به گزارش مشرق، گروه مطالعات زنان انجمن جامعه‌شناسی ایران «نشست تجربه زیسته یک زن وبلاگ نویس و تاثیر مستعار نویسی در روایت زنانه» را با حضور دکتر شیرین احمد نیا، دکتر منیره توکلی و دکتر مسرت امیر ابراهیمی برگزار کرد.
وبلاگ به مثابه رسانه برای حضور وبلاگ نویس
ابتدا شیرین احمد نیا به بیان تجریبات مثبت و منفی خود در مدت هشت سال وبلاگ نویسی پرداخت. او در این بخش به امتیازات حضور در عرصه مجازی مانند استفاده از این رسانه به عنوان ابزاری برای بازتاب حضور وبلاگ نویس در اشکال مختلف حضور یک فرد در جامعه نام برد. حضور به عنوان، زن، مادر، دوست، شهروند، مخاطب فیلم‌ها، مسافر و…او به دوستی‌هایی که در راستای وبلاگ نویسی شکل گرفته اشاره کرد و گفت: گاهی اوقات این دوستان از دوستان صمیمی دنیای واقعی به من نزدیک‌تر هستند و حرف مرا بهتر میفهمند. دوست‌هایی که به من کمک‌های تخصصی در زمینه‌های مختلف می‌کردند. دریافت حمایت اجتماعی گسترده در سطح بسیار وسیع و بین المللی برای من صورت گرفته است.
او اشاره کرد: برخی افرادی در جریان کامنت گذاری برای وبلاگ من با یکدیگر آشنا شده و ازدواج کرده‌اند. من در فضای وبلاگستان در ارزیابی وبلاگ‌ها مقام کسب کرده‌ام و به عنوان داور برای مسابقات وبلاگ نویسی انتخاب شده‌ام. نیز برخی سایت‌های خبری و دیگر سایت‌ها به مطالب من لینک داده‌اند و برخی از خوانندگان وبلاگ من خودشان تشویق شده‌اند که وبلاگ بنویسند.
احمد نیا از تجربیات منفی خود به کامنت گذارانی اشاره می‌کند که عمدتا مرد هستند و برای تغییر فرم قالب و نوع نوشتار نظر می‌دهند و در صورت عدم همکاری ناراحت می‌شوند و ارتباط را قطع می‌کنند. وی افزود: همچنین کامنتهای با محتوای غیراخلاقی وجود دارند که باعث شد که بخش نظرات وبلاگ را بعد از تایید فعال کنم. متاسفانه در افراد دنیای واقعی یک نگاه از بالا به پایین وجود دارد که وقتی میفهمند وبلاگ نویس هستم. از من می‌خواهند به خاطر تحصیلات جامعه‌شناسی که دارم، به مقاله نویسی روی بیاورم و وبلاگ نویسی را بی‌ارزش می‌دانند.
گاهی وبلاگ نویسی جرم و خطا می‌شود
احمد نیا گفت: عواملی مانند سن؛ نوع شغل؛ روابط خانوادگی؛ شرایط تحصیل؛ محدودیت‌های فضاهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی محل زندگی و مخاطب در وبلاگ نویسی تعیین کننده و تاثیر گذار است. من از ابتدا اصرار داشتم با اسم خودم بنویسم. گاهی در شرایط اجتماعی امروز صرف وبلاگ نویسی مشکل و جرم و خطا محسوب می‌شود. مسئله خودسانسوری در عرصه‌های مختلف، وبلاگ نویس را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تمام مدت باید حواسمان باشد این نوشته را چه کسی می‌خواهد بخواند و چه برداشتی می‌کند.من عامدا و گاهانه از شادی‌ها می‌نویسم. انرژی پخش می‌کنم. چرا که جوانان و مخاطبین وقتی به وبلاگ من مراجعه می‌کنند، من وظیفه دارم ایشان را ناامید نکنم.
