به گزارش مشرق به نقل از پایگاه خبری انصارحزب الله ،  جنبشی دانشجویی کشور ما چند سالیست که به رخوت کشیده شده است. رخوتی که هیچکس نمی‌داند علت اصلی آن چیست و از کجا نشات می‌گیرد؟! 

این رخوت و سکون اما در هنگامه‌ای رخ داده است که جهان به فرموده مقام معظم رهبری در پیچ تاریخی قرار دارد. گردنه‌ای وسیع که البته در کنار آن نیز رخداد مهم «بیداری اسلامی» به وقوع پیوسته است. 

به این مقولات البته باید افزود شرایط حساسی را که جمهوری اسلامی ایران با آنها مواجه است؛ شرایطی نظیر تحریم‌های گسترده آمریکا، تلاش نظام سلطه برای تغییر محاسبه در نظر مردم ایران، هجوم قدرت‌های مرتجع منطقه به سمت سوریه برای برهم زدن محور مقاومت و برخی چالش‌های داخلی. 

جنبش دانشجویی کشور ما تقریباً در قبال هیچ یک از این مسائل مهم؛ غیر از موضع‌گیری، اقدام درخور و دندانگیری انجام نداده است. 

در واقع، اگرچه موضع‌گیری‌های جنبش دانشجویی، چند وقتیست که بیشتر و جامع‌تر شده است اما نکته آنجاست که اقدام و عملگری خاصی به چشم نمی‌آید؛ عملگری‌ها و دست یازدیدن به افزارهایی که به ویژه در پیچ تاریخی جهان، ضرورتی صد چندان دارند. 

آن اقدام نادرست؛ نقطه آغازی برای دگرگونی صحیح 

در مقابل این سکون و بی‌حرکتی اما شاهد بودیم که سال گذشته حرکتی توسط عناصری از جنبش دانشجویی به وقوع پیوست که هیچ تعبیری غیر از «اشتباه» را نمی‌توان درباره آن به کار برد.
تنی چند از دانشجویان با تجمع در مقابل سفارت استعمارگر پیر انگلیس، دست به حمله به این سفارت زدند و توانستند وارد آن هم بشوند.

این دانشجویان البته نتوانستند وارد ساختمان‌های سفارت انگلیس شوند، اما اسم اقدام خود را تسخیر سفارت انگلیس گذاشتند و تا مدت‌ها در برخی محافل دانشجویی به این کار افتخار کردند.
حتی تنی چند از آنها نیز در برخی سایت‌های خبری اقدام به درج مقالات و یادداشت‌هایی در حمایت از این اقدام کردند. 

غلط بودن ماجرای هجوم برخی از دانشجویان به سفارت انگلستان تا آن اندازه واضح بود که جای هیچ شکی باقی نمی‌ماند. 

چه کسی از این اقدام سود برد؟! حمله به سفارت انگلستان چه سود و نفعی برای کشور و بالاخص برای جنبش دانشجویی ما داشت؟! 

و سوال آخر اینکه دانشجویان با چه طرح و برنامه‌ای دست به این کار زدند و آیا عامل اصلی ورود دانشجویان به باغ سفارت انگلیس یک هیجان جمعی بود یا یک برنامه‌ریزی مشخص؟! 

و البته خاتمه ماجرا هم زمانی بود که مقام معظم رهبری در دیدار اخیر خود با دانشجویان، صریحاً به رخداد حمله به سفارت انگلیس اشاره کرده و فرمودند که این اقدام اشتباه بود. 

پر واضح نیز آنکه این اشکال بر تعدادی از فعالان جنبش دانشجویی می‌ماند که چرا بر یک اقدام غلط تا آن اندازه پافشاری کردند که رهبر انقلاب مجبور شوند شخصاً پا به عرصه بگذارند و درست نبودن این اقدام را گوشزد کنند؟! 

در عین حال مقام معظم رهبری در همین جلسه تاکید فرمودند: «من گمان مي‌ كنم اگر مجموعه‌هاى دانشجويى، كانون يا كانونهاى تصميم و اقدام داشته باشند براى اينكه در مسائل گوناگون فكر كنند و تصميم بگيرند، اقدامهاى آنها سنجيده‌تر خواهد بود. مثلاً فرض كنيد در فلان قضيه‌اى كه چند تا مثالش را الان زدم، دانشجوها چه كار كنند، خوب است؟ اين را بنشينند يك گروه نخبه‌اى، زبده‌اى، مسئولى فكر كنند، بعد به صورت متحدالمآل در بين مجموعه‌ دانشجويى واضح و مشخص بشود كه اگر كسى تخطى و زياده‌روى كرد از آنچه كه قرار شده، مربوط به تصميم دانشجوها و جريان دانشجويى نيست.» 

به نظر می‌رسد جنبش دانشجویی باید این تاکید خاص مقام معظم رهبری را مورد دقت عمیقی قرار دهد. چه اینکه کلام مقام معظم رهبری روحی دارد که تامل در زوایای آن می‌تواند مشخص کند که نیازهای اساسی ما در کجا قرار دارد؟! 

جنبش دانشجویی در فضای طوفانی سیاست 

شاید یکی از اصلی‌ترین دلایل رخوت جنبش دانشجویی در مقطع کنونی، رخدادهای سیاست داخلی ایران باشد؛رخدادهایی که تاثیر فراوانی از فتنه و انحراف پذیرفته‌اند و از طرفی، رفتارهای خاص رئیس جمهور احمدی نژاد نیز در تعامل با قانون، با شورای نگهبان و با مجلس شورای اسلامی در سخت شدن شناخت درست و غلط تاثیر بسزایی دارد.

