به گزارش مشرق، همراهان نیوز به نقل از پایگاه خبری تهتل نوشت: ورزشکاران اسرائیلی در این دور از مسابقات المپیک بدون کسب مدال به سرزمینهای اشغالی بازخواهند گشت که نشانگرعدم سرمایه گذاری درزمینه های تربیتی ورزشی و فرهنگی است.این در حالی است که نتانیاهودر پی اعتراضات گسترده اجتماعی در سرزمینهای اشغالی ادعا کرده که ازبودجه آموزش و پرورش و سازمان های رفاهی وبهداشتی کسرنکرده است وکابینه وی صرفا به مسائل نظامی نمی پردازد.
نویسنده بخش ورزشی این سایت صهیونیستی پیرامون عدم موفقیت ورزشکاران سرزمین های اشغالی در المپیک 2012 لندن می نویسد:من خیلی مطمئن بودم که قایقران زن اسرائیلی "لی کورزیتض" بتواند مدالی بیاورد و بسیار به دلم صابون زده بودم.
ولی پس از حذف او بسیار مایوس شدم و این احساس من قابل وصف نیست.
البته باید گفت که اگر کورزیتض مدال نقره یا برنز هم می گرفت فضای یاس و ناامیدی از ورزش که بر اسرائیل حاکم است را بر طرف نمی کرد و تمام اینها به دلیل بیتوجهی مقامات ارشد به مسائل ورزشی و فرهنگی است.
در مطلب این پایگاه خبری آمده است که غیر موفق بودن ورزش و رقابت های ورزشی در اسرائیل یک واقعیت تلخ است که ما با آن روبرو هستیم و مشکلات ورزش در اسرائیل بر کسی پوشیده نیست.مطالبی که در ادامه می اید گزارش این پایگاه خبری درباره ورزش در سرزمین های اشغالی میباشد:
همه مشکلات ما ناشی از نبود فرهنگ ورزش در اسرائیل است. هیچ یک از کودکان ما در سر رویای مدال المپیک ندارند و برای دستیابی به آن تلاش نمی کنند و اینها به دلیل بیتوجهی و سرمایه گذاری در زمینه های تربیت برنی در مدارس و نهادهای مربوط به جوانان می باشد که زیر ساخت ها امکانات و تجهیزات ورزشی اعم از زمین، استخر، مربی های دوره دیده و حرفه ای و بودجه های مناسب را فراهم نمی آورند.
اگر به میانگین سنی در کاروان المپیکی اسرائیل نگاه کنیم آنها در رده سنی بین 20 تا 37 سال هستند و متولد و بزرگ شده در اسرائیل نیستند و به همراه خانواده از خارج به اسرائیل مهاجرت کرده اند آنها عِرق ندارند و مطابق فرهنگ کشوری که درآن بدنیا آمده اند و آنرا موطن خود میدانند تربیت شده اند.والدین این ورزشکاران فکر می کنند که با ورزشکار بودن می توانند برای خودشان احترام و موقعیت آبرومندانه ای کسب کنند و در سطح جامعه محترم شمرده شوند که سخت در اشتباه هستند.حال که صحبت از احترام به میان آمد باید به این خانواده ها گوشزد کرد که مگر چند تا اسرائیلی میشا کلگنوف را به یاد می آورند و می شناسند؟ چرا اسرائیلی که در طول مدت حیات خود تنها شش مدال آور داشته است،کسی درآن میشا را نمی شناسد؟
وی توانست مدال با ارزشی را در مقابل دیگر حریفان برجسته خود بدست بیاورد ولی از مدال آوری میشا به عنوان قهرمان جهان سخنی به میان نمی آید.
واقعا چرا می بایست در امر ورزش سرمایه گذاری کرد و چرا مهم است که ورزشکاران ما بتوانند در المپیک مدال کسب کنند؟ با در نظر گرفتن شرایط میتوان ادعا کرد که المپیک زیاد هم مهم نیست و بهتر است در موارد دیگری سرمایه گذاری کنیم که برای زندگی مهم هستند. ولی به نظر من سرمایه گذاری در ورزش، پایه ای برای ساخت جمعیت سالم از لحاظ روانی و جسمی می باشد.
در صورت پرداختن عمومی به ورزش می توان سبب پیدایش افرادی باشید که با حمایت درست و برنامه ریزی شده آنان را به قله های بالا در سطح جهانی رساند.المپیک مکانی برای کسب احترام و غرور ملی است و می تواند به دیگران اثبات کند که بخشی از جهان هستی زیرا در زمان انجام بازی های المپیک نگاه تمام دنیا به سمت این مسابقات است.باید دید که چطور کیرانی جیمز مقتدرانه توانست موقعیت کشور 900 هزار نفری گرنادا را بر روی نقشه تثبیت کند.
تا قبل از این چند نفر نام این کشور را شنیده بودند؟ باید دید که ایران و قزاقستان چطور در رشته هایی خاص توانستند حرفه ای عمل کنند و مدال های طلا را به دست بیاورند. باید دانست انها چطور موفق شدند؟ آنها برای اول شدن چه کردند؟ آنها روش صحیح را انجام دادند و با جدیت فعالیت کردند.
یا قبرس یک جزیره 700 هزار نفری توانست خوش بدرخشد و نمی توان دست آوردهای هیئت این کشور را در المپیک نادیده گرفت. من شش ماه پیش در نیکوزیا با کسانی ملاقات کردم که همه مدیران زبده ورزشی بودند و می دانند که در ورزش چگونه می بایست هزینه کرد.آنها بدون غرور علاقه مند هستند که بیاموزند و برای افراد حرفه ای که قبرسی نباشند قائل نیستند.