احمدنیا ادامه داد: جالب است گاهی مخاطبین به من سفارش مطلب می‌دهند و گاهی انتظاراتی ایجاد می‌شود که وقت پاسخ گویی به آن را ندارم. به عنوان مثال زمانی مطلبی درباره کار‌شناسی ارشد نوشته‌ام و هنوز که هنوز است از من سوالاتی درباره منابع کار‌شناسی ارشد می‌کنند.
وبلاگ یک رسانه زنانه است
مزایای و کارکرد‌های وبلاگ نویسی از نظر احمد نیا چنین عنوان شد: دوست یابی در سطح جهان، تامین خوراک فکری و جامعه‌شناسی و تحقیقاتی از نظرات مخاطبین و اطلاع از موقعیت‌هایی که در دنیای واقعی اطلاع از آن، امکان پذیر نیست.
وی گفت: ویلاگ یک رسانه زنانه است. چرا که یک تریبون برای ابراز وجود ایشان است و به آن‌ها اعتماد به نفس می‌دهد که دور از هر گونه تحمیل و اراده مردانه خود و پتانسیل‌‌هایشان را در آن فضا شکوفا کنند. هنگامی که من شروع به وبلاگ نویسی کردم. اعتماد به نفس پیدا کردم که می‌توانم بنویسم. می‌توانم عکس بگیرم و قدرت مشاوره دادن پیدا کردم و فهمیدم در حوزه جامعه‌شناسی، جامعه‌شناس مردم مدار هستم.
پس از آن توکلی دلیل آنکه در گروه مطالعات زنان، وبلاگ نویسی را مورد بررسی قرار داده‌اند را چنین عنوان کرد: در دنیای واقعی، مردان همواره حرف زنان را قطع می‌کنند. دنیای مجازی به زنان این فرصت را داده است که بدون آنکه قطع شوند بتوانند حرف بزنند.
وبلاگ نویسی زنان، دنیای نانوشته زنان را برای ما مکتوب کرد
سپس دکتر مسرت امیر ابراهیمی به بررسی تاثیر مستعار نویسی در روایت زنانه پرداخت. او بیش از ده‌ها مقاله درباره دنیای مجازی و تجربه تدریس در دانشگاه یو سی ال‌ای را دارد و از سال ۲۰۰۲ به بررسی وبلاگ زنان در فضای مجازی پرداخته است.
امیر ابراهیمی گفت: زندگی زنان عادی و همچنین جریان مستعار نویسی برای من جالب بود. در ایران سنت اتوبیوگرافی و بیوگرافی نویسی رواج نداشته است و آنچه از زنان در این زمینه وجود دارد با روایت مردان و یا اگر روایت زنان است با دیدگاه مردانه و مرد سالارانه است. عدم حضور زنان در این زمینه ترس از آبرو، ترس از قضاوت دیگران و شرایط فرهنگی بوده است. و ما تصویر کمی از زندگی زنان معمولی ایران داشتیم.
با روی کار آمدن اینترنت تحول بزرگی در این زمینه پیش آمد و برای اولین بار شاهد روایت دست اول و زنانه شدیم. زن‌های بسیاری که از زندگی آن‌ها هیچ اطلاعی نداشتیم مانند زنان خانه دار، کارمند، دانشجو، طلاب شروع به وبلاگ نویسی کردند. آنچه مهم است این است که ما با زنان روشنفکر و نویسنده رو در رو نبوده بلکه با زنان معمولی مواجه هستیم. البته با وجود اینکه ما نمی‌دانیم راوی کیست و داستان‌ها چقدر واقعی است اما این وبلاگ نویسی‌ها مهم است چرا که در طول نوشتن یک وبلاگ، هویتی ساخته می‌شود و مجبور است انسجامی داشته باشد که در آرشیو وبلاگ‌ها قابل دسترسی است.
