به گزارش مشرق، دربرگیری این تصاویر در جهان چنان بود که بسیاری از عکاسان خود را فارغ التحصیل تجربه انقلاب ایران و این رویداد را نقطه عطفی در کارنامه حرفه‌ای خود می‌دانستند.

عکاسی مطبوعاتی به رویداد وابسته است که دهه ۷۰ میلادی و سال های منتهی و پس از این دهه؛ جهان شاهد مهمترین تحولات تاریخی خود بود. انقلاب اسلامی ایران، انقلاب نیکاراگوئه، درگیری مجاهدین افغانستان با نیروهای شوروی، درگیری های مصلحانه جبهه آزادی بخش فلسطین؛ شورش ۱۹۶۹ ایرلند شمالی، اعتراضات مه ۱۹۶۸ فرانسه، جنگ داخلی لبنان، جنگ ویتنام، درگیری های نظامی مصر و لیبی و دیگر رویدادها را می توان بستری برای توجه بیشتر به عکاسی خبری در جهان دانست. نیازهای تصویری سبب شد که آژانس های عکس بزرگی همچون سیگما و گاما شکل بگیرد که فقط بر روی فروش عکس های خبری متمرکز بودند.

در این دوران این آژانس های عکس مهمترین منبع ارائه عکس های خبری در جهان بودند که عکاسان خود را برای پوشش وقایع خبری به سراسر جهان اعزام می کردند.

انقلاب ایران در ۱۳۵۷ شمسی (۱۹۷۹ میلادی) در کنار دیگر رویدادها چنان مورد توجه جهانیان قرار گرفت که اندشمندان بزرگی همچون میشل فوکو نویسنده و متفکر فرانسوی ترجیح دادند از نزدیک شاهد وقوع این رویداد باشند. فوکو طی ۲ سفر کوتاه خود در سال ۱۳۵۷ سر مقالات متعددی همچون «شورش با دست خالی» و «شورش ایران روی نوار ضبط صوت پخش می شود» را برای روزنامه مشهور ایتالیایی کوریر دلا سرا نوشت.

عکاسان بسیاری در سال های منتهی به انقلاب ۵۷ ایران و همچنین سال های پس از انقلاب، از وقایع و تحولات ایران عکاسی کردند که می توان به عکاسانی همچون میشل سبتون، ژیل پرس، دیوید برنت، میشل لیپچیتز، آلن دژان،آلن مینگام،الکس بویی، فرانسوآ لوشون، باب دیر و کریستینا اسپینگر اشاره کرد.