ولی نه ما اسرائیلی ها از همه بهتر بلدیم! تکبر، غرور، بی اعتنایی و غیر حرفه ای بودن، این روش برخورد کشور ما با ورزش است.
نویسنده بخش ورزشی این سایت صهیونیستی پیرامون عدم موفقیت ورزشکاران سرزمین های اشغالی در المپیک 2012 لندن می نویسد:من خیلی مطمئن بودم که قایقران زن اسرائیلی "لی کورزیتض" بتواند مدالی بیاورد و بسیار به دلم صابون زده بودم.
ولی پس از حذف او بسیار مایوس شدم و این احساس من قابل وصف نیست.
البته باید گفت که اگر کورزیتض مدال نقره یا برنز هم می گرفت فضای یاس و ناامیدی از ورزش که بر اسرائیل حاکم است را بر طرف نمی کرد و تمام اینها به دلیل بیتوجهی مقامات ارشد به مسائل ورزشی و فرهنگی است.
در مطلب این پایگاه خبری آمده است که غیر موفق بودن ورزش و رقابت های ورزشی در اسرائیل یک واقعیت تلخ است که ما با آن روبرو هستیم و مشکلات ورزش در اسرائیل بر کسی پوشیده نیست.مطالبی که در ادامه می اید گزارش این پایگاه خبری درباره ورزش در سرزمین های اشغالی میباشد:
همه مشکلات ما ناشی از نبود فرهنگ ورزش در اسرائیل است. هیچ یک از کودکان ما در سر رویای مدال المپیک ندارند و برای دستیابی به آن تلاش نمی کنند و اینها به دلیل بیتوجهی و سرمایه گذاری در زمینه های تربیت برنی در مدارس و نهادهای مربوط به جوانان می باشد که زیر ساخت ها امکانات و تجهیزات ورزشی اعم از زمین، استخر، مربی های دوره دیده و حرفه ای و بودجه های مناسب را فراهم نمی آورند.
اگر به میانگین سنی در کاروان المپیکی اسرائیل نگاه کنیم آنها در رده سنی بین 20 تا 37 سال هستند و متولد و بزرگ شده در اسرائیل نیستند و به همراه خانواده از خارج به اسرائیل مهاجرت کرده اند آنها عِرق ندارند و مطابق فرهنگ کشوری که درآن بدنیا آمده اند و آنرا موطن خود میدانند تربیت شده اند.والدین این ورزشکاران فکر می کنند که با ورزشکار بودن می توانند برای خودشان احترام و موقعیت آبرومندانه ای کسب کنند و در سطح جامعه محترم شمرده شوند که سخت در اشتباه هستند.حال که صحبت از احترام به میان آمد باید به این خانواده ها گوشزد کرد که مگر چند تا اسرائیلی میشا کلگنوف را به یاد می آورند و می شناسند؟ چرا اسرائیلی که در طول مدت حیات خود تنها شش مدال آور داشته است،کسی درآن میشا را نمی شناسد؟
وی توانست مدال با ارزشی را در مقابل دیگر حریفان برجسته خود بدست بیاورد ولی از مدال آوری میشا به عنوان قهرمان جهان سخنی به میان نمی آید.
واقعا چرا می بایست در امر ورزش سرمایه گذاری کرد و چرا مهم است که ورزشکاران ما بتوانند در المپیک مدال کسب کنند؟ با در نظر گرفتن شرایط میتوان ادعا کرد که المپیک زیاد هم مهم نیست و بهتر است در موارد دیگری سرمایه گذاری کنیم که برای زندگی مهم هستند. ولی به نظر من سرمایه گذاری در ورزش، پایه ای برای ساخت جمعیت سالم از لحاظ روانی و جسمی می باشد.
در صورت پرداختن عمومی به ورزش می توان سبب پیدایش افرادی باشید که با حمایت درست و برنامه ریزی شده آنان را به قله های بالا در سطح جهانی رساند.المپیک مکانی برای کسب احترام و غرور ملی است و می تواند به دیگران اثبات کند که بخشی از جهان هستی زیرا در زمان انجام بازی های المپیک نگاه تمام دنیا به سمت این مسابقات است.باید دید که چطور کیرانی جیمز مقتدرانه توانست موقعیت کشور 900 هزار نفری گرنادا را بر روی نقشه تثبیت کند.
تا قبل از این چند نفر نام این کشور را شنیده بودند؟ باید دید که ایران و قزاقستان چطور در رشته هایی خاص توانستند حرفه ای عمل کنند و مدال های طلا را به دست بیاورند. باید دانست انها چطور موفق شدند؟ آنها برای اول شدن چه کردند؟ آنها روش صحیح را انجام دادند و با جدیت فعالیت کردند.
یا قبرس یک جزیره 700 هزار نفری توانست خوش بدرخشد و نمی توان دست آوردهای هیئت این کشور را در المپیک نادیده گرفت. من شش ماه پیش در نیکوزیا با کسانی ملاقات کردم که همه مدیران زبده ورزشی بودند و می دانند که در ورزش چگونه می بایست هزینه کرد.آنها بدون غرور علاقه مند هستند که بیاموزند و برای افراد حرفه ای که قبرسی نباشند قائل نیستند.
ولی نه ما اسرائیلی ها از همه بهتر بلدیم! تکبر، غرور، بی اعتنایی و غیر حرفه ای بودن، این روش برخورد کشور ما با ورزش است.