جریان خود سانسوری جنسیتی است
امیر ابراهیمی درباره عوامل رواج مستعار نویسی در ایران چنین گفت: آنچه در عرصه عمومی وجود دارد با عرصه خصوصی بسیار متفاوت است که حتی در زمان شاه که پوشش اسلامی اجباری نبود، کلام زن‌ها در پس حجاب ظاهر می‌ماند و نمی‌توانست خودش را عیان کند. قبل از انقلاب تنها باید‌ها و نباید‌های عرفی و شرعی و تا حدی مدرنیسم رعایت می‌شد اما بعد از انقلاب به خصوص با ورود اینترنت و ماهواره به زندگی مردم، باید‌ها و نباید‌های متغیری به وجود آمدند و بیشتر از همه زنان و جوانان را سردرگم کرد.در نتیجه، هویت اصلی گم می‌شود. و بزرگ‌ترین دلیل روی آوردن زنان به وبلاگ نویسی امکان صحبت از خود، بود.
جریان خودسانسوری در وبلاگستان ایران بسیار جنسیتی است. وقتی از پسر‌ها می‌پرسیدم که آیا وبلاگتان شبیه خودتان است پاسخ مثبت می‌دانند. اما دختران، زن بودن خودشان را وبلاگشان به نمایش می‌گذارند و خودسانسوری در زن بودن اتفاق می‌افتد در حالی که برای مرد‌ها خودسانسوری در زمینه‌های اجتماعی و سیاسی اتفاق می‌افتد. جریان گفتن از خود علی رغم تمام محدودیت‌هایی که در فضای عمومی ایران وجود دارد، در فضای وبلاگستان صورت گرفته است و باید گفت دموکراتیزاسیون زندگی شخصی در وبلاگستان توصط زنان صورت گرفته است و زن‌ها جرات و جسارت بیشتری پیدا کرده‌اند.
وی در آخر به نوشته‌ای از فاطمه مرنیسی اشاره کرد و گفت: نوشتن بهتر از کشیدن پوست صورت است. نوشتن بهتر از هر کرم دیگری است. اگر می‌خواهید جوان بمانید بنویسید.
سپس افراد حاضر در نشست به پاسخ دادن به سوالات حضار پرداختند.
منبع : مهرخانه
وبلاگ به مثابه رسانه برای حضور وبلاگ نویس
ابتدا شیرین احمد نیا به بیان تجریبات مثبت و منفی خود در مدت هشت سال وبلاگ نویسی پرداخت. او در این بخش به امتیازات حضور در عرصه مجازی مانند استفاده از این رسانه به عنوان ابزاری برای بازتاب حضور وبلاگ نویس در اشکال مختلف حضور یک فرد در جامعه نام برد. حضور به عنوان، زن، مادر، دوست، شهروند، مخاطب فیلم‌ها، مسافر و…او به دوستی‌هایی که در راستای وبلاگ نویسی شکل گرفته اشاره کرد و گفت: گاهی اوقات این دوستان از دوستان صمیمی دنیای واقعی به من نزدیک‌تر هستند و حرف مرا بهتر میفهمند. دوست‌هایی که به من کمک‌های تخصصی در زمینه‌های مختلف می‌کردند. دریافت حمایت اجتماعی گسترده در سطح بسیار وسیع و بین المللی برای من صورت گرفته است.
او اشاره کرد: برخی افرادی در جریان کامنت گذاری برای وبلاگ من با یکدیگر آشنا شده و ازدواج کرده‌اند. من در فضای وبلاگستان در ارزیابی وبلاگ‌ها مقام کسب کرده‌ام و به عنوان داور برای مسابقات وبلاگ نویسی انتخاب شده‌ام. نیز برخی سایت‌های خبری و دیگر سایت‌ها به مطالب من لینک داده‌اند و برخی از خوانندگان وبلاگ من خودشان تشویق شده‌اند که وبلاگ بنویسند.