اين تاثیر شاید علت اصلی کمرنگ شدن رفتارهای جنبش دانشجویی ایران و تلاش دانشجویان برای تاثیرگذاری بیشتر بر روند امور اجرایی کشور در عرصه‌های مختلف باشد. 

اما ناگفته پیداست که فضای سیاست کشور به هر میزان هم که متلاطم باشد اما دلیل موجهی برای سکون و رخوت خواص کشور و به ویژه جنبش دانشجویی نیست. 

در بیداری اسلامی 

شاید جنبش دانشجویی هنوز برای ورود جدی و انجام اقدامات تاثیرگذار در حوزه بیداری اسلامی و حمایت از سوریه وقت داشته باشد. 

اقداماتی که اگرچه طی نزدیک به دو سال گذشته بروزی نداشتند اما این انتظار به‌صورت جدی از جنبش دانشجویی قلب تپنده جهان اسلام می‌رود که در بیداری اسلامی نقشی ملهم و مبدا گونه داشته باشد. 

پر واضح آنکه کسی از جنبش دانشجویی توقع انجام یک عمل بدون اثر قابل لمس را ندارد، بلکه انتظار این است که جنبش دانشجویی اقداماتی ملموس انجام دهد که سر جمع تاثیرات آنها در سبد ولایت فقیه و نظام جمهوری اسلامی ایران قرار گیرد. 

اقداماتی شبیه آنکه مقام معظم رهبری نیز در دیدار اخیر خود با دانشجویان به آن اشاره کردند و خواستار ارتباط و تعامل تشکل‌های دانشجویی کشور با تشکل‌های دانشجویی حاضر در بیداری اسلامی شدند. 

در میان مردم 

متاسفانه «افکار عمومی» و «تاثیرگذاری بر اجتماع عامّه» در عین آنکه اصلی‌ترین هدف دشمن از هجوم نرم علیه ایران است، اما این عرصه دارای کمترین اعمال توجه از سوی جنبش دانشجویی طی سال‌های اخیر است.

جنبش دانشجویی باید به این بیندیشد که در این عرصه چه ظرفیت‌های دست نخورده‌ای داشته که به آنها توجه نکرده است. 

برای مثال می‌توان به ماجرای اخیر زلزله در آذربایجان شرقی اشاره کرد که رسانه‌های دشمن تلاش تامّه‌ای را از خود برای کدر کردن خدمات نظام و همدردی مردم با زلزله زدگان نشان دادند. 

آیا نمی‌توان به این حقیقت اندیشید که اگر جنبش دانشجویی در این زمینه ورودی منطقی می‌داشت؛ دیگر دشمن را یارای خباثت‌های کمرنگ و پر رنگ در این عرصه نبود؟! 

درباره میانمار 

تشکل‌های دانشجویی کشور درباره حوادث اتحاد جماهیر برمه و ظلم‌های رفته بر مسلمانان روهینگیا در این کشور واکنش‌های مختلفی را انجام دادند. 

واکنش‌هایی که یکی از جدی‌ترین آنها تلاش برای ایجاد یک کمپین بین‌المللی در جهت حمایت از مسلمانان روهینگیا بود. 

اما از جنبش دانشجویی کشور انتظار است که در این زمینه حساسیت‌های موسّع‌تری داشته باشد. نظیر حوادث میانمار، امروز در ایالت آسام هند و در بنگلادش نیز در حال بروز است. 

چه می‌شود که هیچ اثری از توجهات جنبش دانشجویی کشور به این رخدادها نمی‌بینیم؟ و فقط گویا آنچه که اهمیت دارد میانمار است ولاغیر. 

رسانه‌های کشور اخیراً گزارش داده‌اند که حوادث کشور میانمار با حوادث ایالت آسام هند و حوادث بنگلادش مرتبط است و احتمالا دشمن قصد دارد یک اسرائیل بودایی را در شرق دور و برای مقابله با کشور چین ایجاد کند. 

کشوری بودایی به رهبری دالایی لاما که از هم‌اکنون سر در دامان آمریکا و رژیم صهیونیستی گذاشته است و رخدادهای اخیر نیز نشان می‌دهد نسل کشی مسلمانان تنها یکی از اهداف بودایی‌‌های تندروست که نیامده به آن دست یازیده‌اند. 

چرا جنبش دانشجویی کشور در رصد این رخدادها به گونه‌ای اقناع کننده عمل نمی‌کند و فعالیت‌های خود را فقط محدود به چند بیانیه و تجمع کرده است؟! 

و حرف آخر... 

کارنامه جنبش دانشجویی کشور در منصه‌هایی مثل پیچ تاریخی، بیداری اسلامی، حمایت موثر از سوریه و بر هم زدن توطئه‌های نرم استکبار جهانی بر جای خواهد ماند و توسط آیندگان قضاوت خواهد شد.

فعالان جنبش دانشجویی قطعا می‌توانند با تاملات صحیح و عمل تکلیف‌گرایانه، دین خود را به امام راحل و شهدای گلگون کفن ایران اسلامی ادا کنند و از محضر امام عصر(عج)، در زمینه خدمت به نظام اسلامی و مردم ایران نمره قبولی بگیرند.