید بعد از توصیف تعرض‌ها و تجاوزهای جنسی علیه کارمندان، بقیه مسائل در حاشیه قرار بگیرد، اما برخی دیگر از توصیفات گزارش وایت حتی نشان می‌دهد جان کارمندانی که برای نمایندگان مجلس عوام انگلیس کار می‌کنند نیز در خطر است. کارمندان درباره اقدام نمایندگان به پرتاب اشیاء گاهاً سنگین به سمت آن‌ها در هنگام عصبانیت شکایت کرده‌اند. علاوه بر این، سپردن وظایف شخصی به کارمندان نیز یکی دیگر از مصادیق بدرفتاری توسط نمایندگان پارلمان انگلیس بوده است. به عنوان مثال، کارمندانی که حقوقشان از مالیات مردم انگلیس تأمین می‌شود بارها برای تمیز کردن خانه نمایندگان قبل از مهمانی‌های خصوصی، مراقبت از حیوانات خانگی یا کودکان و یا ماندن در خانه برای تحویل خریدهای نماینده مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

بدرفتاری با کارمندان به اندازه‌ای است که یکی از شرکت‌کنندگان در تحقیق می‌گوید: «من خودم را آدم نازک‌نارنجی‌ای نمی‌دانم، اما گاهی بوده که در مسیر رفتن به محل کار گریه کرده‌ام، در حالی که از بچگی تا آن موقع گریه نکرده بودم [۱۴] .» یک نفر دیگر حتی توضیح می‌دهد که «هر روز سر راه دفتر کار حالش بد می‌شود و وقتی می‌خواهد از خیابان عبور کند در این فکر است که اگر ماشین به او بزند دیگر مجبور نخواهد بود سر کار برود.» در کنار این‌ها، رفتارهای تبعیض‌آمیز نمایندگان شامل استخدام بر اساس جنسیت، گرایش جنسی، نژاد یا مذهب و همچنین رفتارهای توهین‌آمیز مانند حرف‌های نژادپرستانه، یهودستیزانه و اسلام‌ستیزانه نیز گزارش شده‌اند.

«دیمین گرین» (چپ) وزیر اول کشور (شخص دوم در انگلیس پس از نخست‌وزیر) به آزار جنسی و ذخیره فیلم‌های مستهجن روی رایانه‌اش در پارلمان متهم شد و استعفا کرد (+)

معضل آزار جنسی از سال ۲۰۱۷ و با متهم شدن «هاروی واینستین [۱۵] » تهیه‌کننده مشهور هالیوود به آزار و تجاوز جنسی زنان درون و بیرون صنعت فیلم‌سازی آمریکا [۱۶] در فضای بین‌المللی وارد فصل جدیدی شد و بسیاری از رسانه‌ها پیگیری پرونده واینستین [۱۷] را به «شکسته شدن سد مقابل شکایت‌های زنان از آزار و تجاوز جنسی» تشبیه کرده‌اند [۱۸] . دامنه این افشاگری‌ها خیلی زود به انگلیس هم کشیده شد و دامن چندین سیاستمدار انگلیسی را گرفت، چه آن‌هایی که مرتکب آزار و تجاوز جنسی شده بودند [۱۹] و چه آن‌هایی که روی رایانه دفتر کارشان در پارلمان فیلم‌های مستهجن ذخیره کرده بودند [۲۰] . در گزارش منتشرشده درباره مجلس اعیان برخی از قربانیان رفتار نمایندگان را به نوعی بازی تشبیه کرده‌اند که تنها راه خلاصی از آن تسلیم شدن است. یکی از آن‌ها می‌گوید رفتار یکی از نمایندگان مجلس با آن‌ها «مثل بازی گربه با موش بود که وقتی موش می‌میرد گربه ناراحت می‌شود.»

اگرچه نویسنده گزارش درباره مجلس عوام پیشنهاداتی را در انتهای گزارش خود مطرح کرده است، اما همچنین از پیگیری نشدن یا کُندی واکنش مقامات پارلمان به گزارش‌های قبلی درباره بدرفتاری و آزار جنسی نمایندگان دو مجلس انگلیس اظهار نگرانی کرده است و مشخص نیست گزارش‌های جدیدی که منتشر شده‌اند راه به جایی خواهند برد یا خیر. شاید به همین دلیل است که به گفته بی‌بی‌سی اگرچه افراد جویای کار، موقعیت شغلی در پارلمان انگلیس را یک فرصت عالی و یک «شغلی رؤیایی» می‌دانند، اما از نظر کارمندان درون پارلمان، این مکانی که از بیرون مانند یک خانه سعادت به نظر می‌آید در واقع یک کلبه وحشت است.