احمد نیا از تجربیات منفی خود به کامنت گذارانی اشاره می‌کند که عمدتا مرد هستند و برای تغییر فرم قالب و نوع نوشتار نظر می‌دهند و در صورت عدم همکاری ناراحت می‌شوند و ارتباط را قطع می‌کنند. وی افزود: همچنین کامنتهای با محتوای غیراخلاقی وجود دارند که باعث شد که بخش نظرات وبلاگ را بعد از تایید فعال کنم. متاسفانه در افراد دنیای واقعی یک نگاه از بالا به پایین وجود دارد که وقتی میفهمند وبلاگ نویس هستم. از من می‌خواهند به خاطر تحصیلات جامعه‌شناسی که دارم، به مقاله نویسی روی بیاورم و وبلاگ نویسی را بی‌ارزش می‌دانند.
گاهی وبلاگ نویسی جرم و خطا می‌شود
احمد نیا گفت: عواملی مانند سن؛ نوع شغل؛ روابط خانوادگی؛ شرایط تحصیل؛ محدودیت‌های فضاهای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی محل زندگی و مخاطب در وبلاگ نویسی تعیین کننده و تاثیر گذار است. من از ابتدا اصرار داشتم با اسم خودم بنویسم. گاهی در شرایط اجتماعی امروز صرف وبلاگ نویسی مشکل و جرم و خطا محسوب می‌شود. مسئله خودسانسوری در عرصه‌های مختلف، وبلاگ نویس را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تمام مدت باید حواسمان باشد این نوشته را چه کسی می‌خواهد بخواند و چه برداشتی می‌کند.من عامدا و گاهانه از شادی‌ها می‌نویسم. انرژی پخش می‌کنم. چرا که جوانان و مخاطبین وقتی به وبلاگ من مراجعه می‌کنند، من وظیفه دارم ایشان را ناامید نکنم.
احمدنیا ادامه داد: جالب است گاهی مخاطبین به من سفارش مطلب می‌دهند و گاهی انتظاراتی ایجاد می‌شود که وقت پاسخ گویی به آن را ندارم. به عنوان مثال زمانی مطلبی درباره کار‌شناسی ارشد نوشته‌ام و هنوز که هنوز است از من سوالاتی درباره منابع کار‌شناسی ارشد می‌کنند.
وبلاگ یک رسانه زنانه است
مزایای و کارکرد‌های وبلاگ نویسی از نظر احمد نیا چنین عنوان شد: دوست یابی در سطح جهان، تامین خوراک فکری و جامعه‌شناسی و تحقیقاتی از نظرات مخاطبین و اطلاع از موقعیت‌هایی که در دنیای واقعی اطلاع از آن، امکان پذیر نیست.
وی گفت: ویلاگ یک رسانه زنانه است. چرا که یک تریبون برای ابراز وجود ایشان است و به آن‌ها اعتماد به نفس می‌دهد که دور از هر گونه تحمیل و اراده مردانه خود و پتانسیل‌‌هایشان را در آن فضا شکوفا کنند. هنگامی که من شروع به وبلاگ نویسی کردم. اعتماد به نفس پیدا کردم که می‌توانم بنویسم. می‌توانم عکس بگیرم و قدرت مشاوره دادن پیدا کردم و فهمیدم در حوزه جامعه‌شناسی، جامعه‌شناس مردم مدار هستم.
پس از آن توکلی دلیل آنکه در گروه مطالعات زنان، وبلاگ نویسی را مورد بررسی قرار داده‌اند را چنین عنوان کرد: در دنیای واقعی، مردان همواره حرف زنان را قطع می‌کنند. دنیای مجازی به زنان این فرصت را داده است که بدون آنکه قطع شوند بتوانند حرف بزنند.
وبلاگ نویسی زنان، دنیای نانوشته زنان را برای ما مکتوب کرد
سپس دکتر مسرت امیر ابراهیمی به بررسی تاثیر مستعار نویسی در روایت زنانه پرداخت. او بیش از ده‌ها مقاله درباره دنیای مجازی و تجربه تدریس در دانشگاه یو سی ال‌ای را دارد و از سال ۲۰۰۲ به بررسی وبلاگ زنان در فضای مجازی پرداخته است.
