به گزارش لوس آنجلس تایمز، پترسون گولسون سخنگوي "سيا" گفت: «پترائوس دستور داده تا تيم مديريتي تشكيل شود و براي ملاقات با افسران ارشد اين سازمان به عراق، افغانستان و احتمالاً يمن، سومالي و ديگر كشورهايي كه سيا حملات موشكي توسط هواپيماهاي بدون سرنشين را عليه شبه نظاميان آغاز كرده اعزام شوند.
او همچنين يك مشاور و بازرس نيز روانه اين تيم كرده تا راجع به مسائل و رسوايي‌هاي جنسي به‌وجود آمده در پايگاه‌هاي مورد نظر، تحقيقاتي به عمل آورند. گولسون علت اعزام اين تيم براي اجراي تحقيق در زمينه آزار و اذيت جنسي زنان را به تحقيقات دفتر خدمات پزشكي سيا در مناطق جنگي بين سال‌هاي ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۱ مرتبط مي‌داند. اين تحقيقات كه به منظور بررسي وضعيت كاري كارمندان و نيروهاي اين سازمان صورت گرفته مشخص كرد كه هيچ‌گونه پيشرفتي در زمينه جلوگيري از آزار و اذيت جنسي زنان صورت نپذيرفته است.
دو نفر از مقامات سابق سيا كه نخواستند نامشان در رابطه با اين موضوع فاش شود گفتند كه تعداد زيادي از زنان اين سازمان توسط ناظران و سرپرستان خود مورد آزار و اذيت قرار گرفته‌اند. اين دو نفر از تعداد دقيق زنان مورد تجاوز قرار گرفته خبري نداشتند و سيا هم اطلاعاتي در اين زمينه فراهم نكرده است. گولسون مي‌گويد: «تحقيقات نشان مي‌دهند برخي از موارد آزار و اذيت شامل طعنه‌ها و تعريف جوك‌هايي با طبيعت جنسي بوده‌اند، همچنين آزار و اذيت با ماهيت فيزيكي بيشتري نيز ممكن است رخ داده باشد، اما تاكنون گزارش نشده است.»
گولسون در رابطه با مجازات عاملان اين اتفاقات نيز گفت كه برخي از آنان در سال‌هاي اخير به همين منظور از طرف سازمان تنبيه شده‌اند اما افشاي نام آنها با سياست حفظ اسرار كاركنان در تضاد است. دو مأمور سابق كه خواسته بودند نامشان فاش نشود، گفتند كه مواردي از مجازات‌هاي سبك مشاهده شده اما در يك مورد در سال ۲۰۱۰ يكي از مديران ارشد سرويس مخفي ملي كه عمليات سيا را رهبري مي‌كرد، به خاطر برقراري ارتباط با كارمندان زن زيردستش و پس از اينكه شوهر آن زن به رئيس سيا در رابطه با اين مسئله شكايت كرد، مجبور شد كه از شغلش استعفا دهد و خود را بازنشست كند.
افسر سابق سيا در ادامه گفت داستان‌هاي اينچنيني زيادي در محل‌هاي كاري كاركنان سيا روي مي‌دهد كه زياد سر و صدا نمي‌كند زيرا اين سازمان محل‌هاي كاري غيرنظامي دارد و كاركنان در مناطق حساس و جنگي ساعت‌هاي زيادي به كارهاي امنيتي و جاسوسي مشغولند. محيط كاري آنها در اين مناطق بسيار كوچك بوده و بعد از كار با نوشيدن الكل سعي دارند خستگي را از خود دور كنند. در نتيجه چيزي كه از آن در سازمان‌ها و ديگر آژانس‌هاي دولتي به آزار و اذيت جنسي شناخته مي‌شود در بين كاركنان سيا امري عادي است و قرارهاي عاشقانه اينچنيني بين بازرسان و كاركنان از مسائل غيرعادي محسوب نمي‌شوند.
يكي از زنان كارمندي كه در سال ۲۰۰۴ در عراق توسط بازرس و بالادستش مورد تجاوز قرار گرفته بود گفت: «آن افراد جواب نه سرشان نمي‌شود. بعد از رخ دادن اين مسائل كسي قادر نيست از وضعيت به‌وجود آمده شكايت كند، ممكن است كليشه‌اي به نظر برسد اما واقعاً در اين سازمان اينطور است.»