امیر ابراهیمی گفت: زندگی زنان عادی و همچنین جریان مستعار نویسی برای من جالب بود. در ایران سنت اتوبیوگرافی و بیوگرافی نویسی رواج نداشته است و آنچه از زنان در این زمینه وجود دارد با روایت مردان و یا اگر روایت زنان است با دیدگاه مردانه و مرد سالارانه است. عدم حضور زنان در این زمینه ترس از آبرو، ترس از قضاوت دیگران و شرایط فرهنگی بوده است. و ما تصویر کمی از زندگی زنان معمولی ایران داشتیم.
با روی کار آمدن اینترنت تحول بزرگی در این زمینه پیش آمد و برای اولین بار شاهد روایت دست اول و زنانه شدیم. زن‌های بسیاری که از زندگی آن‌ها هیچ اطلاعی نداشتیم مانند زنان خانه دار، کارمند، دانشجو، طلاب شروع به وبلاگ نویسی کردند. آنچه مهم است این است که ما با زنان روشنفکر و نویسنده رو در رو نبوده بلکه با زنان معمولی مواجه هستیم. البته با وجود اینکه ما نمی‌دانیم راوی کیست و داستان‌ها چقدر واقعی است اما این وبلاگ نویسی‌ها مهم است چرا که در طول نوشتن یک وبلاگ، هویتی ساخته می‌شود و مجبور است انسجامی داشته باشد که در آرشیو وبلاگ‌ها قابل دسترسی است.
جریان خود سانسوری جنسیتی است
امیر ابراهیمی درباره عوامل رواج مستعار نویسی در ایران چنین گفت: آنچه در عرصه عمومی وجود دارد با عرصه خصوصی بسیار متفاوت است که حتی در زمان شاه که پوشش اسلامی اجباری نبود، کلام زن‌ها در پس حجاب ظاهر می‌ماند و نمی‌توانست خودش را عیان کند. قبل از انقلاب تنها باید‌ها و نباید‌های عرفی و شرعی و تا حدی مدرنیسم رعایت می‌شد اما بعد از انقلاب به خصوص با ورود اینترنت و ماهواره به زندگی مردم، باید‌ها و نباید‌های متغیری به وجود آمدند و بیشتر از همه زنان و جوانان را سردرگم کرد.در نتیجه، هویت اصلی گم می‌شود. و بزرگ‌ترین دلیل روی آوردن زنان به وبلاگ نویسی امکان صحبت از خود، بود.
جریان خودسانسوری در وبلاگستان ایران بسیار جنسیتی است. وقتی از پسر‌ها می‌پرسیدم که آیا وبلاگتان شبیه خودتان است پاسخ مثبت می‌دانند. اما دختران، زن بودن خودشان را وبلاگشان به نمایش می‌گذارند و خودسانسوری در زن بودن اتفاق می‌افتد در حالی که برای مرد‌ها خودسانسوری در زمینه‌های اجتماعی و سیاسی اتفاق می‌افتد. جریان گفتن از خود علی رغم تمام محدودیت‌هایی که در فضای عمومی ایران وجود دارد، در فضای وبلاگستان صورت گرفته است و باید گفت دموکراتیزاسیون زندگی شخصی در وبلاگستان توصط زنان صورت گرفته است و زن‌ها جرات و جسارت بیشتری پیدا کرده‌اند.
وی در آخر به نوشته‌ای از فاطمه مرنیسی اشاره کرد و گفت: نوشتن بهتر از کشیدن پوست صورت است. نوشتن بهتر از هر کرم دیگری است. اگر می‌خواهید جوان بمانید بنویسید.
سپس افراد حاضر در نشست به پاسخ دادن به سوالات حضار پرداختند.
منبع : مهرخانه
